De Hillige Histoarje. Diel 2. It Nije Testamint

De twadde Reis
278

It wie Paulus syn doel om alderearst in tocht to meitsjen by de gemeenten lâns, dy't hja op 'e earste reis stichte hiene, mar ear't hja noch klear wiene mei de ta-rissing, krigen hy en Barnabas al wer forskil fan miening. Barnabas stie der op, dat ek dizze kear Johannes Markus wer as helper mei soe en Paulus woe him yn gjin gefal mei hawwe. Hja soene dizze kear oer Tarsus en de Taurus-bergen nei Derbe reizgje en dus soe de reis noch swierder wurde as de earste kear; hwat foar sin soe it hawwe en nim dan immen mei, dy't har destiids, ear't de tocht troch it berchlân bigoun, sa lef forlitten hie? It holp net, dat Barnabas der al tsjin ynlei, dat Johannes der genôch spyt fan hawn hie en dat er syn forsom sa graech wer goed meitsje woe, Paulus bleau op syn stik stean: leaver gjin helper, as ien dêr't hja net op oan koene.

Mar ek Barnabas hâldde syn ein fêst en sa roun it út op in fûle striid tusken de beide freonen, dy't safolle togearre trochmakke hiene. It wie Barnabas dy't Paulus doe to Jeruzalem by de apostel Petrus brocht hie, en dy't him letter út Tarsus wei nei Antiochië brocht hie en Paulus wist ek wol, dat er him gâns skuldich wie, mar lykwols koe er net tajaen. Hy tocht allinne oan it doel fan 'e reis en oan it greate wurk en dêr moast alles foar wike, ek de freonskip foar Barnabas. De ein wie, dat hja byinoar wei gyngen en dat Barnabas mei Johannes Markus nei Cyprus gyng en dat Paulus omseach nei in oare reisgenoat.

Hy foun al gau ien, dy't him tige geskikt ta like en dy't er folslein fortroude: deselde Silas, dy't mei him út Jeruzalem kommen wie en dy't de bynamme Silvanus hie. Hy stie bikend as in trou discipel fan Jezus, hy wie wol in echte Joad, mar ek bikend mei de tastannen bûten Israël en, lyk as Paulus, hie er it Romeinske boargerrjocht. Ek dizze kear kaem de gemeente gear om ôfskie to nimmen en om har Gods seine ta to bidden en dêrnei gyngen de beide mannen de lange en swiere reis oan.

[p. 266]

Hja gyngen earst nei inkelde gemeenten tichte by Antiochië en trieken doe nei Tarsus, dat yn 'e flakte, ûnder oan 'e Taurus lei. En dêrmei bigoun it swierste diel fan 'e tocht: in moedsume mars oer de hege passen, troch in wyld en iensum berchlân. Nei't hja in lange omwei makke hiene, dy't dagen tiid naem, stiene se ûnforwachts foar de gemeente to Derbe. Fansels waerd Paulus mei greate blydskip ûntfongen en daliks bigoun er de jonge gemeente to learen. Mar ek bûten de rounte fan 'e discipelen forkundige er it evangeelje en, lyk as de earste kear dat er yn Derbe wurke, joech God syn seine en waerd der in great tal heidenen doopt.

Fan Derbe gyng de reis nei Lystra en dêr trof Paulus in jonge man, dy't in Joadske mem hie; syn heit, dy't nou net mear libbe, wie in heiden en sadwaende wie Timotheüs - sa hiet er - net bisnien. Syn mem, Eunice en syn beppe, Loïs, hearden beide by de gemeente en, al hoe jong er wie, hysels hie ek Jezus leaf en woe wol graech mei Paulus en Silas op reis. It like Paulus ek goed ta, mar der wie ien biswier: elken-ien yn dy streek wist dat Timotheüs in Grykske heit hawn hie, mar dat er dochs, fan memme kant, in Joad wie. Om't hja yn dy plakken ek ûnder de Joaden wurkje woene, wie it better, dat ek Timotheüs bisnien waerd en hoewol't Paulus der bislist tsjin wie om heidenen to bisnijen, foun er it foar in Joad neat net slim. Neffens rjocht hie Eunice it lang al dwaen litte moatten en ek de jongeman sels hie der gjin biswier tsjin; moedich droech er de fûle pine en de gleone koarts en dat wie Paulus in biwiis, dat er alles foar Jezus oer hie. Mei sok in helper doarst er it to weagjen en sa naem de jonge Timotheüs ôfskie fan syn mem en joech er him ta it sindingswurk.

Nei't hja ek to Ikonium de gemeente forsterke hiene, wiene se fan doel om it westen yn, nei de provinsje Asia, mar hoe't hja it ek bisochten, it woe net slagje: de Geast fan God laette har op oare wegen. Troch Frygië gyngen se it Noarden yn en kamen sa yn it lân fan 'e Galaten; dêr moast Paulus, om sykte, gâns in skoft bliuwe, mar ek hjir brocht er it evangeelje en koe er in gemeente stichtsje; doe't er hjirwei it Noarden yn woe nei de kustlannen fan 'e Swarte Sé, dêr't gâns Joaden wennen, moast er op 'e nij syn plannen opjaen; de Geast liet har net ta nei Bithinië to gean en ynpleats kamen se, it Noardwesten yn, yn 'e havenstêd Troäs, flak by de Dardanellen.

Fan Lystra ôf hiene se nou ien mei oar gâns mear as seishûndert kilometer reizge, mar nou koene se dan ek net fierder, of hja moasten oer sé, nei Macedonië of Grikenlân en dat lei net yn 'e bidoeling.

* * *

Ek to Troas brochten se it evangeelje en ek dêr waerd in gemeente stichte, mar lang bleauwen se der net: foar de tredde kear op dizze reis kaem de Hillige Geast fanwegen en moasten se har plannen foroarje. It wie op in nacht dat Paulus in fisioen krige; in Macedoniër stie foar him en smeke: ‘Kom oer nei Macedonië en help ús!’ Doe't er it de oare deis oan syn trije freonen fortelde, - bihalve Timotheüs en Silas wie nou ek de dokter Lukas by har - wiene se it der oer iens, dat it mar ien ding bitsjutte koe: God rôp har nei de oare kant, nei it lân fan Macedonië. Hja seagen dyselde deis noch om in skip, tige binijd nei hwat har dêr to wachtsjen stie.

Net lang dêrnei fearen se oer nei Neäpolis en dêrwei trieken se daliks troch nei de stêd Filippi, it earste plak yn Jeropa dêr't it evangeelje forkundige waerd.