forlossing út it slavehûs fan Egypte. Elk dy't yn 'e hûs wie moast it mei-ite, en as in húshalding it net op koe, dan moasten se mar buorlju noegje, mar der mocht neat fan oarbliuwe. De earste en de sawnde dei soene yn it bysûnder hillich wêze; dan moast it folk gearkomme en moast it gewoane wurk rêste.
Noch in oare, sparte ynsetting makke Mozes meiïens bikend. To-nei, om't God de earstbernen fan Israël sparre hie, moast elke earstberne soan lost wurde; dat bits jutte: foar elke earste soan moast in offer slachte wurde; sels de earstberne dieren mochten se net hâlde mar moasten se offerje of losse.
Al dy dingen skerpe Mozes it folk yn; de âldsten joegen it troch oan har sibbe en mei greate blidens makke it folk him klear foar de greate dei. Nei alles dat der bard wie, nei alle wûnders en pleagen, wie der gjin ien, dy't Mozes net leauwe woe of dy't twivele oan de forlossing.
En sa waerd it fjirtjin Abib, de dei fan Peaske en fan de tsiende pleach. It folk fan Israël wachte yn greate spanning op hwat der barre moast, de Egyptners wisten noch net hwat har boppe de holle hong; sels de Farao, al hie er heard fan it kommend oardiel, wist net hokker mannichste. Dy jouns, doe't út alle huzen dêr't Israëliten wennen, it deadsgebletter kaem fan 'e peaske-lammen, skrillen se op. Hwat wie der nou wer mei dy Hébréërs? Mar doe't alles rêstich bleau gyngen se op bêd en joegen se har ta de sliep...
Midden yn 'e nacht wiene se der wer ôf, hwant yn alle huzen dêr't Egyptners wennen, wie in deade. De Farao bûgde oer it bêd fan in deade prins, mar yn it hûs fan 'e earme slavin dy't deis oan 'e mole siet, wie ek in deade. Út alle finsters skynde ljocht en út alle iepen doarren kaem it lûde jammerjen. Nou wisten se earst goed hoe machtich de Heare, de God fan Israël, wie; it fleach har oan en hja tochten: dat folk moat fuort, nou fan nacht noch, oars stjerre der noch mear fan ús bern. En yn har greate eangst gyngen se nei de Israëliten ta en seine: ‘Gean dochs it lân út, hwant wy binne bang fan jimme, bang fan dy freeslike God en bang fan dy man Mozes mei syn wûnder-stêf. En as jim hjir noch langer bliuwe, dan docht er ús allegearre de dea’. Doe seagen se binijd om har hinne en seagen nei de tafel mei it peaske-laem en de krûden en fan 'e tafel seagen se nei de minsken dy't reisfeardich wiene en steande ieten. Wisten se dan hwat der barre soe yn dizze skriklike nacht? En doe't de mannen fan Israël seine: ‘Wy steane klear om fuort, mar ús God hat sein dat wy goud en sulverspul mei ha moatte en pronkklean foar ús greate bern, foar al it wurk dat wy yn Egypte dien ha.’ - doe fleagen se nei hûs en brochten it: sulveren skalen en bekers en moaije klean en ringen fan goud en smieten it har foar de fuotten. En dizze kear waerd ek de Farao bang. Nou hoegden syn hovelingen him net oan om Israël gean to litten, nou liet er Mozes witte: ‘Meitsje tarissing, tsjoch út it formidden fan myn folk en tsjinje de Heare, lyk as jim sein hawwe. Nim ek jim skiep en kij mei en gean fuort de woastenije yn en as jim offerje, tink dan ek om my en bid om in seine’.
Bliid gyngen Mozes en Aäron werom nei har eigen folk en noch dyselde nachts joegen de trompetten it signael: ‘Op mars’. Doe smieten se dan foar it lêst de doarren iepen en namen it ark dat ynpakt klear stie en hellen de bisten út 'e stâl en sa teagen se op nei Ramses, de stêd dy't Mozes opjown hie. Dêr sloegen se doe in kamp op mei tinten lyk as de hoeders brûke en dêr bakten se it brea, ûnsuorre, foar de lange reis.
Fan Ramses teagen se fierder, bliid en tankber, moedich de wei lâns nei de grinzen. Hja wisten dat hja net de koartste wei lâns mochten nei it biloofde lân; Mozes hie har al forteld dat hja in greate omwei meitsje moasten by de Godsberch, Hoareb lâns. Dêr by dy berch soene se de stim des Heare hearre en dêr soene se forgoed Syn folk wurde en soe Er har Syn wetten jaen. Hearlik wie dat, in God to hawwen sa machtich as de Heare, dy't de heidenen syn greate macht fiele liet en dy't syn folk genedich wêze woe.
Doe't hja op mars gyngen, gyng de Heare sels foar har út, lyk as in hoeder foar de skiep. Hja koene Him net sjen, hwant gjin minske-eagen kinne Syn glâns forneare, mar hja seagen de wite wolk dy't Er, as in wide mantel, om syn hearlikheit hinneslein hie. En as it tsjuster waerd, jouns, dan wie it oft in fjûr binnen yn dy wolkkolom gloei-
Auteursrecht onbekend
