minsken oan dy tiid werom, om't ek Stéfanus wûnders die en siken better makke. Elk koe sjen, dat dizze man leaude hwat er sei, dat hy der yn libbe, dat syn hert fol wie fan 'e Hillige Geast, dêr't er sa faek fan spriek.
It kaem sa fier, dat ek it Sanhedrin fan Stéfanus hearde en oer him rieplachte. Hoe wie it dochs mooglik, dat hiel it folk nou dy Gryk efternei roun? Wiene se dan noch net ôfleard mei dy rabbi fan Nazareth, dy't himsels foar de Messias útjoech en dy't stoarn wie oan it krús? It waerd heech tiid, dat hja ek dizze Stéfanus it swijen opleine! It wiene foaral de Farizeën, dy't der op oanstiene en dy't de Sadduceën tsjin him opsetten. Destiids hie har foaroanman, Gamaliël, it foar de tolve opnommen: dat wiene tominsten noch echte Joaden, al hâldden se der frjemde ideën op nei, mar dizze Gryksken, dy't opgroeid wiene yn in heidensk lân, fier fan 'e timpel en it hillich alter, dêr koe men alles fan forwachtsje. Mar hwat koene se der oan dwaen, as it folk heech by har opseach en nei har learing harke? Hja moasten tiid dwaen en taslaen as hja de kâns krigen. En dy kâns kaem, noch gauwer as hja hope hiene....
* * *
Stéfanus hie, ear't er by de gemeente fan Kristus kommen wie, by de Synagoge heard, dy't de Gryksken út Afrika en Asia to Jeruzalem hiene en ek nei syn bikearing gyng er dêr noch geregeld hinne. It spriek fansels, dat er ek dêr net swijde en dat er ek oan syn lânslju it evangeelje brocht. Syn eardere freonen hearden him binijd oan: hja koene der net by, dat er sa mei gloede en klam sprekke koe oer in rabbi, dy't as in misdiediger stoarn wie oan it krús, it wie as hearde er net mear by har, as libbe er yn in oare wrâld, as spriek er in frjemde tael, dy't hja net nei komme koenen. Mar harkje moasten se dochs nei syn hertstochtlike wurden, nei de teksten dy't er har foarhâlde en dy't er hiel oars útlei as de Skriftgelearden. Oan't der in tiid kaem, dat hja net langer harkje woene en dat har binijing omsloech yn gleone hate.
Der wiene forskate minsken by de synagoge, dy't jierren yn in oar lân wenne hiene; hja hiene der goede saken makke en inkelden wiene der ryk wurden, mar alhiel thús hiene hja har noait field tusken de heidenen; djip yn har hert wie der altyd in frjemde ûnwennigens, in sterke langst nei it âlde stamlân, nei de âlde Davidsstêd en it hillich hûs fan God. Mar in inkelde kear koene se der útbrekke en de reis nei Jeruzalem meitsje, mar noait koene se dy dei wer forjitte, doe't hja foar it earst de timpel seagen. Hwa hie oait tinke kinnen dat it sa moai wêze koe, sa heech en hearlik, in dream fan goud en marmer boppe de grize muorren fan 'e stêd. Sûnt hiene se mar ien bigearte mear: noch ris to wenjen yn Jeruzalem en ien kear to rêsten ‘ûnder it alter.’ Dêr setten se alles by op, makken har bisit oan jild en teagen nei it âlde lân. Hwat lette it, dat hja it der minder hiene as yn it lân fan har berte? It wie har as wiene se nou foar it earst wer thús en yn it ûnthjitten lân. En altyd bleau de timpel it heechste en moaiste yn har libben, dy timpel dy't hja leaf hiene as in man syn frou. Noch trouwer gyngen se der hinne as de echte Hebreërs, noch krekter wiene se op 'e offertsjinst as de strange Farizeërs....
Dat hja lieten Stéfanus prate, salang as er spriek oer Jezus en oer de opstanning en oer de Hillige Geast, mar doe't er op in kear hwat fan 'e timpel sei, dat dy syn tiid hawn hie, doe sprongen se oerein. Forheftich leine se tsjin him yn. Hy mocht fan dy Jezus sizze hwat er woe, mar nèt dat er in ein meitsje soe oan 'e timpeltsjinst en dat nou it offer gjin sin mear hie!
Stéfanus bleau it antwurd net skuldich; mei in lange rige teksten biwiizge er har, dat de timpel al dy lange ieuwen allinne mar hinne-wiisd hie nei de Kristus en dat dy stream fan offerbloed teken en symboal wie fan it bloed, dat floeid wie op Golgotha; nou't de Kristus kommen wie en bitelle hie foar de skuld fan syn folk, nou soe dat allegearre fordwine! Hwat soene al dy symboalen noch, as de Hillige Geast by de minsken wenje woe?
Hy spriek mei sa'n fjûr en brocht safolle biwizen by, dat hja net tsjin him op koene en biskamme swijden. Stéfanus hie de kampslach woun, mar sûnt dy tiid biskôgen se him as in ôffallige en haten se him. Nou gyng it net mear allinne om har ôfgod: de stiennen timpel, mar ek om't er har oermânsk west hie en hja meiïnoar net tsjin him op koene. Hja koene it net forkropje, dat it folk graech nei him harkje mocht, dat de Geast fan God him sokke wurden joech, sa'n krêft ta wûnders, sokke djippe wysheit.
Op in kear, doe't Stéfanus stie to sprekken yn 'e timpel, stokelen se fan har mannen tsjin him op; dy joegen har tusken it folk, dat stie to harkjen en bigounen lûd to roppen: ‘Dizze man sprekt lastertael tsjin Mozes en tsjin God.’ Stéfanus woe tsjin har yngean, mar syn inkeld lûd waerd wei yn dat wylde sprekkoar. ‘Hy lasteret de timpel en dy't tsjin Gods timpel sprekt, dy komt God sels to-nei!’ Al lûder skreauden se, al tichter krongen se op him yn en it duorre net lang of it wiffe folk bigoun mei to roppen. Miende dy Gryk soms, dat er alles mar sizze koe fan Gods hillich Hûs? Doe't hja harsels heas roppen hiene en net mear koene, sloegen se de hannen oan him en sleepten him foar it Sanhedrin. De hege hearen wiene mar al to bliid. Dit wie har kâns! Nou hoegden se it folk net mear to ûntsjen, nou hiene se de frije hân. Hy soe it gewaer wurde, dy discipel fan 'e Nazarener! En sa gau as it koe bileine se in sitting en lieten se Stéfanus foarkomme.
Auteursrecht onbekend
