De Hillige Histoarje. It Alde Testamint (Deel 1)

Gaza, de sterke stêd

Noch faek, yn 'e tweintich jier dat Simson as rjochter stien hie, hiene de Filistinen bisocht om him yn hannen to krijen. It wie har doel net om him fuort to deadzjen; sa maklik soe er der net ôfkomme, dy wrede Daniter. Forblynje soene se him en as de minste slaef soe er rinne yn 'e mounle. Mar hwat hja ek útfounen, hja krigen har fijân net; elke ynfal yn it lân fan Juda, elke oanslaoh op Simson roun út op skande en skea en it kaem op it lêst sa fier dat gjin ien mear in hân nei him útstekke doarst. Soms doarst er it bistean en swalkje allinne en sûnder wapens troch de doarpen fan Filistéa en nimmen wist hwat er mei dy reizen foar hie. Woe er faeks it lân bispiede en hie er plannen om mei in leger op to tsjen en de stêdden oan to fallen? Hy wie der neat to goed ta. En yn elk doarp dêr't er troch kaem, de noas yn 'e wyn en dy sawn swarte lokken yn 'e nekke, gyngen de minsken foar him út 'e weî en hâldden de bern op fan boartsjen.

Op in kear triek Simson wer dwers troch it lân fan 'e Filistinen, alhiel oan Gaza ta, dat yn it úterste Suden leit, deun by de Greate Sé. It wie, foar dy tiid alteast, in greate stêd mei hege muorren en in sterke poarte en net om 'e nocht hie it yn âlde tiden dy namme Gaza krige; de Sterke, bitsjutte dat. In moaije namme, tocht Simson, mar gjin stêd wie sa sterk dat hja him der ynhâlde koene. As er woe gyng er de stêd yn en bleau er der in nacht! Nei al dy rêstige jierren to Soareä, hie er sin oan sa'n aventûr. En dy ûnbisnienen koene him dochs neat dwaen.

Biret gyng er de poarte troch en de smelle strjitte yn. Dryst kloppe er op 'e doar fan in soarte herberch, dêr't in frou allinne wenne. Hy koe har net, mar dat wie alhiel gjin biswier, sa krekt seach dy Filistynske net; hjoed sloech se mei de iene reizger om en moarn hie se wer in oarenien. Dat hy mocht bêst in nacht by har bliuwe, dy Israëlyt mei syn lange lokken, as er mar bitelle...

De kening fan Gaza sloech de hannen yninoar doe't er hearde dat Simson yn 'e stêd wie. Hwa hie dat tinke kinnen, dat er sa ûnnoazel yn 'e fâlle rinne soe? De foksefanger fan Timna! Nou wie er sels de foks! Der moast fuortdaliks in sterke wacht nei de poarte, dan koe dy him oerfalle as er de moarns bitiid wer ôfstiek. Dat wie yn elk gefal better as dat hja him yn 'e herberch oanfoelen.

De hiele lange joun sieten de wachters yn 'e tsjustere poarte-keamer. In lange, swiere wacht soe it wurde en net ien mocht sliepe; nammers, hwa soe ek sliepe kinne mei sok in fijân yn 'e stêd? It wie nou sahwat tolve ûre. Midnacht. De ûre fan 'e kweade geasten. Hja huveren yn 'e koele nacht, mar it wie miskien net iens fan kjeld allinne.

En doe skrillen se yn-ienen op en taestten nei de wapens. Oer it poarte-plein kamen stadige, swiere stappen. Yn it ljocht fan 'e moanne seagen se him kommen. Hy roun sa rêstich as wie er yn syn eigen stêd,

[p. 200]

by syn eigen folk. Nou wie er yn it skaed fan 'e muorre en seagen se him net mear. Flak by har lâns roun er op 'e poarte-duorren ta; hja hearden it risseljen fan syn mantel. Hy soe dochs net miene dat de poarte nou noch iepen wie? Hark, nou rattele er oan 'e swiere balke dêr't de beide doarren mei ticht sieten. Nou wie it de tiid om ta to slaen. Ien man koe it dwaen: him fan efteren bislûpe en ear't er it wist, hie er de skerpe dolk yn 'e rêch. Spitich, dat it hjir sa neare tjuster wie en men net sjen koe hwêr't men stiek. En ien misse stjit bitsjutte de dea... It wie dochs better dat hja wachten oan 'e moarntiid ta. Hwant hy soe dochs werom moatte nei de herberch; dy poarte krige ien man net iepen. En wilens stie Simson by de duorren en taestte oer it hurde hout. Twa machtige posten, mei in swiere balke der foar lâns en dûbele doarren. Hy wrikte in pear kear oan 'e slútbeam en fielde dat it meijoech; hy wie wer like sterk as doe mei dy liuw en letter, doe't er by Lechi focht. Tûzen fijannen koene him net oer en de poarten fan Gaza koene him net keare. Doe sette er him to skoar en skuorde posten en duorren út 'e muorre los; der wie in lûd fan brekkend hout, fan fallend pún, de plof fan swiere stiennen. Hy bûgde de sterke rêch en naem alles op 'e skouders, de beide posten, de dûbele doarren, de balke. Mei wisse stappen roun er it fjild yn, it Easten yn, de kant op nei Juda...

Yn it poartegebou sieten noch altyd de wachters en doarsten gjin lûd to jaen. Hie er in doar losbrutsen, dy wyldeman en wie er nou dochs noch ûntkommen? Hoe wie it mûglik, sok hout en mei koper bislein. En hwat soe de kening sizze, as er hearde dat hia de fûgel oer it net fleane litten hiene? In moaije fûgel! Om har mocht de kening sels dat munster fange! Doe't hja gjin stappen mear hearden kamen se nei bûten. Fan bare ûntsetting heven se de hannen omheech. Dêr't niist de swiere poarte wie yn 'e mânske, donkere muorre, gappe nou in brede bres. En oer de flakte yn it Ijocht fan 'e moanne, roun dy Daniter mei de beide doarren en de beide posten. Dit wie gjin minskewurk; it moast in tsjoender wêze, dy Israëlyt. Soks, dêr koe gjin ien foar. Sels de kening soe dit ynsjen moatte.

Letter founen se de poarte wer, in ein yn Juda op, heech op in heuvel yn it sicht fan Hebron. In rige sterke oksen sleepte him wer nei Gaza. It hie gjin minske-libbens koste, dizze kear, mar de mannen fan Gaza doarsten tiden lang de holle net opstekke. Hja moasten dy Simson hawwe; as it sa troch gyng waerd Filistéa in spotslach by de folken.