liker spizen, mar dêrom hoegde it sà noch net. It mocht dan alle dagen wer itselde wêze, dit manna - it wie dochs ek alle moarnen wer in wûnder fan God. En as it der nou moarn ris net lei, en oaremoarn net en noch in dei, hwer moasten se dan keare, dit ûntofreden folk? En tochten se dan, dat it him noait ris tsjin stie, dat hy net ris útseach nei hwat oars? Mar om him waerd fansels net tocht, hy wie Mozes, de Godsman, en hy moast altyd mar tofreden wêze en geduldich en it folk in goed foarbyld jaen. En hoe swier dat op it lêst foel, hoe wurch er bytiden wêze koe, dêr hiene se gjin euvelmoed yn. Né, dizze kear soe er net foar har bidde, hja hiene gjin fleis fortsjinne. Dat hy liet se mar roppe en oangean: hja moasten har bêst mar dwaen; hy triek syn hannen der ôf. En miskien, as er har gewurde liet en der net fûl tsjin yngyng, sakke it sa wer ôf... Mar it waerd noch folle minder ynpleats. Hwat langer hwat mear folk kaem der op ta setten, hoe langer hoe lûder rôpen se. Op it lêst wie it hiele kamp hast yn ûnstjûr en bigounen se to gûlen om't hja it sa swier hiene, om't der gjin fleis wie en om't dy man Mozes ek neat foar har dwaen woe. Froulju skriemden, lûd en mei lange úthalen en fan 'e weromstuit bigounen de bern ek mei: der wiene mânlju, sterke, soune keardels, dy't de triennen yn it burd rounen, sa'n meilijen hiene se mei har sels. Doe bigriep Mozes, dat it slimmer wie as er tocht hie, mar nou wie it to let: der wie gjin ien mear dy't nei him harke. Hwat soe er bigjinne, nou't suver it hiele kamp oanstutsen wie en hast foar elke tint wol ien siet to gûlen? Hy koe oars net dwaen as wachtsje, wachtsje, krekt sa lang
oan't hja wer stil waerden. As de Heare tominsten net delkaem en der in ein oan makke.
Mar doe't einlings de Heare kaem, doe briek der net in pleach út ûnder it jammerjend folk, mar doe bistrafte Er Mozes, om't er neat die en dat sûndich folk mar gewurde liet. En doe die it bliken, dat ek Mozes mar in sûndich minske wie en dat ek hy falle koe! Hy waerd lilk, doe't de Heare him sa strang oanspriek. Hie er dat nou fortsjinne, nou't er sa lang al mei dat folk ompakt hie? Hie er der dan noch net genôch lêst fan hawn? Hie er noch net genôch syn bêst dien, dat God sels him forwiten die? En alles dat er salang al opkroppe hie, alle soargen, alle fortriet om dit koppich folk, kaem nou wer nei boppen en hy forgeat suver, dat er it tsjin God hie en alles dat him foar de mûle kaem sei er sa mar. Hy hie oars wol geduld leard, al dizze jierren yn 'e woastine, mar dit wie noch ien kear deselde Mozes, dy't doe yn Egypte in driuwer dea-sloech, dy't ien fan syn folk to-nei kaem.
‘Hwerom’, sei er bitter, ‘dogge Jo my ûnrjocht oan, dat Jo de lêst fan dit oerhearrich folk my op 'e skouders lizze? Sels hawwe Jo dit folk makke, mar hwerom moat ik it dan drage troch dizze wyldernis, net oars as wie ik in slaef dy't it bern tôget foar syn hear? Mar it is my to swier, dit folk en dat koene Jo witte Heare, dat ik net mear kin, dat ik oan 'e ein bin fan myn krêften. Dat as it sa moat, deadzje my dan, dat ik tominsten myn eigen ûngelok net hoech to sjen.’
Hy stie dêr foar de Heare, rjocht-op en suver daegjend. Hy wist wol dat er to-folle sein hie, mar it muoide him net. Nou wie er Him yn syn eare kommen, dat nou soe God him deadzje moatte. En hy woe wol stjerre, hwant sa wie it gjin libben langer! Mar de Heare wie barmhertiger as Mozes tocht! Hy straft dy't er wol en Hy forjowt dy't er wol. En Hy wist ek, dat Mozes, by al syn dryste wurden, Him dochs leaf hie en syn trouwe tsjinner wie. Dêrom sei Er allinne mar: ‘Nou dan, omdatstû dit folk net drage kinst, alhoewol't Ik dy nei west ha en myn geast op dy lein haw, sil Ik fan 'e geast, dy't op dy is in diel ôfsûnderje en op sawntich oaren lizze en dy sille dy helpe. Sykje sels sawntich wize en fromme mannen út en bring se by My foar de Tint. En hwat dit folk oanbilanget, dat My terge hat mei har gerop om de spizen fan Egypte, hilligje har op moarn, hwant moarn-de-dei sil Ik har fleis jaen! Net foar ien dei sil Ik jaen, en net foar twa, of tsien of tweintich dagen, mar in moanne sille hja fleis ite; sa lang oan't hja der fan walgje, mear as nou fan it manna, myn wûnderbrea. Hwant net yn myn gunst sil Ik har fleis jaen, mar it sil har ta in flok wurde, om't hja My, har God, ferge hawwe.’
En sels nei dy wurden wie Mozes syn grime net bikommen en noch skamme er him net. ‘It kin dochs net. Sels hûndert tûzen mânlju binne der by dit folk, dat
Auteursrecht onbekend