Trettjin Adar
Nei de dea fan haman joech de kening alles dat er hawn hie, syn hûs en fé en slaven oan Ester en dy joech it wer oan Mordechai. Hwant Mordechai de Joad die net mear syn needrich wurk yn 'e poarte, mar hy wie de earste minister wurden yn it plak fan syn âlde fijân. Ester hie forteld dat er har neef wie en dat er lange jierren as in heit foar har soarge hie en doe hie de kening him daliks helje litten en him it amt fan Haman jown. Dat nou hie Mordechai de gouden segelring fan 'e kening en nou bûgden de tsjinners foar him, de man fan Juda.
Mar mei al dy eare en rykdom wie it folk fan 'e Joaden net holpen. Noch altyd wie der de deadswet, dy't net foroare en net ynlutsen wurde koe. Dat Ester hie noch in kear nei de kening west en skriemend hie se frege oft er dy skriklike wet net wer ynlûke koe. Der moast dochs in wei wêze om har folk to rêdden? De kening hie har it libben skonken en har de gouden skepter tastutsen - twa kear nou al - mar hwat joech it libben har, as har hiele folk fordylge waerd? Moast dy wrede Haman dan noch winne nei't er stoarn wie?
Fansels koe kening Ahasfearos de wet net ynlûke; in kening yn Perzië koe alles dwaen, bihalve dat iene: in ‘wet fan Meden en Perzen’ foroarje. Mar Mordechai hie ommers de keningsring en der wie neat op tsjin dat er in nije wet makke. En sa wie it doe bard. Yn alle stêdden fan it greate ryk wie in wet bikend makke, dêr't yn stie, dat de Joaden de trettjinde Adar har fijannen ek deadzje mochten. De earste wet bleau fan krêft, mar elk bigriep wol dat de kening it nou mei de Joaden hâldde en gjin ien doarst mear it âlde folk oanfalle.
Doe't de trettjinde dei fan 'e tolfte moanne kaem, taestten de Joaden nei it swurd foar de lêste kampslach tsjin har falske fijannen. Hoewol, it koe hast gjin striid mear hite, hwant gjin ien doarst de wapens tsjin har op to nimmen en allinne al yn 'e stêd Susan foelen fiif hûndert man. Tsien soannen fan Haman wiene der ek by. De kening sels fortelde oan Ester hoe't it gien wie yn 'e stêd en frege oft hja faeks noch hwat to bigearen hie. De jonge keninginne wist mar al to goed hwat hja woe. Sa swier hie de binearing west, sa lang hiene de Joaden yn deadsnoed west en sa folle hie se sels weagje moatten om har to rêdden, dat mei dizze fiif hûndert deaden har wraek noch net foldien wie. ‘Lit de liken fan Haman syn soannen ophongen wurde oan tsien hege peallen’, sei se, ‘en jow myn folk noch ien dei om mei de fijân ôf to rekkenjen’. En sa barde it doe: op fjirtjin Adar foelen der yn 'e stêd fan Susan noch trije hûndert deaden...
De dei dêroan, de fyftjinde Adar, wie it feest by de Joaden. Twa dagen hiene se bloed forgetten en noch leine de deade fijannen oer de strjitten fan Susan, mar it feest wie der net minder fleurich om. Moasten se net bliid en tankber wêze nou't God har fijân yn har hân jown hie, de deis dy't foar har ûndergong ornearre wie? Haman hie it lot wurpen om in goede dei
Auteursrecht onbekend