Mara
Tusken it griene egypte en de keale granytbergen fan Sinaï leit de woastine, in keale, wide wyldernis fan sân en rotsen. Der wurdt sein, dat it yn âlde tiden dêr better wenjen wie as nou, dat der doe hwat mear wetter wie, mear beammen en mear iten foar it fé; yn elk gefal kaem it der doe ek al net rom om foar minsken en fé. Der binne plakken dêr't altyd wetter is en dêr't beammen groeije - hege palmen almeast, dy't gjin skaed jowe dat makket - mar sokke oäsen lizze soms dagen fier útinoar. Simmers reint it dêr net, mar yn 'e winter kin it soms spiele; dan rinne de djippe dellingen tusken de hege rotsen fol wetter en beken en rivieren rinne brûzjend it westen yn, de kant op nei sé. Mar meastal is it in koarte freugde en nei in dei-mannich is alles wer like toar en droech; it wetter is oplutsen fan 'e gleone sinne of weiwurden yn 'e groun. En bûten de oäsen groeit net folle: hwat stikelige strûken en hjir en dêr hwat toar en earmoedich gêrs, dat, dy't der wenje hawwe soms muoite om har skiep en geiten troch de tiid to krijen. Suver it hiele jier troch is it der deis hjit en baernt de sinne op 'e wide sânflakten en op 'e keale, swarte rotsen; mar winters kinne de nachten sa kâld wêze, dat men der net fan sliepe kin en leit to triljen yn 'e klamme, trochswitten klean.
Dat sa is dat lân: toar en wyld ûnder in skroeijende sinne en dêr moast it folk fan Israël lâns, in mars fan dagen en wiken nei de bergen yn it súden. It is al in ûndernimmen foar in karavaen, mei kamielen dy't de trachten tôgje en de folle wettersekken fan geitelear, mar dit wie in folk, mei froulju en bern en greate keppels kij en lytsfé, in folk dat nea net reizge hie yn 'e wyldernis en berne wie yn in grien en fruchtber lân.
Der wie by al dit folk gjin ien dy't de woastine better koe as Mozes. Net om 'e nocht hie er hjir fjirtich jier mei de keppel swalke en soms tocht er, dat sa'n machtich folk hjir mei gjin mûglikheit forkeare koe. Drinken, dat soe faeks noch gean, mar hwat moasten al dy minsken ite, as ien kear it peaskebrea op wie, dat hja meinommen hiene út Egypte? Hy wist it net, mar lykwols siet er der net oer yn. Dyselde Heare, dy't har út Egypte laet hie en troch de Reidsé hinne, dy soe har ek biwarje op dizze swiere, lange reis en har ienris bringe yn it biloofde lân. En hwat hindere it, dat hy, Mozes, net wist hoe't it moast, salang as God it wist en it ek dwaen soe? Dat sa marsjearde Mozes foar it folk út, moedich en rjocht en tige tankber foar alles dat de Heare oan har dien hie. En sa hearde it mei allegearre to wêzen, mei hiel dat forloste folk, dat in lang jier Gods wûnders sjoen hie en dat nou, efter syn wolkkolom, op wei wie nei syn hillige berch. Mar sa wie it net. Wis, hja wiene moedich op reis gien by de Reidsé wei, de tank yn it hert en in liet op 'e lippen, mar doe't hja in fiks ein roun hiene, né, doe stie de holle har net mear nei sjongen. Soe dat nou alle dagen sa moatte, sa'n bloedich ein rinne? Wie de sinne hjir altyd sa gleon en joech dat sân altyd sa waerm op en hie men altyd sa'n toarst? En swierder mouden de fuotten troch it sân en de froulju koene mar amper de lytse bern mear drage en de jonges en famkes fregen oan ien wei om drinken en oft se der nou hast wiene?
Dy nachts sliepten se yn 'e platte, broeiske tinten en ier op 'e moarn wiene se al wer reisfeardich. Ek dy twadde deis rounen se ûren. It wie oft de sinne noch fûlder stiek, oft in úre noch langer duorre. It skerpe sân dat al dy tûzenen fuotten opjagen, wie as in wolken om har hinne: it kaem yn 'e eagen, yn 'e earen, yn 'e mûle; it knarste har tusken de tosken, elke kear as hja ieten fan it droege brea. En al faker moasten se drinke; it wetter mindere hurd yn flessen en sekken en it wie lij en smakke nei it geitelear.
De tredde deis rounen se wer in hiel ein en alles wie noch helte minder: de sinne, it sân, de toarst. Nou moasten se dizze dei in oäse fine, hwant it wetter wie sa goed as op; de measten hiene neat mear. Mar hoe't hja ek seagen, hoe't hja de seare eagen ek ynspanden, nearne wie it grien fan beammen, nearne it wiuwen fan fiere palmen; der wie oars net as sân en de donkere, hege rotsen.
Doe't der noait in ein like to kommen oan dy lange mars en it lêste wetter út 'e lêste flesse op wie, bigounen se to mompeljen. Yn Egypte wie it better as hjir yn dizze woastine. It wurk wie swier en de
Auteursrecht onbekend