De Hillige Histoarje. It Alde Testamint (Deel 1)
(1949)–Ulbe van Houten–
Auteursrecht onbekend
[pagina 213]
| |
skine en sa kaem it dat Peninna altyd ûntofreden wie en bytiden wreed en bitter. Hwerom moast har man it meast fan Hanna hâlde, dy't net iens bern hie? Hwerom joech er neat om har mei har rige soune en fikse bern? En hwerom koe er it noait litte om Hanna foar to trekken, sels net as hja to Silo wiene, yn it hûs des Heare? Hwant Elkana wie in man dy't trou de Heare tsjinne en elk jier mei syn húshâlding nei de stêd Silo triek, dêr't yn dy tiid de ark des Heare stie. Neffens de âlde wet fan Mozes moasten alle bern fan Israël jiers ien kear nei it hûs fan God, mar fierwei de measten kamen der net oer gear, of mienden dat hja net koene. Yn it hege Noarden gyngen de minsken leaver nei Dan, dêr't noch altyd it godsbyld stie, dat Micha makke hie en yn 'e oare stammen makken de fijannen faek de wegen ûnfeilich. Der wiene ek altyd gâns minsken dy't de Baäls offeren. Yn sa'n tiid wie it hast hwat bysûnders dat immen trou syn plicht waernaem, lyk as Elkana en syn húsgenoaten. It wie foar him trouwens ek net sa biswierlik, hwant Rama lei net fier fan Silo ôf. It wie in fêste gewoante dat Elkana dêr yn Silo in offer brocht en as it fet op it alter forbaernd wie en God syn diel hawn hie, dan droegen de preesters it fleis op en siet de hiele famylje gear om it feestlik offermiel. Elkana sels snijde it fleis en joech elk syn part. Peninna krige in stik en har greate bern, mar stéfêst joech er Hanna dûbel. Hy die it út goederbêst: Hanna moast al sa folle misse, mar hy makke it der minder mei. Elke kear wer oan makke Peninna har der lilk om. Dy Hanna, dy't noait in soan hawn hie, moast dy nou in dûbeld diel ha? Sels hie se in keppel fikse bern, mar dat joech allegearre neat. Hja wie der ommers altyd oer en Hanna, dat wie alles! Dan koe se har net langer ynhâlde en húnde Hanna mei wrede, bittere wurden. Hanna sei neat werom. Hja wie in goede, fromme frou en hja koe net tsjin 'e fûle Peninna op. En by har sels tocht se: It is ek sa, de Heare jowt my gjin bern, dat Hy is lilk op my. Elkana hie my noait nimme moatten. Dan siet se stil en drôvich njonken har man; de triennen rounen har út e' eagen en it iten kroppe har tsjin 'e kiel. Elkana foroaem it wol. ‘Hwerom skriemstû’, sei er dan, ‘en hwerom ytstû net en hwerom is dyn herte sa oerstjûr? Bin ik dy net mear as tsien soannen?’ Dan knikte se, mar koe gjin wurd sizze. Hja wist wol dat har man har leaf hie, mar it koe har leed en har skande net weinimme.
Op in kear doe't hja wer to Silo iten hiene en Peninna har wer terge, riisde se oerein en gyng by de tafel wei. Hja koe dêr net mear sitte, har fortriet wie to great. Sels har man, mei al syn leafde, koe har net helpe. Hjir wie mar ien, dy't helpe koe: de Heare. Yn it foarhôf, tichte by de greate poarte, bigoun se to bidden. ‘O Heare’, smeke se, ‘as Jo omsjogge nei myn ellinde en om my tinke en my in soan jowe, dan sil ik Jo dat bern jaen; al syn libbensdagen sil er in nazireër wêze en gjin skearmes sil oait op syn holle komme.’ En iderkear wer sei se dat gebet; alles om har hinne forgeat se en al mar wer klage se de Heare har leed. Earst hie se lûd bidden, mar op it lêst koe se net mear; allinne har lippen forweegden noch en har skouders skokten fan it gûlen. Flak by har, by de timpeldoar, siet de hegepreester Eli op syn hege stoel. Hy seach skerp nei har en doe't hja dêr mar stean bleau, miende er dat hja dronken wie. ‘Frou’, sei er strang, ‘hoelang silstû dêr dronken stean yn Gods hûs? Gean hjir wei en sliep dyn roes út!’ Hanna sloech de eagen op, eagen dy't read wiene fan it skriemen. ‘Né, myn hear, ik bin wier net dronken, mar ik haw in great fortriet yn myn libben en ik haw myn siele útgetten foar it antlit des Heare. Fanwegen myn great fortriet en myn hertsear haw ik sa lang bidden.’ Doe't Eli har oanseach en har drôve wurden hearde, wist er dat hja de wierheit sei. Dit wie gjin frou dy't har by it offermiel to bûten gean soe oan sterke drank, dit wie oars neat as in earm bern fan God, dy't in swier leed drage moast. It muoide him dat er dat sein hie en dêrom spriek er, earnstich en freonlik: ‘Gean hinne yn frede en de God fan Israël sil jins bea jaen, dêr't jo om bidden hawwe.’ Noch noait hie Hanna sa bliid west as mei dit Godswurd. Om in soan hie se bidden en nou hie de hegepreester har in soan ûnthjitten. Mar dan wie de Heare har dochs genegen en dan soe der in ein kom- | |
[pagina 214]
| |
me oan har skande. Hja fortelde it oan har man en skikte wer by de tafel. Nou koe se wer ite en har eagen blonken. Hwat hindere it, dat Peninna har noch pleage? Nou't hja dit wist koe se alles drage. De oare moarns reizgen se wer nei hûs.
It oare jiers krige ek Hanna in jonge soan. Hja wie sa bliid en tankber en neamde him Samuël, hwant, sei se: ‘Ik haw him biddend fan 'e Heare krige.’ Mar by alle freugde om 'e jonge soan, forgeat se har bilofte net: hja hie biloofd dat hja him de Heare jaen soe en nou moast it ek. Sa gau as it koe - hy wie miskien noch mar in jier of trije - brochten se de lytse Samuël nei it godshûs to Silo. Hja skriemde net, dizze mem, om't hja nou har jonkje ôfstean moast: hja wie bliid en tankber dat hja it leafste dat hja hie, de Heare wije mocht. Dizze kear brochten se in bysûnder offer: in trinterbolle, in efa moal en in sekfol wyn. Sels brocht se har bern by Eli. ‘Och myn hear’, sei se, ‘ik bin dyselde frou dy't hjir by jo stie to bidden. Om dit bern haw ik frege en de Heare hat my myn bea jown. Dêrom wol ik him nou de Heare ta-wije om't ik him biddend fan 'e Heare krige haw. En sa hyt er ek: Samuël. Nim jo him nou en lit him by jo wenje yn it hûs fan God.’ Eli woe jerne dwaen hwat ja frege. Hwat hie dy frou hwat foar de Heare oer! Hy heve de hannen omheech en tanke God. Der wiene safolle minsken dy't neat om de Heare joegen, sa folle dy't Him noait in offer brochten en dizze mem joech har âldste soan. It wie him hast to great... Elk jier reizgen Elkana en Hanna trou nei Silo ta en elk jier naem se foar Samuël in nije preestermantel mei. Mar de Heare forgeat har net en joech har noch trije soannen en twa dochters. |
|