en de tsjustere wolk stie foar de Tint fan 'e Gearkomst, dan bûgden se djip en earbiedich en dan, en net earder, gyng elk syn wegen. Letter hearden se wol fan 'e âldsten hwat de Heare to sizzen hie...
Op in kear, doe't it folk al dagen rouwe hie, bigoun Mozes der wer oer. ‘Heare’, sei er earbiedich, ‘Jo hawwe sein dat wy fierder moatte, mar nou witte wy noch noait hwa't ús liede sil: Jo sels of ien fan jins hillige ingelen. Siz it my dochs hoe't it komt, hwant ik haw ommers genede foun yn jins eagen en dit folk is op it lêst jins eigen folk!’
De Heare antwurde: ‘Soe Ik dan sels mei gean moatte, om dy rêst to jaen?’
Doe sei Mozes: ‘Heare, as Jo net sels mei geane lit ús hjir dan leaver bliuwe! Hwant hwer soene wy oars oan sjen kinne dat jins gunst oer ús is, oer my en oer it folk, as dêroan, dat Jo by ús binne en mei ús reizgje nei it biloofde lân?’
En ek dizze kear hearde de Heare nei syn freon Mozes en sei dat Er wer mei har optsjen woe. ‘Mar’, sei Er noch, ‘it is net om it folk, dat Ik it doch, mar allinne om dy: hwant dû hast genede foun yn myn eagen en Ik ken dy by de namme.’
Mozes wie tige bliid; bliid om it folk, mar ek tige bliid om hwat God fan himsels sein hie. Nou wist er foargoed dat God syn freon wêze woe en nou doarst er alles freegje. ‘Heare’, sei er, ‘lit my dan jins antlit sjen!’
It wie de twadde kear dat Mozes hwat frege dat net mûglik wie. Likemin as hy stjerre mocht foar in sûndich folk, likemin koe in minske Gods hearlikheit sjen. Mar ek nou waerd de Heare net lilk en hy sei dat Mozes de berch op gean moast en as er dêr dan stie yn in kleau fan 'e rotsen, dan soe Hy, de hege Heare, foarbygean en dan mocht er to-minsten hwàt sjen fan syn hearlikens. De oare deis soe it wêze en gjin ien oars mocht der by wêze en Mozes moast twa nije stiennen tafels meinimme, dan soe de Heare dêr ek wer de Tsien Wurden ynskriuwe.
De oare moarns yntiids gyng Mozes de reis nei de Heare oan, earbiedich, de beide stiennen yn 'e hân en alhiel net bang. Stil stie er yn 'e rotskleau en wachte. Doe't er de Heare kommen hearde, seach er neat mear: der skoude hwat foar syn eagen, net oars as bidiek de Heare se mei syn hân. En doe ynienen koe er sjen. Net al Gods hearlikheit seach er, net mear as fan efteren in skyn fan syn glâns, mar it wie genôch en it wie hearliker as er ea dreamd hie. Doe wist er, dat er noait hjir op ierde Gods antlit sjen koe, dat gjin minske-eagen Him sjen soene en libje.
Hy bûgde de holle en die noch ienkear de fraech dy't him op it hert baernde: ‘Kom dochs yn ús formidden en gean foar ús út, hwant al is dit folk steech fan nekke, dochs forjowe Jo ús ûngerjochtichheit en nimme ús oan ta Jins erfdiel.’
Doe liet God him fan Mozes forbidde en Hy biloofde dat Er mei gean soe en dat Er har feilich bringe soe yn it lân Kanaän. En sa mocht Mozes, biddende foar syn folk, dochs de Midsman wêze: byld en foarbyld fan dy Iene, dy't letter komme soe en dy't mear is as Mozes.
It wie in greate dei yn it libben fan Mozes, dizze moeting op 'e berch. Noait koe er letter krekt fortelle hoe't it west hie, hoe hearlik en hoe wûnderlik, mar doe't er, dagen en dagen letter wer ûnder kaem, de beide tafels yn 'e hân dêr't Gods eigen skrift op stie, doe blonk syn antlit noch sa, dat er in kape nimme moast en bidek der it blinken fan syn holle mei...