De Hillige Histoarje. Diel 2. It Nije Testamint

[p. 239]

Filippus
266

It like yn it earstoan wol, dat de Tsjerke fan Jezus Kristus dizze slach net to boppen komme soe; in great diel fan 'e gemeente wie fordreaun út Jeruzalem en wol lieten de forfolgers de Hebreën mei rêst en koene sels de tolve yn 'e stêd bliuwe, mar elk koe wol bigripe, dat dat oan in tiid ta wie en dat ek oer har de stoarm fan 'e forfolging losbrekke soe. En dat wie dan de ein....

Mar de Farizeën yn it Sanhedrin hiene har to gau bliid tocht; de Tsjerke fan Kristus wie net boun oan ien stêd en oan ien lân: ek bûten Jeruzalem koe God har biwarje en ta bloei bringe. Wol swalken de Gryksken oer alle wegen fan Juda en Samaria, mar de Hillige Geast reizge mei en op elk plak, dêr't hja kamen, forkundigen se it evangeelje; it duorre net lang of der wiene gemeenten yn forskate stêdden om Jeruzalem hinne. Ynpleats dat de Tsjerke ûndergien wie, wreide it keninkryk fan God him nei alle kanten út; net de Satan hie it woun, mar Jezus Kristus.

* * *

Ien fan 'e sawn mannen, Filippus, wie to-rjochte kommen yn in stêd fan 'e Samaritanen en bigoun ek dêrre it evangeelje to forkundigjen. Hy wist yn it foar dat it krekt yn dit plak net maklik wêze soe. Der hie al lang in soarte fan wûnderdokter tahâlden, in man dy't mei tsjoenderij en allerhanne frjemde kunsten omgyng en dy't it soms slagge om siken to genêzen. Hy koe ek tige prate, dizze Simon, en de minsken fan 'e stêd, dy't lang net ûnforskillich wiene foar geastlike dingen, seagen wakker heech by him op. Hja leauden fêst, dat der godlike krêften yn him wurken en Simon, dy't tige op eare en foardiel út wie, die al syn bêst om har yn dy miening to bisterkjen. Dat suver elkenien leaude oan him en guon tochten hast, dat er in Messias wie, de ‘Greate Krêft fan God.’ Elke kear as er wer in ‘wûnder’ dien hie, stiene se forslein en brochten se him de romte fan geskinken.

Yn dy stêd nou, en yn dat formidden, bigoun Filippus syn wurk en brocht er it boadskip fan Jezus Kristus. It folk fan 'e stêd harke ek mei oandacht nei him en hja bigriepen al gau, dat er in hiel oar man wie as Simon. It wie him oan to sjen, dat er miende hwat er sei; hy longere net nei geskinken en earbiwizen en hy die him net foar as ien dy't wûnder-hwat wie; hy hie mar ien doel: de minsken to winnen foar Jezus en dêr hie er alles foar oer. En doe die it bliken, dat ek hy wûnders dwaen koe, greater en machtiger noch as Simon mei syn biswarringen. Der waerden lammen en kreupelen by him brocht en mei in inkeld wurd yn 'e namme fan Jezus genies er se. Mar ek minsken dy't in démon hiene, founen by him genêzing; hy hiet de kweageasten om út har to gean en roppend, yn greate freze, fearen se út. Sa stie er dêr op it plein fan 'e stêd en om him hinne dounsen de minsken, dy't to-foaren lam wiene en oan syn fuotten, stil en earbiedich, sieten guon, dy't lang yn 'e macht fan 'e démonen west hiene. Doe't er lang sprutsen hie en alles forteld hwat er wist fan Jezus, kamen de earsten op him ta om doopt to wurden. Dat gyng noch lang sa troch en oan 'e ein fan 'e dei wie der in greate skare dy't doopt wiene en yn Jezus leauden.

Fan it bigjin ôf oan hie ek Simon nei Filippus harke en hy hie him it boadskip fan Jezus tige nei nommen. It moast wol in great ding wêze, sa sprekke to kinnen en mei in inkeld wurd sokke machtige wûnders to dwaen. Hy fielde, dat hjir syn tsjoenderskunsten by wei-foelen, dat dit dingen wiene, dy't fier boppe it gewoane útgyngen. Yn dizze man wurken nei wierheit godlike krêften! Doe't er der goed oer nei-tocht hie en doe't er Filippus forskate kearen sprekken heard hie, frege er oft er doopt wurde mocht. It wie him ynmoed, dy fraech, en hy miende echt, dat er yn Jezus Kristus leaude en him boppe alles leaf hie. Filippus wie daliks ré om de doop oan him to bitsjinjen en nei dy blide dei wie Simon altyd by him; hy harke elke kear as de evangelist it folk ta-spriek en by elk wûnder dat er seach, stie er op 'e nij forslein.

* * *

It duorre net lang of de gemeente to Jeruzalem hearde hwat der bard wie to Samaria en de tolve kamen gear om der oer to rieplachtsjen. Fansels wiene se tige bliid, dat ek de Samaritanen it evangeelje oannamen en yn Jezus leauden, mar oan 'e oare kant wisten se ek wer net, oft dit allegearre sa mar koe. Yn syn taspraek op it Pinksterfeest hie Petrus tsjin de Joaden to Jeruzalem sein: ‘Hwant jimme komt de bilofte ta, en jimme bern,’ mar dat wiene allegearre soannen fan it âlde folk! Gyng dat nou ek op foar de Samaritanen, dy't net yn it forboun mei Abraham bigrepen wiene en dy't net iens bisnien wiene? Soe Filippus, dy't fan 'e Gryksken wie, en net great wurden wie yn Israël, wol hoeden genôch wêze? Men koe

[p. 240]

dochs wis elk mar net dope, dy't om it wetter frege?

Mar it wie ek wer wier, dat de Heare Jezus sels yn Samaria wurke hie en dat er de deis fan syn himelfeart sein hie, dat hja syn tsjûgen wêze moasten yn Juda en Samaria en oant ierdryks einen. Gyng dat wûndere wurd dan nou al yn forfolling? Né, hja mòchten bliid wêze mei dy nije gemeente fan Samaritanen, ek dêr wurke God, mar hja soene der al hinne om to sjen oft alles wol wie, sa't it hearde to wêzen. Der waerd bisletten dat Petrus en Johannes de reis meitsje soene út namme fan al de apostelen.

Doe't hja yn 'e stêd fan Filippus kommen wiene, kaem de hiele gemeente gear om nei har to harkjen. De beide apostelen fregen, hoe't alles gien wie en doe't hja hearden, hwat greate dingen hjir bard wiene en doe't hja seagen, hoe great de leafde fan al dy minsken wie, en hoe bliid hja wiene, dat ek hja Jezus foun hiene, doe wie der allinne mar tankberens yn har hert. Filippus hie goed dien, syn wurk mocht net ûngedien makke wurde, de doop hoegde net oerdien to wurden! Ek dizze Samaritanen hearden by de Tsjerke fan Kristus.

Der ûntbriek allinne mar ien ding: hja hiene de Hillige Geast noch net ûntfongen, mar ek dat kaem har ta! En doe't hja in gebet dien hiene, leine se har de hannen op en tagelyk foel de Geast ek op har: hja sprieken mei tongen en profetearren. Nou wie it dan foar elken-ien dúdlik, dat de gemeente yn Samaria neat minder wie as dy to Jeruzalem en dat de genede fan Kristus likegoed foar de Samaritanen wie en allegearre wiene se wûndere bliid.

* * *

Ek Simon hie sjoen, hoe't de Hillige Geast delkommen wie op 'e minsken fan syn stêd en hy hie gjin each fan 'e beide apostelen ôf. Hy fielde, dat dy beide mannen út Jeruzalem dochs noch heger amt hiene as Filippus en hy wie djip forslein oer har macht. Hja leine immen de hannen op en daliks wie der de Hillige Geast! Dat wie noch hwat oars as in lamme rinne litte en de démonen útdriuwe! Oan't nou ta hie er heech by Filippus opsjoen, mar nou woe er wurde as Petrus! Hy gyng op 'e apostelen ta en sei: ‘Ik bin ek in learaer en ik hie gâns ynfloed hjir yn 'e stêd, ear't Filippus kaem, mar ik bin ta it ynsjoch kommen, dat er mear koe as ik en dêrom haw ik my dope litten. Mar nou wit ik, dat jimme noch greater macht hawwe as hy en nou bin ik ré om jimme in stik jild to jaen, as jim my dy macht ek jowe. Ik kin it goed dwaen, dat ik wol in fikse som bitelje: it is my wol hwat wurdich, dat ik wurd lyk as jim en dat elk de Hillige Geast ûntfangt, dy't ik de hannen opliz.’

Petrus wist net hwat er hearde. Wie dit in man, dy't de doop ûntfongen hie, dat er Gods Geast en it apostelskip keapje woe foar jild? Mar sa'n ien hearde net by de gemeente. Hoe koe er nou tinke, dat hjà biskikke koene oer Gods Geast, dat it wûnder barde troch hàr krêft? It wie dûdlik, dat er noch neat wist fan God en fan Syn genede en dat er in gefaer wie foar dizze jonge gemeente. En wylst syn eagen fûnken fan forûntweardiging, sei er skerp: ‘Dyn jild mei forgean en dûsels derby, omdatstû mienst, dat de heechste jefte fan God, Syn eigen Geast, foar jild to keap is. Part noch diel hastû oan 'e forkundiging fan dit Wurd, hwant dû hast God net wierlik leaf mei dyn hert. Bid dan, dat de Heare dy dizze sûnde forjaen mei, hwant dû bist dizze gemeente ta in bittere galle en ta in tizelnet om har to fangen yn it kwea.’

Simon waerd kjel fan dizze skerpe torjochtwizing. Hy fielde noch net hoe forkeard er dien hie, hy hie ienfâldich gjin each foar geastlike dingen, mar bang waerd er al. Dy Petrus, dy't mei syn hannen allinne de Geast delkomme liet, dy koe him ek straffe en hastich sei er: ‘Bid jimme dan de Heare, dat er my forjaen mei en dat syn oardielen net oer my komme!’

Petrus sil wol foar him bidden hawwe, mar oft Simon letter ek noch ta bikearing kommen is, is net bikend. De beide apostelen binne al gau weromgien nei Jeruzalem en ûnderweis hawwe se yn forskate doarpen fan Samaria it evangeelje brocht.