De Hillige Histoarje. Diel 2. It Nije Testamint

[p. 225]

Boek IV: De Tsjerke

Pinkster
260

Tsien dagen wiene foarbygien, sûnt de Heare Jezus opfearn wie nei de himel, dagen fan wachtsjen en hoopjen op it wûnder dat komme moast, mar der wie neat bard. En dochs hiene se trou alle dagen byinoar west, de discipelen út Galiléa, de inkelden út Jeruzalem dy't leauden yn Jezus en, fansels, de tolve apostelen. Tolve, hwant it âlde, hillige getal wie nou wer fol: in oare discipel wie foar Judas yn it plak kommen.

Petrus, dy't yn 'e gearkomsten to Jeruzalem ien fan de lieders wie, hie it wurd nommen en sein, dat it nedich wie foar Judas in oaren-ien to kiezen; hy hie in tekst út 'e psalmen oanhelle, om to biwiizgjen, dat ek dit al fan âlds foarsein wie: ‘In oar sil syn opsjennersamt nimme.’ Mei soarch hiene se neigien, hwa't fan 'e hiele groep al fan it bigjin ôf yn Jezus leaud en mei him omgien hiene en dêrby die it bliken, dat der twa wiene: Jozef, de soan fan Sabas en in discipel dy't Matthias hiet. It wiene beide deeglike, fromme mannen, en net ien koe sizze hwa't fan har beiden it geskiktst wie; it soe it bêste wêze, dat hja de kar oan God oerlieten. Petrus die in koart gebet en doe lotten se; it lot foel op Matthias en dy hearde fan nou ôf by de tolve en hie yn alles deselde rjochten as de oare apostelen. Hja wiene allegearre bliid en tankber, dat der nou wer tolve wiene, it hillich tal fan Israëls stammen.

* * *

Dizze tsiende deis nei de himelfeart wie it de dei fan it Pinksterfeest, it âlde feest fan it bigjin fan 'e risping, as de earste bôlen bakt waerden fan it nije weet en yn 'e timpel brocht ta in tank-offer. Lyk as altyd wiene ek nou wer gâns Joaden út oare lannen to Jeruzalem kommen en wie it tige fol yn 'e stêd en 'e timpel. It wie op dizze ‘dei fan 'e earstelingen’, dat God it wûnder dwaen woe, dat Er biloofd hie. Lyk as Peaske, it feest fan 'e forlossing út Egypte, to-nei it feest fan 'e Opstanning wêze soe, sa soe Pinkster foar alle tiden it feest wurde fan 'e Hillige Geast; op it feest fan 'e earsteling-bôlen soene de earsten tabrocht wurde ta de tsjerke fan Jezus Kristus.

Al ier yn 'e moarn wiene al de discipelen nei de timpel gien om it feest mei to fieren, mar ek dêrre bleauwen se byinoar yn ien fan 'e greate sealen. En dêrre, wylst hja it yn it minst net forwachten, barde it greate wûnder: de Hillige Geast kaem út 'e himel del en kaem to wenjen yn har hert. Fansels koene minske-eagen de Geast net sjen, mar hwat hjir bard wie, mocht net forhoalen bliuwe en dêrom die God wûnders en tekens, dy't elk yn 'e timpel waernimme koe.

Yn 'e wide, iepen seal wie in machtich lûd, as in sterke stoarmwyn, dy't de hiele timpel folle en tagelyk wie der in fjûr, dat him fordielde yn lytse flammen en dat him sette op in elk fan harren. Hja wiene forslein en tagelyk waerden se wûndere bliid, hwant hja bigriepen, dat dit nou it wûnder wie, dêr't hja dizze tsien dagen op wachte hiene. Né, net de stoarm dy't gjin stoarmwyn wie en net dat fjûr dêr't gjin hier fan skroeide, koe de Treaster wêze, dy't Jezus har tasein hie, mar beide, de wyn en it fjûr wiene in symboal en in teken. De Geast wie kommen yn har hert, sa sterk as de stoarmwyn, en sa suver as it fjûr en hja koene it net swije.

* * *

En de iene nei de oare sprongen se op en bigounen God to loovjen, mar sa sterk wie de wurking fan 'e Geast, dat hja net sprieken yn har eigen tael en net yn it Gryksk, dat doe hast elk wol forstean koe, mar yn frjemde tongen. Miskien wisten se sels net iens, hwàt hja seine, mar God wist it en Hy hie der in doel by!

Hwant de discipelen wiene al net mear ûnder elkoar:

[p. 226]

fan alle kanten kamen de minsken oanrinnen om to sjen, hwat dit bitsjutte. Hwat wûnder brûzjend lûd wie dat en hwat bitsjutten al dy tongen fan fjûr op 'e hollen fan dy Galiléers? Mar noch helte greater waerd har forbazing, doe't hja tichteby kamen en hearden, hwat dy minsken seine. Foar har wiene it net ûnforsteanbere klanken, mar allegearre, út hwat lân hja ek kamen, hearden se har eigen tael, de tael dy't hja as bern leard hiene fan har mem. In great wûnder wie it, mar it frjemdste wie noch, dat hja net fan gewoane dingen praetten, mar fan Gods greate wurken. Koe dat dan ek yn har eigen tael? Wie dan net allinnich it âld en hillich Hébrieusk, de tael fan 'e hillige skriften, geskikt om God der yn to loovjen, mar mocht dat yn 'e wurden fan al den dei? Dit wie sa great en sa nij, dat hja der ûntdien fan waerden en doe't der mar gjin ein oan kaem, - as de iene swijde foel der daliks wer in oaren-ien yn - doe seine se: ‘Sjoch, binne al dy mannen dy't dêr sprekke, gjin Galiléers? Mar hoe kin it dan, dat wy har hearre, elk yn 'e tael, dêr't wy yn berne binne? Hjir steane wy: Parten en Meden en Elamiten en ynwenners fan Mesopotamië; hjir binne feestgongers by út Juda en Kappadocië, út Pontus en Azië, út Frygie en Pamfylië, hjir binne minsken út Egypte en Lybië, Joaden en proseliten, Kretenzen en Arabieren - hwat mei dit dan wêze, dat wy har yn al dy talen Gods greate wurken forkundigjen hearre?’

En al greater waerd har binijing, al twingender har fragen; hja moàsten witte hwat dit wie, it lei har by, dat dizze dingen ek hàr oan gyngen, dat God ek hàr hwat to sizzen hie. Mar der wiene fansels ek oaren by en dy namen it har net sa nei en seine spottend: ‘Hja hawwe fêst to folle wyn hawn en binne dronken!’

As ien man riisden de tolve oerein; dit mochten se sa net gewurde litte! Net dat dy mannen hàr bispotten, wie slim, mar dat hja de spot sloegen mei de Hillige Geast, dat joech gjin pas! It wie Petrus wer, dy't it wurd naem en de skare taspriek.

* * *

‘Mannen fan it Joadske folk en jim allegearre dy't to Jeruzalem wenje, it is goed dat jimme mei fragen komme, hwant dit moatte jim witte en jim moatte myn wurden acht slaen. Fansels binne wy net dronken, sa ier yn 'e moarn: it is noch mar njoggen ûre! Mar hwat de profeet Joël sein hat, dat sjogge jim nou foar eagen. Jim kenne dat wurd: “En it sil wêze yn it lêstoan fan 'e dagen, sprekt de Heare, dat Ik fan myn Geast útstoarte sil oer alle flesk en jimme soannen en jimme dochters sille profetearje, en jimme jongfeinten sille gesichten sjen, en jimme âlden sille dreamen dreame.” Hjoed is dat wurd yn forfolling gien! Mar dan sil ek barre hwat de profeet fierder sein hat: “En Ik sil wûnders jaen fan 'e himel boppe, en tekens op 'e ierde ûnder, bloed en fjûr en reekwalm; de sinne sil yn tsjusternis foroare wurde en de moanne yn bloed, ear't de greate en trochlofte dei des Heare komt. Mar it sil wêze yn dy greate need, dat elk, dy't de namme des Heare oanropt, bihâlden wurde sil.” Nou dan, mannen fan Israël, as jimme rêdden wurde sille de deis fan it Oardiel, dan moat it al oars mei jim! Hwant jim hawwe Jezus de Nazarener, dy't de Messias wie en de Soan fan God, troch de heidenen oan it krús slaen litten, alhoewol't er safolle wûnders yn jim formidden dien hat. Mar sels dy greate sûnde kin jim forjown wurde, hwant Jezus is opstien út 'e deaden, lyk as David al profetearre hat. Hwant David seit yn ien fan syn psalmen: “Jo sille myn siele yn it deaderyk net forlitte en jins hillige sille Jo net oerjaen oan it fordjer.” Tochten jim, dat er dat sei fan him sels? Né, hwant it stiet bikend dat David wòl stoarn is en syn grêf is hjir noch altyd by jim yn dizze stêd, mar dit hat er profetearre fan Syn Soan, dy't nei him komme soe: Jezus, en dizze Jezus hat God ta Heare en Kristus makke - mar jim hawwe him oan it krús slein.’

* * *

Doe't de skare dy wurden hearde, waerden hja tige forslein. Hja leauden hwat Petrus sei en hja bigriepen, dat hja in skriklike sûnde dien hiene en bang en triljend seine se: ‘....Hwat moatte wy dwaen, mannen bruorren? Is der noch bihâld foar ús, dy't Gods Messias formoarde hawwe?’

En bliid antwurde Petrus: ‘Jimme sille bihâlden wurde, as jim jim bikeare, hwant Jezus, dy't jim deade hawwe, hat oan it krús al jimme sûnden soend. Lit jim dan dope yn syn namme en jim sille de Hillige Geast ûntfange. Hwant oan jimme is de bilofte jown en oan jimme bern en oan allegearre dy't omfierrens binne, safolle as God der ta roppe sil.’ En mei noch gâns mear wurden stie er har der op oan om har to bikearen en yn Kristus to leauwen.

En doe kamen se, de iene nei de oare, en lieten har dope. Uren lang hiene de discipelen it der drok mei en oan 'e ein fan 'e dei wiene der by de trije tûzen doopt. De tolve wiene tige bliid en tanken God foar syn greate genede. Hwant hja wisten, dat it net troch har sprekken kaem en net troch it wurd fan Petrus, mar allinne troch de wurking fan 'e Hillige Geast, dy't wenne yn har hert en har noait wer forlitte soe....

* * *

Sa bigoun op 'e dei fan Pinkster, it feest fan 'e earstelingen, de Tsjerke fan Jezus Kristus op ierde mei in skare fan trije tûzen, dy't leauden yn him.