wurk, dêr't hy as Grykske krekt de man foar wie.
En sa barde it op in dei, dat der in ingel út 'e himel by Filippus kaem en spriek: ‘Jow dy op en gean nei de iensume wei, dy't fan Jeruzalem nei Gaza rint, hwant dêr moatstû, op 'e middei, Gods wurk dwaen.’ De evangelist wie tige forbaesd, doe't er it wurd fan 'e ingel hearde. Nou miende er, dat er net mist wurde koe yn dizze drokke stêd, dêr't noch safolle to dwaen wie en dêr't noch sa folle minsken net wisten fan it heil yn Jezus Kristus en nou stjûrde de Heare him de wei nei Gaza op, dêr't net iens folle minsken lâns kamen, hwant de stêd wie al jierren forwoaste en noch noait wer opboud. It wie wol goed, dat in ingel him it boadskip brocht hie, hwant fan minsken, sels fan in apostel, hie er it net maklik leauwe kinnen. Mar dàt der in ingel by him kommen wie, wie ek wer in teken, dat der dochs wichtich wurk to dwaen wie, dêr op dy stille wei. Dat hy naem de reisstêf op en sette de stap der yn, moedich, it herte fol forwachting.
It wie op 'e middei, de tiid dat de sinne op it heechst stie en alle reisbere minsken rêst hâldden, dat de evangelist op 'e wei nei Gaza kaem. It wie der wol stil! Sa fier't er sjen koe wie der gjin minske to bikennen; allinne efter him, de kant fan Jeruzalem út wei, kaem der in reiswein oan, mei gâns in troep hynstefolk en slaven der by. It moast in tige heech en fornaem hear wêze, dy't mei sa'n staesje reizge en oan 'e klean en 'e wapens to sjen wie er út in tige fier lân, noch fierder as Egypte. Yn elk gefal moast it in heiden wêze en de Heare soe him, Filippus, fêst net roppen ha foar in deftich man út in heidensk lân.
Doe't de wein him foarby ried, seach er dat it in Ethiopiër wie, tige ryk en fornaem en tige donker fan kleur, en dat er siet to lêzen yn in boekrol. Dat soe ek net maklik gean, tocht er, op sa'n skokkende wein, op 'e ûnsljochte wegen. En dan yn 'e gleone sinne, op it hytst fan 'e dei! Hy bigoun stadiger to rinnen om de tsjinners foarby to litten en doe sei ynienen in stim: ‘Filippus, jow dy by dy man op 'e wein!’ Hy hie gjin tiid om to tinken, hoe frjemd dit wie en hoe ûnforwachte: God rôp him en daliks draefde er de wein efternei....
* * *
Filippus hie it goed sjoen: hy wìe in machtich man, dizze frjemde reizger op syn wein, en hy kàem alhiel út Ethiopië, dat achter Egypte lei. Yn syn fier en donker heitelân hie er in tige heech amt: hy gyng oer al de skatten fan 'e Kandace, de keninginne-mem, dy't regearre yn namme fan har soan. Op 'e iene of oare wize hie er heard fan Israëls God en sûnt dy tiid hie er gjin frede mear mei de goaden fan syn folk en die er al syn bêst om mear to witten to kommen fan 'e tsjinst des Heare. Hy wist fan 'e hillige Boeken, dy't sa swier to bigripen wiene, fan in Forlosser, dy't komme soe en fan 'e offertsjinst yn 'e timpel to Jeruzalem. En hoe mear't er dêr fan hearde, hoe greater syn langst waerd nei it hûs fan dy machtige God, dy't himel en ierde makke hie en bûten hwa't der gjin heil en gjin forlossing wie. Op it lêst waerd syn langst sa great, dat er syn keninginne frij frege om 'e greate reis to ûndernimmen. It mocht, en sa kaem it, dat er nou nei Jeruzalem west hie en wer op reis wie nei syn lân.
It hie in tige lange reis west, al dy wiken op 'e skokkende wein, mar dat ûngemak telde er net; dat er net ta syn doel kommen wie en dat er yn 'e timpel gjin frede foun hie foar syn ûnrêstich hert, dat wie minder! Hy wie moaijernôch, dy greate timpel, moaijer as er oait tinke kinnen hie, mar hy mocht allinne yn it úterste foarhôf komme en fan 'e offertsjinst hie er neat sjoen. Der wie yn alle drokte en biweech fan minsken ek gjin ien, dy't nei him omsjoen hie, gjin ien dy't ris rêstich mei him praet hie, gjin ien dy't wist fan syn langst nei frede. Hy hie der him sa folle fan foarsteld en it wie útroun op in bittere toloarstelling: dy God fan Israël mocht dan wenje yn it formidden fan syn folk, foar him, in heiden en frjemdling, wie der allinne dat buordtsje, dat drige mei de dea as er in foet op it binnefoarhôf sette.
* * *
En sa ried er dan op 'e stille wei, mei in drôvich hert en lies yn it boek fan Jesaja, dat er kocht hie foar in fikse som. Hy moast him ynspanne om 'e lytse Grykske letters to lêzen en troch it ratteljen fan 'e tsjillen en it stampen fan 'e hynstepoaten gyng syn swiere stim; lyk as it doe-tiids wenst wie, lies er lûd-op. Hy hie der gjin muoite mei om de Grykske wurden to bigripen, mar fan 'e sin en 'e bidoeling bigriep er net folle. En noch lûder lies er en noch mear spande er him yn:
Allyk in skiep waerd er to slachte laet,
en as in laem dat stom bliuwt foar syn skearder,
sa die er de mûle net op.
Yn syn fornedering waerd er net rjochtfeardich oardiele,
En hwa sil syn libbensdûr forhelje?
Hwant syn libben wurdt weinommen fan 'e ierde....’
Hoe soe er oait to witten komme, hwat dy wurden bitsjutten, hwa't dy ‘Hy’ wie, dy't stoar?
En doe yn-ienen hearde er in kleare stim, dy't frege: ‘Forsteane jo wol goed hwat jo lêze?’ Kjel suver seach er op; hy hie sa sitten to lêzen, dat er Filippus net ienris sjoen hie. Drôvich sei er: ‘Hoe soe ik it
Auteursrecht onbekend