annen ôfgyng, lyk as it dy jongeman forgien is.’ En doe fortelde er alles hwat er mei bilibbe hie.
De kening sei neat en harke. It wie as koe er it net bigripe, as gyng it oer oare, frjemde minsken, as gyng it him net oan. ‘De prins... hy hong yn in ikebeam... Joab... trije spearen... in ezelsbigraffenis.’ En doe gyng it yn him del en seach er alles foar him. Noait, noait soe er syn soan wer sjen, noait soe er syn lûd wer hearre, noait koe er him wer wize op syn skuld en him bringe ta God, dy't alle skuld forjaen wol. Hy riisde oerein en roun de trep op, nei de poarte-keamer. En lûd jammere er: ‘O Absalom, myn soan, myn soan!’ Net ien fan syn feinten doarst mei him to gean; net ien fan al dy wize mannen foun in wurd fan treast.
Lang bleau er dêr op dy keale keamer, boppe de poarte; lang roun er op en del en hearden de feinten syn lûd gejammer. ‘Absalom, myn soan; myn soan Absalom! Och wie ik yn dyn plak stoarn, Absalom, myn soan, myn soan!’ Faker al hie er ien fan syn bern nei it grêf brocht - mar dit wie slimmer. Yn syn sûnde wie de jonge stoarn en noait koe er it wer goed meitsje, by de minsken net en by God net. En it wie allegearre syn skuld. ‘Dy man sil it fjouwer dûbeld werombitelje’, hie er doe tsjin Nathan sein. En noch hearde er it de profeet sizzen: ‘Jo binne dy man!’ En it kaem nei. Gjin wurd foel der oait op 'e ierde fan hwat de Heare sei. It jonkje fan Bathséba, doe Amnon, nou Absalom. Wie dit dan noch de lêste net en moast der noch ien fan syn bern sa'n wrede dea stjerre? En lûder noch klonken syn klachten troch it hol fortrek.
Hy wie noch yn 'e poarte-keamer doe't Joab en syn mannen weromkamen út 'e slach. Hja hiene fêst tocht, dat de kening by de poarte stean en har tasprekke soe; hja hiene op it lêst har libben foar him weage en mannich-ien fan har maten soe noait wer thúskomme. Hja koene it har bigripe dat de kening om Absalom roude, mar dit foel har al ôf. En to-mûk, as lju dy't de slach forlern ha en har skamje, sa glûpten de foarsten de stêd yn.
Joab wie forgrime, doe't er de kening net oan 'e wei stean seach. Hy bigriep daliks, dat it om Absalom wie. Goed, hy hie dy dogeneat de wrâld útholpen, mar dat soene syn mannen net bilije. Mei greate, lilke stappen sette er op 'e poarte ta. ‘Hwer is jimme hear?’ De bange feinten wiisden omheech. Boppe gyngen noch altyd dy wanhopige stappen. ‘Absalom, myn soan, myn soan...’
Joab trille fan lilkens. Mar dit wie planút in skande! Wie dat in kening, dy't nei syn soldaten net omsjocht en rint to jammerjen om sa'n smjunt as dy Absalom? De minste soldaet wie altyd noch better as dy moaie prins! ‘Bring my by de kening!’ gebea er. De skouwe feinten seagen fan 'e iene op 'e oare, mar gjin ien fan allen doarst him foar to gean. ‘It kin net’, seine se. ‘De kening skriemt om syn deade soan.’ Joab snúfde forachtlik. Doe stampte er de treppen op. De kening fornaem him net ienris. Mei in rou-doek om 'e holle roun er de keamer op en del. Syn eagen wiene read fan it gûlen. ‘O Absalom, myn soan, myn sona...’ En sels by dit greate leed fielde de rouwe Joab gjin meilijen.
Heech en greatsk stie er foar syn kening en bitter sei er: ‘Hjoed hawwe myn mannen har libben foar jo weage en hawwe se jins soannen en jins dochters en jins froulju rêdden, mar jo hawwe har hjoed biskamme makke, jo, dy't de fijân leafhawwe en de freonen haetsje! Hwant nou is it dúdlik: as wy hjoed fallen wiene, Ittai en Abisaï en ik, en as jins hiele leger omkommen wie en Absalom libbe noch, dan hie it goed yn jins eagen west. Mar ik swar by de Heare, as jo net mei geane en de soldaten tasprekke, dan giet it hiele leger joun noch op mars en bliuwt der gjin ien by jo yn 'e stêd. En dat sil slimmer wêze as alle kwea, dat oan't nou ta oer jo kommen is!’
David sei gjin wurd op Joab syn forwiten: hwat soe it ek jaen, as Joab dochs neat bigriep fan syn bitter leed? In wyld en rûch man wie er en nei hwat er mei Absalom dien hie, hate er him, mar hy koe him net misse. As Joab wier mei it leger fuorttriek, dan wie alles forlern en hie de striid om 'e nocht west. En yn ien ding hie Joab gjin ûngelyk: de soldaten hiene rjocht op him. It joech ek neat dat er noch langer skriemde; dêr krige er syn soan net mei werom. Hy taestte mei de hân nei de holle en naem de rou-doek ôf. ‘Ik kom’, sei er, ‘rop alle man by de poarte gear.’ Syn lûd wie fêst. Nou wie er gjin heit mear dy't
Auteursrecht onbekend