De kening en de Godsman
Lang wie it al lyn, sûnt elia, de profeet út Tisbe, de kening it oardiel oansein hie en noch altyd wie der gjin wetter fallen. Fuort it earste jier al wie de Maeitiidsrein weibleaun en letter de hjerstrein; doe wie der in jier forroun sûnder iere en lette rein en nou, it tredde jiers, wie it wer hast hjerst en noch like it net op foroaring. It wie sa slim, dat sels de dauwe, dy't oars yn 'e simmernachten foel, sa rynsk dat it hast op reinen like, nou alhiel weibleau. En al slimmer waerd de honger en al mear minsken stoaren en, lyk as altyd sokke tiden, moasten binammen de earmen it bilije.
Yn syn haedstêd Samaria, somber en forgrime, wachte kening Achab. Soe er dan noait wer komme, dy profeet út Gilead? Soe er dan noait de rein wer falle litte oer dit forskroeide lân? Sels hie er de measte hinder der net fan, hy wie kening en koe nôt en oalje komme litte út fiere lannen, mar dit folk! Wiene der dan noch net genôch minsken stoarn, noch net genôch lytse bern en memmen fan honger omkommen? Hie dy godsman dan noch syn nocht net? Sels foar syn hynders en mûlezels koe er gjin foer mear bisette; as it net foroare dan soe de greatste helt ôfmakke wurde moatte. En as dan it oare jier de Arameërs in oanfal diene... It moast noch ienkear bisocht wurde: Obadja dy't oer it paleis stie en dy't foar alles soarge, moast mei: miskien dat hja earne yn in delling of by in iensume boarne noch hwat gêrs fine koene. Faeks wie it noch better, dat hja elk in kant út gyngen, dan hiene se to-minsten twa kânsen.
Dyselde deis noch rieden se de poarte út en teagen it fjild yn, Achab de iene kant op en Obadja de oare. Sa fier't de kening sjen koe lei it lân forlitten en dea; de kimen tilden, de loft trille fan hjittens en hie de kleur fan koper. By de doarpen dêr't hja lâns rieden, baltte it fé; de boeren hongen by hûs om: der wie gjin wurk en it hie gjin sin om 'e loft to skôgjen. Hja seagen him gean, de wanhoop yn 'e eagen en hiene de moed net mear om to groetsjen. Noch noait hie er sa goed field as nou, hwat dy droechte bitsjutte foar it folk. It gyng him oan. ‘Der sil gjin dauwe noch rein op 'e ierde wêze ear't ik it siz...’ Hwerom hie er dy profeet doe fuortdaliks net deade? Hy wie to goed. Syn frou, Izébel, dy wie sa lankmoedich net! Dy doarst de profeten des Heare wol oan en hie der forskate fan deadzje litten. Sa net, tocht er bitter, dat hie ek al net folle holpen! En Baäl, dat hiet dan de reingod to wêzen...
Dyselde deis dat kening Achab it fjild út wie om gêrs to sykjen foar syn hynders, wie de profeet Elia op reis nei de haedstêd. ‘Gean hinne’, hie de Heare sein, ‘en lit dy by Achab sjen, hwant mei gauwens sil Ik rein jaen op ierde’. Hy wie fuortdaliks op mars gien. It hie goed west hjir to Sarfath en de rêst hie him goed dien, mar nou wie er bliid, dat er wer nei syn eigen lân mocht. Nou soe it wurk wer bigjinne; it wurk en de striid.
En wylst er op 'e stêd ta roun mei greate moedige stappen, liet er de eagen gean oer it toarre, brune fjild. Dit wie der dus wurden fan Gods bloeijend lân, dizze droege, keale wyldernis! God yn 'e himel wist, dat it syn skuld net wie! Hy hie bidden om droechte, mar it wie allinne om it folk wer nei God to bringen, dy't hja forlitten hiene. De skuld wie by Achab, dy't foar Astarte knibbele en by Izébel, dy't de Gods-profeten slachte. Mar it hie net forgees west, dit oardiel! Nou hie dit forbline folk dan sjoen hwat Baäl koe, de god fan 'e rein! De Heare of Baäl. Nou soe er har foar de kar sette, dy dwazen, dy't mienden dat hja Baäl en de Heare beide tsjinje koene!
Oer it fjild, yn in wolk fan moude, seach er de wein kommen; hynders en mannen en de flikker fan spearen. Kaem de kening der oan? Hy mocht komme! Nearne better as yn dizze toarre wyldernis, koe er him syn boadskip sizze!
Doe't er ticht by de wein wie, seach er in man op him ta kommen. It wie Achab net, mar syn tsjinner Obadja. Dat wie alteast in man, dy't de Heare trou bleaun wie. Obadja foel foar syn fuotten del. ‘Binne jo dat, myn hear Elia?’
‘Ik bin it! Gean hinne, en siz tsjin dyn hear dat Elia op him wachtet!’
Obadja sloech wanhopich de hannen omheech. ‘Mar hwat haw ik misdien, dat jo my sa'n boadskip opdrage? Hwant as ik by Achab kom en hy giet mei my hjirhinne, en jo binne der net mear, dan sil er my wis deadzje. Jo binne al faker weiwurden as Achab jo socht en ek dizze kear sil de
Auteursrecht onbekend