|
| |
| |
| |
Prohemie des Avthevrs.
MEt dat ick Belgicae noch meynde verhalen// meer,
Saken soo sach ick Apollinem sincken,
In Occidenten met sijn blinckende stralen// seer,
En hy gaf in Occeane sijn peerden te drincken,
Doen begost ick te crygen een achterdincken,
En te letten waer dat ick was gedeyst,
Soo langhe als ick Phoebum hadde sien blincken,
Soo en had ick om huys noch om hof ghepeyst,
De schierloose fortuyne hadde my soo verreyst,
En ghelaten op sulcke dolende weghen,
Al of ick dien dach in visioen hadde gheleghen.
GElijck een Pelgrim twijffelt in een bosschaghie,
Als hy verdoolt is alwaer dat hy best sal gaen,
Om te gheraken op de rechte passagie,
Soo bleeft ick een poose tijts in twijffel staen,
En soo ick mijn ooghen meynde ten Hemel slaen,
Soo was de locht bedeckt met een swart cleet,
O Calliope helpt my nu hier maken vermaen,
Wat stijckels en stricken dat de fortuyne wreet,
My onderweghen noch ghespreyt had en wat ick leet
Eer ick t'perijckel ontquaem d'welck my naecte,
En hoe dat ick by de Constantie gheraecte.
| |
| |
UAn verbaestheyt begost ick te geeuwen te gapen,
En te versuchten om dat ick my daer alleen vont,
Ick hadde Poignaert en Rapier sonder ander wapen,
Om te gaen daer my van Godt soude worden gegont,
En soo ick geraect was in eenen seer diepen gront,
Lancx soo meer dolende in doncker duwieren,
Soo hoorde ick een afgryselijck gerucht terstont,
En een gheschromelijck gehuyl van wilde Dieren,
Het dochten my Vossen, Wolven, Beyren en Gieren,
Leeuwen, Luypaerden, Tygren, Serpenten en Slangen,
Soo dat ick niet en wist waer nemen mijn ganghen.
DEn straffen Boreas begost hem te heffen,
En baerde zijn uyterste cracht en ghewelt,
Hy pijnde hem soo de hooge boomen te treffen,
Dat eenighe tot der eerden toe hebben ghehelt,
En d'ander heeft hy plat inden gront ghevelt.
En berooft van al haer groene cieragie
De Nimphen en Naiaden heeft hy soo ghequelt,
En hy dede de Faunen sulcken oultragie,
Dat zy hem stopten inde dickste folagie,
En dat Pan de Satyren en de half Goden// naer,
De Steenputten en de Speloncken vloden// daer.
| |
| |
ICk sprack in my selven doen ick sach gheschieden,
Dat een yeghelijck hem dus maeckte van cante,
Wat sal ick nu bedryven ick en mach niet vlieden,
Hoe sal ick dan gheraken uyt desen eyselijcken brant,
Wie sal my in desen noot bieden de hant,
Wie sal my toch helpen uyt dit benouwen,
Die daer inden uytersten noot doen bystandt?
Die machmen wel voor goede vrienden houden,
Och waerder nu yemant die uyt jonste vol trouwen,
My in desen noot wilde bystandt bewysen,
Ick soude hem beminnen jae eeren en prysen.
DOen hoorde ick een stemme docht my met t'gedruysch van winden,
Die riep gaet recht uyt ghy sult vinden gewapent staen,
Een Nimphe die sal u helpen uyt allinden,
Al sullen veel vyanden naer u schieten en slaen,
Al wort u van fortuyne soo veel onghelijcx ghedaen,
Als eenigh mensch soude moghen gheschien,
Soo sult ghy met dees Nimphe voor u vyanden gaen:
Want zy geen Vyanden noch Tiranden en sal ontsien,
Vechter u met haer doore ghy en meucht niet vlien,
Door het strijen verwintmen sijn Vyanden,
Maer int vlien soo verwerftmen veel schanden.
| |
| |
MEt dat dees stemme sweech daer ick af was verwondert,
Soo stont daer op noch veel meerder tempeest,
Het stormde het hagelde t'heeft gheblixemt gedondert,
Al of den Hemel sou hebben ghevallen op t'forecst.
Den Aertbodem beefde al of hy minst en meest,
Rygoreuselijck soude hebben verslonden,
Voorwaer my docht dat ick meer was bevreest,
Dan Scylla die haer wel eer heeft ghevonden,
Int midden van alle bassende honden,
Die sy rontsom haer menichfuldich sach crielen,
Als sy haer beste dede om haer te vernielen.
JAe Actaeon die daer met groot gherucht was verscheurt,
Van zijn eyghen Iaeg honden in voorleden tyden,
Die en heeft soo niet ghesucht noch ghetreurt,
Als hy bespronghen was van alle syen,
En hy verbeten was vande rasende pryen,
Ick en versuchte noch meer met clachtich vermaen// swaer,
Hoe wel nochtans dat ick om my te bevryen,
Dapperlijck begost te steken ende te slaen// maer,
Ick en hadde mijn devoir niet so saen// daer,
Teghen d'een ghedaen ick en was met gheschallen,
Van noch veel straffer partyen overvallen.
| |
| |
CLeynmoedicheyt, Opinie, Lichtveerdicheyt, Boosheyt,
Traecheyt, Ledicheyt, Gulsicheyt, Negligentie,
Bedroch, Tiranye, Nijt, Valscheyt, Loosheyt,
Dwaesheyt, Weelde, Lururie, Violentie,
Vreese, Twijffel, Wanhoop, Impatientie,
Stonden al op den wech daer ick moeste passeren,
En sy waren al tsamen van Intentie,
Soo my aen haer manieren docht my te matteren,
Ick en hadde geen vlien om my te salveren,
Want ick en sach ontrent my hof noch huys,, staen,
Dan groote woelinghe van dusdanich ghespuys,, gaen.
DOor de vierighe vlammen die uyt den Hemel daelden,
Sach ick noch onder ander in dat geweste,
Discordiam wiens wreede ooghen straelden,
Als vlammen viers noch sach ick Martem int leste,
Met Atrope de furien en de reste,
Dochten my wesen de Hecaten en de harpyen,
Die met meer ander quaet ghespuys deden haer beste,
Om my te bedrucken ende te bringhen int lyden,
En soo ick al dees vyanden niet en cost ghemyen,
Noch mijn selfs commer oock niet ghestulpen,
Soo riep ick den oppersten lovem ter hulpen.
| |
| |
ALs ick den oppersten Iovem hadde aenbeden,
Hulp en bystant begeert met handen ghevouwen,
Soo heb ick weer met cloecken moede ghestreden,
Tegen al dit ghespuys die my in benouwen,
Meynden bringhen soo ick was aen tkerven aen thouwen,
Thoonende mijn uyterste cracht en vailliantie,
Quam te mijnder hulpen de ghetroutste der vrouwen,
Te weten die onverwinnelijcke Constantie.
Sy en hadde niet soo saen gevelt haer lancie,
Al dit ghespuys en vloot van ons subyt,
Die hem selven helpt die helpt Godt altijt.
Ick en wist int eerste niet wie des vrouwe was,
Die my inden uytersten noot dede bystant,
En hoe sy soo onversinnelijck en soo ras,
Daer was ghecomen in dat desert landt.
Maer doen sy my hadde uyt den verveerlijcken brant,
Van tgespuys verlost bad ick haer tusschen ons beyen,
Dat sy my uyt jonsten met haer vrome hant,
Voorts tot in mijn cleyn Venegien sou leyen,
En dat sy dan van my niet en soude scheyen,
Soo langhe als ick op deser werelt sou leven,
Om dat sy al mijn vyanden hadde verdreven.
| |
| |
ICk ginck met haer verheucht en verblije van geeste,
Om dat wy uyt dat perijckel geraect waeren,
Soo den Schipper verheucht is die uyt swaeren tempeeste,
En uyt de dangereuse straffe Zeebaeren,
Is gheraect en comt in de haven ghevaren,
Daer hy naer reysende was, ende wilde wesen.
Ick sprack goede Nimphe die my uyt beswaeren,
Hebt gheholpen ende van mijn quale ghenesen,
Hoe sal ick u te vollen bedancken van desen,
Hoe sal ick u weder Ionst voor Ionst bethoonen?
Die beleeft is moet vrientschap met vrientschap loonen.
ICk bid' u Edel Godinne wilt my vermonden,
Hoe ghy by my comt en hoe ghy sijt ghenaemt,
Waert ghy van Godt tot mijnder hulpen ghesonden,
Als ghy in mynen uytersten noot by my quaemt?
Ick was van alle de vyanden beschaemt,
Ick had' daer ghebleven hadt ghy my niet bygestaen,
Ick was van Hemel ende Aerde soo ghepraemt,
Dat ick niet en wist waer vlieden, loopen oft gaen,
Ick bid' u ootmoedelijck maect my vermaen,
Of ick u niet wel eer onder Nimphen en Goddinnen // sach,
Op dat ick u bedancken eeren en beminnen mach.
| |
| |
SY sprack ick sal u mynen naem Deuchtvirtuyt en cracht,
Al gaende geerne bekent gaen maken,
Ick geef de menschen een onberoerlijcke macht,
Van geeste die niet en verheft noch en can slaken,
In uytwendighe noch fortuneuse saken.
Ick seg een macht en die macht en is voorwaer,
Niet dan een stantvasticheyt int slapen en waken,
Van den geest en niet door opinie maer,
Door een vast en een oprecht oordeel claer,
Mitsgaders door de volmaecte reden,
Die de beroerde sinnen can stellen te vreden.
IN my en is geen boosheyt noch quaetheyt,
Wraeckgiericheyt ongereltheyt noch enwye,
In my en is geen obstinaetheyt,
Die ghecauseert wort van hoverdye,
Oft die door eergiericheyt in tswerelts balgye,
Als een blase vol wints haer altijt wilt verheffen,
Ick hebbe deucht crachte en reden neffens my calumnye,
En opinie can ick onder voeten treffen,
Gelijck inde reden seker oordeel is effen,
Soo is mijn partye opinie vol krakeel,
En sy heeft een licht ende bedriechlijck oordeel.
| |
| |
D'Opinie wort gheregeert van de Lichtveerdicheyt,
En haer natuyre is veranderen en claghen,
Maer ick Constantie hebbe door mijn weerdicheyt,
De Patientie by my nachten en daghen,
Die my alle teghenspoet doet verdraghen,
Met vroomen moede al duyrt het lanck,
Ick ben de Helena die sonder versaghen,
De cleynmoedighe schencke den Goddelijcken dranck,
Van verduldicheyt de vreese lyden en bedwanck,
Al ist seer groot en onghemeten,
Vyt der herten verdrieft en doet vergeten.
ISt dat ghy desen dranck eens comt te smaken,
Ghy sult teghen alle verdriet druck en lyden,
Wel ghewapent sijn en onghewont gheraken,
Vyt de handen van u straffe partyen.
En soo een Balance maer en helt tot eender syen,
Als sy op dander syde niet en is gheladen,
Soo sult ghy van geeste in het stryen,
Onberoerlijck sijn in alle u daden.
En de wreede fortuyne en sal u niet beschaden,
Ghy en sult niet hopen als ander Vassalen,
Groote woorden noch oock vreesen te dalen.
| |
| |
MAer (soomen seyt) dat eenighe vloeden,
In t'middel door Zee loopen en haer water houwen,
Alsoo sult ghy om u te passeren spoeden,
Door Oploopen troubelen en door benouwen,
Sonder u te verslaen oft te vergrouwen,
En sonder eenighe bryne in dees Zee der erreuren,
T'ontfaen en in middel van de beroerde landouwen,
Sal u door mynen bystant troost ghebeuren,
Ick sal u soo bevryen en stulpen u doleuren,
Dat ghy met luyder stemmen sult verclaren:
Ick vinde rust int middel der straffe Zeebaeren.
ICk die Namelijck ben ghenaemt Constantie,
Die ben ghewapent met mannelijcke cracht,
Tegen mijn vromicheyt en vailliantie,
En heeft de wreede fortuyne geen macht,
Al ist dat sy somtijts minnelijck op my lacht,
Of met haeren voorspoet meynt uyt te strijcken,
Soo en wort van my daer op niet gheacht,
En als sy my meynt nederslaen en te doen beswijcken,
Soo verweer ick my seer vromelijcken,
En peyse dat geen minder deucht is vreucht bedwinghen,
Dan den teghenspoet te weerstaen oft te ontspringhen.
| |
| |
OM dat ghy my socht, hebt ghy my // nu // ghevonden,
Om dat ghy my begeerde seg ick u blootelijck,
Heeft Iupiter my by// u // ghesonden,
En ick heb u verlost wt liefden miniootelijck,
Mynen bystant is u altijt seer nootelijck,
Dus sal ick u geerne bystaen en leeren,
Volcht vry mijn lessen sy sullen u grootelijck,
Profyteren helpen en brenghen ter eeren,
Sy sullen u teghen alle lyden en verseeren,
Eenen onverwannelijcken Bokelaer wesen,
De Constantie can alle lyden ghenesen.
ICk sprack my verwondert dat ick u vinde // hier,
O Constantie ick meynde dat ghy waert uyten Lande
Vertrocken, oft over Zee geseylt met den Noorder winde // fier,
Om met d'ander t'ontvlien lach ter schade en schande,
Maer als ick overlegghe met rypen verstande,
Dat ghy vromelijck wederstaet al den teghenspoet,
En dat ghy niet wijcken en sout uyt den brande,
Al sout ghy verliesen uwen aertschen schat en goet,
Soo ben ick seer wel indachtich en vroet,
Dat ick mijn ouders dickwils heb hooren spreken,
Dat ghy de straffe fortuyne noyt niet en sijt gheweken,
| |
| |
O Lieve Constantie die my gheholphen hebt,
Dat ick ontcomen ben al dat perickel subijt,
En die mynen commer soo ghestolpen hebt,
Dat ick mijn vyanden hebbe verwonnen int crijt,
Gelooft ghedanckt en ghebenedijt,
Moet Iupiter sijn dat hy u heeft ghesonden,
Tot mijnder hulpen en dat ghy soo bestandich sijt,
Als oyt Godddine op der eerden was vonden,
Wil voortaen by my blyven tot alle stonden,
Dat bid' ick u als u ghetrouwe ondersate,
En leert my constant sijn en houden middel mate.
BLijft by my woonen in mijn cleyn Venegien,
Het is als Eliseus Paradijs playsant,
Appollo en de Musen sijn van mijnder collegien,
Sy singhen en sy spelen daer seer soet discant.
Wy vlien d'onrustighe steden en soecken het lant,
Om onsterffelijcke Versen te dicteren.
O edel doorluchtighe Goddinne constant,
Wilt u hooghe mogentheyt toch verneren,
Dat sy haer met ons blyve desolaceren,
Tot dat de schierloose fortuyne ons wilt verbien,
Als ghy by ons sijt en sullen wy haer niet ontsien.
| |
| |
HEt sijn de hoven daer de soete vruchten rypen,
Het sijn de schoon groeyende salen en percken
Daermen Hemelsche en Aertsche dinghen mach begrypen,
En contempleren in Godts wonderlijcke wercken,
Dit is de plaetse daer d'edel Poëten naer hercken,
Om soetvloeyende dichten te beschryven,
En daer de wyse Philosophen en clercken,
Met de Hemelsche penne wonder bedryven.
Hier meughen wy oock met gheruste sinnen blyven,
Disputeren van swerelts ydelheyt groot,
Van de gaven der fortuynen en vander doot.
WY sullen in myne lustighe groene cabinetten,
Met Phaebo ende Musen verheughen onsen geest,
Mars noch Discordia en sullen ons niet letten,
Noch de Furien oock met eenich swaer tempeest,
Hier sullen wy smaken den lieflijcken keest,
Van die Hemelsche wateren der Casteleyne,
Hier groeyen nu de Lauwerieren aldermeest,
Tis Palladis schoole tis Pegasi pleyne,
En ghy sult u wapenen voor ons in tgemeyne,
Met bringhen om waert noot in toecomende tyen,
Teghen de stranghe fortuyne noch te stryen.
| |
| |
LAet ons twee loffelijcke Trophaeen planten // vry,
Tot uwer eeuwighe onsterffelijcker memorien,
Den eenen daer ghy de fortuyne als den Constanten // my,
Hebt helpen verwinnen t'uwer glorien,
En laet ons van Marber toetse en Ivorien,
Den tweeden Trophaeum hier stellen publijckelijck,
Ter eeren dat wy in deser consistorien,
Nu sullen disputeren Rethorijckelijck,
Maer laet ons eerst soo constich en pratijckelijck,
Ons voornemen volbringhen te deser steden,
Dat ons niemant en reprochere met reden.
DE drye divine Nimphen playsant,
Die my bedectelijck alomme accompagneren,
Namelijck fantasye memorie en verstant,
Die sullen ons voornemen soo dirigeren,
En die Musen sullen ons soo helpen disputeren,
Dat d'edel geesten daer in sullen verjolysen,
Ist dat Momus ons debat wilt reprocheren,
En uyt Imborstigen haet misprysen,
Soo laet ons hem van cante wysen,
Op dat hy van ons sijnder straten // gaen // mach,
En dat hy sijn nydich schimpen laten // staen // mach.
| |
| |
MEt dat ick sprack sijn wy ghecomen,
Ter plaetsen daer ick af hebbe verhaelt,
En wy hebben naer den eten ons ruste ghenomen,
Doen de Sonne wel half weghe in Zee was ghedaelt,
Al had' ick mits den teghenspoet langhe ghedraelt,
Door der wreeder fortuynen betrapen,
Soo hadde Constantie soo mijn herte doorstraelt
En verheucht, dat ick qualijck cost gheslapen.
Ick lach wel een uyre wacker al geeuwen al gapen,
Maer ick en was niet soo saen in slaep ghevallen,
Morphaeus quam by my sonder eenighe gheschallen.
HY brocht my eenen droom in mijn fantasye,
Dat my docht dat ick veel meerderen schat had vonden,
Dan Alexander wel eer vont in de Thresorye,
Van Ocho Coninck van Persen die weert was veelponden,
En soomen Artaxerxen in synen droom hoorde vermonden.
Ick hoorde Thermistoclem van Athenen op dit pas,
Soo riep ick van vreuchden oock ter selver stonden,
Tot drye reysen toe met luyder stemmen ras,
Om dat de Constantie by my ghecomen was,
Ick hebbe de Constantie by my ghecreghen,
Ick en vreese de fortuyne niet al valt sy my teghen.
| |
| |
AVrora brocht voort den lieflijcken dagheraet,
Scheurende het swart cleet d'welck den Hemel bedecte,
Ende Ros begost met cleyn ronde peirlen delicaet,
D'aertrijck te bestroyen als ick my uytstrecte.
Iae met dat ick door dese groote blyschap ontwecte,
Soo sach ick Auroram Morpheum gheheel verjaghen,
Ende dat Phaebus met blinckende ghetuyghen toerecte,
Sijn sneeuw witte Peirden die hy inden gouden wagen,
Heeft ghespannen. Doen ben ick naer mijn behagen.
Met Constantie ghegaen naer de groene salen,
Daer ghy my gisteravont af hoorden verhalen.
SY sprack int passeren, maer siet dees schoon cieraten?
Diemen sonder beroeren des geests niet en can aensien,
Sy sijn soo lustich soo schoone en soo uytermaten
Playsant, daermense niet en can bespien,
Sonder verwonderinghe wilt my toch bedien,
Hoe dat comt dat den geest in dees dinghen verheucht,
En hoe datmen crycht een verwerckinghe van engien,
Van eenighe inwendighe secrete vreucht,
Ist niet wel een wonderwerck Godes deucht,
Dat wy die door desen schoonen hof en lyen // maer,
In d'aensien ghevoelen inwendighe melodyen, claer?
| |
| |
DEes vreucht soo my dunct die moet wel spruyten,
Uyt de verholen en soete harmonye,
Daer Godt siele en lichaem aderen en conduyten,
Mede vereenicht heeft in voorleden tye.
En dese natuerlijcke aenghebooren Melodye,
Daer den geest in verheucht en naer is verschoven,
Moet een exempel sijn van de toecomende blye,
Onuytsprekelijcke glorie van hier boven.
Wy mogen den hoogen Godt wel dancken en loven,
Van dat wy dus verheugen in d'aenmercken,
Van sijn onbegrypelijcke wonderlijcke wercken.
AL de vruchtbaere boomen die hier staen gheplant
Al de dreven, groen salen, en cabinetten,
Die sijn soo lustich lieflijck en soo playsant,
Dat jammer waer datse de quade locht quam besmetten.
Ist dat wy op dit chieraet wel willen letten,
Soo en heeft Dedalus binnen sijn heerschappye,
Sijn plantage in geen beter oorden connen setten,
Als dees hagen gheplant staen op de rye.
De Goddinne Pallas en heeft noyt tapyten van sye,
Van Gout noch Silver ghemaect soot mach blijcken,
Die by dit schoon somerhuys hebben te ghelijcken.
| |
| |
DE tuynen en hagen van dees hoven // seer schoone,
Sijn van Myrtas, Rosemarijn en Lauwerieren,
De witte roode en incarnate roosen // Idoone,
De Kersoukens, Pensekens en Violieren,
Met alderley bloemkens en eglentieren,
Die staen hier soo lieflijck in tsaysoene,
Dat haer de Nimphen hier moghen vercieren,
Met gecoleurde croonen soo sijn ghewoone,
En al dees diversche cruyen die som groene,
Vergult, versilvert, root, blauw, gheluwe en vael sijn,
Moetmen som welrieckende som medecinael // sijn.
ALcinoy hof en cost niet schoonder ghewesen,
Daer soo wel t'somers als t'swinters vruchten groeyden,
Noch al de hoven van Affiria ghepresen,
Die altijt vruchten droeghen en stonden en bloeyden,
Noch de hoven daer de Hesperides haer spoeyden,
Te rapen en te plucken de appelen van gouwe,
Noch Athlantis bogaert daer veel revieren om vloeyden,
Noch Zephyri dal d'welck bevrijt was voorde couwe,
Noch Vendris hoven inde Cypersche Landouwe,
Noch Luculli hoven niet om verrijcken,
Want sy moeten voor dese lustighe hoven wijcken.
| |
| |
HOe mochtmen vinden schoonder gheweste // fijn,
Om de Ieucht en natuere te verfraeyen,
Met alderhande frutagien elck om t'beste // sijn,
De groeyende boomen en groen haghen ghelaeyen.
De weeldighe dierkens met hunne gayen,
Die sietmen hier vrolijck springhen en loopen.
De revier voghelen duycken swemmen en bayen,
De schoon witte Swanen hun in twater doopen,
Alderhande visschen sietmen hier met hoopen,
Wellustelijck spelen en in water swemmen,
En al wispel steerten nu daelen dan clemmen.
DAn op de hoochde ist datmen can aenschouwen,
De princelijcke Stadt van Bruyssel schoone,
Dalderlustichste ghelegentheyt van Landouwe,
Diemen sou moghen sien onder s'Hemels t'hroone,
Het schoone bosch van Iovien en Luythout Idoone,
Die legghen oock beneffens dese palen,
De schoonheyt die haer ontdect claer ten thoone,
Van dees bosschen water, berghen, valeyen, dalen,
Gaet te boven soo de edel geesten verhalen,
Die veel Landen doorreyst hebben en tot const genegen // zijn,
Als de playsantien die in Europa ghelegen // zijn.
| |
| |
HEt schijnt dat Neptunus der Zee Nimphen Pater,
Dees Eylanden heef ontvaymt en ghedistingueert,
By de vijf Najaden die oock liggen int water,
Sijn dees hoven wel weerdich ghecomponeert,
Sy sijn soo ordentelijck gheproportionneert,
Al oftse Dedalus met den passer en hant,
Selfs hadde ghebout en gheprotacteert,
En of den winckelhaeck ghebruyct waer aen elcken cant,
Soo wel aen Vyvers hoven, en al dat daer is gheplant,
Inder voeghen dat alle dinghen hier naer rate,
Sijn ghestelt naer proportie, reghel, en mate.
DE wonderlijck wercken van Godt Omnipotent,
Die blijcken hier wel aen alle syen,
Demosthenes en was noyt soo eloquent,
Dat hy al d'exellentie soude te recht belyen.
De mueren en wateren die en beuryen,
Niet alleene dit playsant gheweste,
Maer dees twee revierkens die hier loopen t'allen tyen,
Sijn wel soo profytelijck als de reste.
Dus seg ick naer mijn opnie int leste,
Dat Medea voor haer schapen met de gulden vliesen,
Gheen schoonder gheweste en heeft kunnen verkiesen.
| |
| |
BY de honich-vloyende soete Fonteyne,
Die Pegasus wel eer opende met synen voet,
Op Parnasso ghelijck ick dees wateren reyne,
Die hier springhen en loopen met vollen vloet:
Sy sijn soo silver claer en soo suycker soet,
Datmen de peirlen siet liggen tot inden gront,
Dit moet wel t'gewest sijn daer Virgilius vroet,
D'edel Poëtiche geesten af vermont,
Daer sy dicteren souden om dat hun hier wort ghejont,
Van Appolline Hemelsche inspiratie,
In memorie verstant en Imaginatie.
HEt schijnt Veneris Prieel, Florae Palleys, Opis Stadt,
Daer Copia vruchten en Zephyrus can schincken,
Een soete locht weerdiger dan Craesi schat,
Die schoon fruyten doet rypen door Phębi blincken,
En den Wijn van desen Wijngaert is soeter om drincken,
Dan den Nectar was in voorleden daghen.
Dit sijn de playsanste bogaerden diemen mach dincken,
En de gheschickste vuyvers die oyt oogen sagen,
Dit cleyn Venegien soude Fauni croone draghen,
Van al de schoon speel-plaetsen die daer sijn in t'landt,
Hadde Fortuyne dat eensdeels niet verwoest en verbrant.
| |
| |
Myn memorie mijn sinnen en mijn ghepeys,
Die verheugen haer grootelijck oock in d'aenschouwen,
Van u wel verciert schoon triumphant Palleys,
Men soude geen schoonder playsantie moghen bouwen,
En ick sal een yeghelijck tot een leer ontfouwen,
De excellente druyven die daer op staen,
Op dat zy oock middel mate houwen,
En hun selven kennen naer Apollinis vermaen.
Men can in geen triumphanter plaetse ghegaen,
Daer alle dinghen soo wel is gheordineert,
My dunct dat de Roomsche Theatren passsert.
SEer triumphant sijn de Inganghen en Portalen,
Mitsgaders de Paveysels daermen over moet lyen,
De vergulden Galderyen Camers en Salen,
Sijn behanghen met costelijcke Tapitseryen,
Daer veel Historien van ouden tyen,
Rijckelijck en konstich opgeweven zijn met stayen,
De Camers en saletten sijn aen alle syen,
Met schilderyen ghestoffert niet om verfrayen,
En in somma waer de voeten gaen en d'ooghen drayen,
Tis even lustich en net in alle weghen,
En om philosopheren vry en appert gheleghen.
| |
| |
MEest al de Philosophen vol discretien,
Meest al Mannen vol Godtvruchticheden,
Mitsgaders meest al de Wyse van Gretien,
Die hebben hun van de boose werelt ghesneden,
En zy hebben verlaten d'ongerustighe Steden,
Om onsterffelijcke Lofsanghen te singhen,
Om buyten in haer hoven te leven in vreden,
En om heuren tijt in deuchden over te brenghen.
Wel hun die de werelt vlien en natuyre dwinghen,
En op haer eeuwighe salicheyt letten // al,
Want die de werelt dient hem daer met besmetten // zal.
DVs en meucht ghy niet ghebruycken dees playsantie,
Soo Epicurus dede tot onveerlijcke vreucht,
Sy is bequaem om met my Constantie,
En met arbeyt te exerceren de jonghe jeucht.
Sy is oorboorlijck om te ghebruycken tot deucht,
En met tot de ledicheyt, ydelheyt, of quaet,
Gelijck Tarquinius hem daer in heeft verheucht,
Die de coppen af sloech van het Eulsaet,
Wy en moghen hem niet volghen vroech of laet,
Maer laet ons in dit somer-huys gaen // reposeren,
Om de Philosophye voortaen te celiabreren.
| |
| |
DVs sijn wy inde koele umbragie,
Binnen in mijn groen somer-huys neder gheseten,
Daer wy onder den Clematis en beuken folagie,
T'samen ghesproken hebben van diversche secreten,
En om dat ghy t'uwer instructie soud' weten,
Wat propoosten dat wy daer hadden t'samen:
Soo en heb ick u eerst niet te seggen vergeten,
Hoe dat wy te cleyn Venegien quamen,
En nu sal ick u verhalen naer betamen,
Wat tusschen ons al ghebeurd' noch in oorden.
Ick sprak eerst tot Constantiam dese woorden.
|
|
Auteursrechtvrij