Van Koningsplein naar Gang Ketàpan

[p. 69]

Hoofdstuk V.
Hellend Vlak.

Liekie was naar bed en ze zaten, met hun beiden, in een der afgescheiden gedeelten der achter-galerij van 't hotel.

't Was zoo heerlijk buiten, 't maanlicht deed zoo mooi op de fijn geciseleerde, tropische planten. Als tegen een zilvergrond kwamen de bladeren, ragfijn belijnd, uit.

‘Kom wat dichter bij mij zitten, Ida, je zit zoo vlak tegen 't beschot aan.’

Ze verschoof haar stoel.

‘Wil-je ook niet liever zoo'n Singapoorschen luierstoel hebben? Je ligt er veel gemakkelijker in.’

‘Maar ik wil niet liggen, ik ben volstrekt niet moe.’

[p. 70]

‘Anders dan Catherine, die kan nooit genoeg rusten.’

‘'t Indische klimaat heeft haar zeker geen goed gedaan.’

‘'t Is merkwaardig, hoeveel jonger jij er uitziet.’

‘Ik ben ook altijd in Holland geweest; als jong meisje was zij ook heel gezond.’

‘Ze zag er toch nooit zoo uit als jij. Van middag kwam mij ons eerste ontmoeten weer voor den geest. Weet-je 't nog, daar in dien thee-tuin aan 't water? Ik vond je toen zoo beeldig mooi....

‘Dat heb-je me toen ook wel eens gezegd,’ er lag een stil verwijt in haar stem, dat hem trof.

‘Mocht dat dan niet?’

‘Op die manier, o! nee.’

‘Was er iets in... ik herinner me niet meer...

“God, Jacob,” barstte ze op eens, met ongewone onstuimigheid, los, heb-je dan alles vergeten, wat er tusschen ons is voorgevallen?’

‘Voorgevallen,’ herhaalde hij werktuigelijk, ‘dien dag op 't ijs?’

‘Niet toen, maar later, kort voor jelui trouwen. Weet-je niet meer, dat we met ons drieën zouden uitgaan, Catherine, jij en ik, Catherine had hoofdpijn en toen gingen we samen. Heel gewoon was 't, we zouden iets koopen.... o! ja, we zouden een cadeau kiezen, dat jij aan Catherine zoudt

[p. 71]

geven en we vonden het allebei aardiger, dat zij er niet bij zou zijn. En daarom gingen we toch maar.... jij en ik....

‘Ja, nu staat er mij zoo iets van bij.’

‘Zoo iets,’ minachtend krulde zij de lippen. ‘Voor jou was 't blijkbaar niets, voor mij zooveel. Ik weet 't nog precies, tot in de kleinste bizonderheden - ik heb er sedert zoo vaak aan gedacht er van gedroomd en er op voort gefantaseerd.’

‘Wat gebeurde er dan in dien winkel?’

‘In den winkel niets, maar 't was een mooie namiddag en we liepen nog een eindje om, en toen zei je eerst iets heel banaals.... over 't in den pas loopen Ik hoor 't nog: ‘Ida, ik loop met jou veel prettiger dan met Catherine.... en toen op eens nam je mijn arm en fluisterde je mij in: ‘Ik wou, dat ik jou eerder gekend had, zusje....

‘Dat wou ik zeker,’ viel hij lachend in, ‘nu nog, ik zou haast zeggen - nu vooral.’

‘Laat me even uitpraten, toe. Ik weet niet, of je 't toen meende, of dat 't een los daarheen geworpen gezegde was, een opkomende gedachte, een schertsend woord, zooals heeren zich vaak laten ontvallen.’

‘Waarschijnlijk.... ik kan mij tenminste niet herinneren....

[p. 72]

‘En voor mij was 't zulke wanhopige ernst.... 't heeft me zoo'n strijd gekost, ik hield van je.... ik verbeeldde mij, dat jij mijn gevoelen beantwoordde, dat je slechts op één woord van mij wachtte om je engagement met Catherine te verbreken en mij met je mee te nemen naar je home in Indië.’

‘Ik vond je heel aantrekkelijk, ja, en ik weet ook nog, dat ik 't betreurde, jou niet, in plaats van Catherine, ontmoet te hebben, maar... je hebt gelijk, dat was voorbijgaand. Ik zou er niet aan gedacht hebben mijn meisje ontrouw te worden, evenmin als ik 't mijn vrouw ooit geweest ben.’

Ze hoorde de laatste woorden nauwelijks, doch hernam vol emotie: ‘Voorbijgaand was 't voor jou... ja.... een onbeduidend feit, niet de moeite waard om er later nog aan terug te denken. Voor mij was 't.... de roman van mijn leven....

Er was iets roerends in de bekentenis.... ze legde er heur geheele vrouwenziel, beleedigd en gekwetst als die was, mee bloot.

‘Ben-je daarom niet getrouwd?’ vroeg hij, met de snelle logica van een zakenman.

Ze boog 't hoofd, toen, na een wijle gezwegen te hebben: ‘Ik wist niet, dat het van zoo weinig

[p. 73]

beteekenis was. Ik dacht, dat 't ook voor jou iets van gewicht was geweest en dat wij, elk voor ons, een strijd gestreden hadden.’

‘Vrouwen, en zeker jonge meisjes, hechten altijd meer aan dergelijke dingen. Ze zijn, van zelf, meer doordrongen van haar gevoelsleven.’

Hij gaf nog eenige banaliteiten ten beste, maar zij luisterde er nauwelijks naar en begreep nu niet, waarom ze dat alles verteld had.

Al die jaren door had het haar bezwaard en had ze den innigen wensch gekoesterd om heur hart voor iemand uit te storten, vooral voor hem, die zulk een verandering in haar meisjesgemoed had teweeg gebracht.

Zoo vaak had ze bij zich zelve uitgemaakt, dat hij recht had 't te weten en verlangde ze er tevens naar te hooren, wat hij, in deze, had doorgemaakt.

Het was haar, als was zij de bezitster van een kostbaren schat, dien zij deelen moest met een ander, en nu? - Nu was heur schat versmaad geworden; haar denken van zooveel dagen en nachten was door een paar cynische opmerkingen te niet gedaan.

Ze schaamde zich.... voor zichzelve en ook voor hem. Had ze nu haar geheim maar voor zich gehouden. Wat zou hij van haar denken?

[p. 74]

Al dien tijd was hij zoo vriendelijk, zoo lief geweest; voor zijn vrouw en zijn kinderen was hij meestal afgetrokken, maar voor haar had hij immer tijd gehad. Waren al zijn vleiende, waardeerende woorden dan ook niets geweest; klanken, in 't voorbijgaan geuit, bestemd om weer door den wind meegevoerd te worden? Najaarsbladen, die een goudglans wierpen op de plek, waar ze vielen, doch een seconde daarna weer waren heengedwarreld en geen spoor achter zich lieten?

Ze had, van spijt en ergernis, kunnen schreien, maar ze wilde, voor hem, geen zwakheid toonen. Ze wilde naar heur kamer gaan, alleen zijn, om 't nog eens uit te kunnen denken en mogelijk een excuus voor haar onvoorzichtige uitlating te vinden.

Zacht stond ze op, ook hij verhief zich.... één oogenblik keken ze elkander aan.... één ondeelbaar oogenblik, dat toch een reeks van emoties veroorzaakte.

‘Ga-je van me weg, Ida?’ vroeg hij, heur hand nemende en die in de zijne houdende, als iets heel teers, iets heel dierbaars.

‘'t Is laat’, stamelde ze.

‘Maar niet te laat,’ zei hij beteekenisvol. ‘Luister eens even, Ida. Wij spraken daar over 't geen voor jaren gebeurde. Je hadt het beter

[p. 75]

onthouden dan ik; bij ons mannen verflauwen de indrukken eerder, maar ze zijn intenser. Vergeef me mijn schijnbare onverschilligheid....

Ze bleef passief naast hem staan, maar hoorde toch.

‘Denk je die jaren eens weg, Ida; voor mij zijn ze weg-gevaagd.... 't is me, als had ik niet geleefd. Mijn ziel.... die toen tot je sprak, heeft gesluimerd.... ze is nu ontwaakt. Ze heeft niet met bewustzijn gehandeld.... we staan nu weer over elkander als toen. Ik vind je weer aantrekkelijk, Ida, je bent voor mij een mooie, begeerlijke vrouw.... ik zou willen' dat ik jou ontmoet had, in plaats van Catherine.... Wat zeg-je nu, Ida?’

‘'t Is laat,’ fluisterde ze, doodsbleek.

‘Maar nog niet te laat,’ fluisterde hij terug.