De Hillige Histoarje. Diel 2. It Nije Testamint

Forskining by de Mar
258

De alve discipelen wiene net lang mear to Jeruzalem bleaun; lyk as de ingelen al sein hiene de moarns fan 'e opstanning, wiene se meiïnoar nei Galiléa reizge. De Heare Jezus hie har opdroegen om nei in berch to gean en dêr forskynde er doe oan 'e alve en oan alle oaren, dy't yn him leauden. Der wiene dy deis ek wer inkelden by, dy't earst hast net leauwe koene, dat it werklik de Heare wie, dy't foar har stie, mar doe't hja him heard hiene foel al har twivel wei en diene se him allegearre hulde.

De Heare Jezus hie har tasprutsen en foaral syn wurden oer it wurk, dat har wachte, wie de discipelen bybleaun. ‘My is jown alle macht, yn 'e himel en op ierde’, hie er sein. ‘Gean dan hinne, ûnderrjochtsje alle folken, en doop har yn 'e namme fan 'e Heit en yn 'e namme fan 'e Soan en yn 'e namme fan 'e Hillige Geast. En sjoch, ik bin mei jimme, al de dagen oant de foltôging fan 'e wrâld.’

Hja hiene dit machtich wurd net ynienen yn al syn djipte forstien, mar dat hja ta greate dingen roppen wiene, dat bigriepen se wol. Geduldich soene se wachtsje oan't de Treaster kaem, de Hillige Geast, dy't har ta-sein wie en dan, op Gods tiid, soene se har wurk bigjinne; net langer mear discipelen, learlingen fan Jezus, mar syn boaden, syn apostelen.

* * *

Doe't der lykwols wiken forrounen, foel de tiid har dochs noch lang en Petrus hie syn boat yn oarder makke en wie gien to fiskjen; Thomas en Nathanaël, Jacobus en Johannes en noch twa fan 'e alve, wiene by him yn it skip. Op in iere moarn, doe't it noch hast net ljocht wie, kamen se de mar út wei; nei in lange, drokke nacht dat hja neat fongen hiene, lieten se har stadich nei de wâl driuwe. Miskien tochten se wol oan dy oare kear, nou al wer in pear jier lyn, doe't hja ek neat fongen hiene en doe't Jezus har hjitten hie om it net jitris út to setten. Soks koe nou fansels net mear! De inkelde kearen dat de Heare noch by har kaem, gyng it om oare, heger dingen as fiskjen. Net om 'e nocht hie er ris tsjin har sein, dat hja fiskers-fan-minsken wurde soene.

* * *

Doe't hja net fier mear fan 'e kant ôf wiene, seagen se in man stean, ticht by it wetter. Yn 'e skimermoarn koene se net sjen hwa't it wie. En doe't er lûd rôp: ‘Berntsjes, hawwe jim ek hwat fisk by it iten?’, hearden se noch net, dat it Jezus wie. Hja rôpen werom: ‘Né, wy hawwe neat.’ De Heare antwurde: ‘Bring it net út oan 'e rjochterkant fan it skip, en jim sille fange.’

De discipelen seagen elkoar binijd oan. Hoe wist dy man dêr oan 'e wâl, dat der sa tichteby fisk siet? Wie it immen, dy't ek wol fiske op 'e mar, of seach er miskien yn it kleare wetter in skoal fisken, dy't hja net sjen koene? Yn elk gefal koe it gjin kwea, dat hja it bisochten. Fluch brochten se it net út en doe't hja it ophelje woene, wie it fol fisk. Safolle siet der yn, dat hja it net oan boart nimme doarsten; it soe skuorre fan 'e swiere fracht en dan wiene se ek de fisken kwyt. It wie better, dat hja nei de wâl fearen en it net troch it wetter sleepten.

* * *

Johannes en Petrus stiene nêstinoar op it skip en doe't Johannes it wûnder seach, it folle net nei in

[p. 222]

nacht dat it net fange woe, sei er: ‘Nou wit ik hwa't dêr stiet: it is de Heare sels!’ Simon Petrus leaude it daliks. Hwa oars as Jezus koe sa'n teken dwaen en de fisken fan 'e mar yn har netten driuwe? Mar dan stie de Heare dêr nou to wachtsjen en mei it skip skeat it net op, nou't hja net mear roeije koene! Hy birette him net; fluch sloech er de mantel om, dy't er by it wurk ôflein hie en sprong yn it wetter. Sa wie er fan allegearre it earst by Jezus.

Op 'e wâl baernde in koalfjûr mei fisk en brea, mar foar acht mânlju wie der neat to folle. ‘Helje hwat fan 'e fisk, dy't jim fongen hawwe’, sei Jezus. Petrus gyng nei it skip, dat nou foar de wâl lei en meiïnoar hellen se it net op. Der sieten hûndert trije en fyftich greate fisken yn; dat it lichte net net skuorde wie in wûnder apart.

* * *

Fuort letter sieten se mei syn achten om it fjûr en Jezus spriek: ‘Kom, lit ús meiïnoar ite.’ Nou wie it suver wer as yn dy earste dagen, doe't hja mei him gyngen troch Galiléa en hja faek bûten ieten. Jezus wie wer de gasthear en hy dielde it brea om en de fisk, de spizen dy't er sa wûnderlik rémakke hie, op dit fjûr oan 'e kant fan it wetter.

Dizze kear hie er him net bikend makke, mar it wie ek net nedich, hwant alle sawn bigriepen se wol, dat hy it wie. It iten smakke skoan nei sa'n lange nacht en earst doe't hja sêd wiene, bigoun Jezus oer it doel fan syn komst. Fuort de Sneins fan syn opstanning hie er al mei Petrus praet en him syn sûnde forjown, mar de oaren moasten ek witte, dat alles nou wer goed wie en dêrom woe er nou mei him prate en him yn it bysûnder roppe ta it apostel-amt. Net mei strange wurden en mei forwiten soe er Petrus oankomme, mar lykwols soe er it fiele, dat er in great kwea dien hie.

‘Simon, soan fan Jonas’, spriek er earnstich, ‘hastû my mear leaf as de oaren?’ Biskamme bûgde Petrus de holle. Nei dy nacht by it fjûr wist er it wol better! Hoe hie er him oait sa boppe de oare discipelen sette kinnen? It wie goed, dat Jezus it him frege, dêr't syn freonen bysieten: hy hie hàr ek ûnrjocht dien mei dy greatske wurden yn 'e Peaske-seal. En démoedich sei er: ‘Né Heare, mar jo witte, dat ik fan jo hâld!’ Jezus antwurde: ‘Weidzje myn lamkes.’

Petrus doarst net wer opsjen. De Master wist dus fan syn leafde en hy mocht, lyk as de oaren, syn apostel wêze!

En wer naem Jezus it wurd. ‘Simon, soan fan Jonas, hastû my leaf?’ Al wer dy fraech! Mar hy hie it fortsjinne en sunich sei er: ‘Ja, Heare, jo witte dat ik fan jo hâld!’ Jezus sei tsjin him: ‘Hoedzje myn skiep!’

* * *

It wie stil en Petrus wachte fol spanning. Nou soe de Heare it dochs net wer freegje? Hy koe ommers dochs gjin oar antwurd jaen? Mar it wie wier, dat er Jezus trije kear forsake hie en miskien moast er nou ek trije kear syn leafde sizze.

En dêrmei frege Jezus jitris: ‘Simon, soan fan Jonas, hâldstû fan my?’ Petrus bûgde noch djipper; hy krige in kleur en de triennen baernden yn syn eagen. Hwat koe er nou noch sizze, de tredde kear? It wìe wier, dat er Jezus leaf hie; hy hâldde fan him mei hiel syn hert. ‘Ja, Heare’, sei er smeekjend, ‘jo witte alle dingen, jo witte dat ik fan jo hâld!’ En wer sei Jezus: ‘Weidzje myn skiep.’

En nei dizze kear frege er net wer; trije kear wie genôch foar de discipel dy't him trijeris forsake hie. Mar hy hie noch al mear to sizzen tsjin Petrus, krekt tsjin Petrus dy't sa bang west hie yn it hûs fan Kajafas en dy't ien kear stjerre soe as in held, in martler foar de saek fan Gods keninkryk. ‘Wiswier, wiswier siz ik dy’, spriek er earnstich: ‘doestû jong wiest, diest de gurle om en gyngste dêrstû woest, mar op dyn âlde dei silstû de hannen útstekke en in oar sil dy gurdzje en dy bringe dêrstû net wolst.’

Petrus bigriep hwat Jezus bidoelde: hy soe âld wurde, mar oan 'e ein fan syn libben soene de fijannen him nimme en him bine en him deadzje. ‘Gurdzje’, hie de Heare sein; sa neamden de Romeinen it as hja in kruseling mei touwen oan 'e krúspeal bounen. Hy seach him sels al hingjen, mar hy wist nou, dat er alles foar Jezus oer hie, dat er alles, ek it slimste, drage koe.

Hy hearde Jezus sizzen: ‘Folgje my’ en mei de oaren gyng er achter de Heare oan. Johannes en hy rounen it tichtst by him en doe waerd er nochris wer de âlde Petrus, dy't alles mar sei, hwat er tocht en dy't alles mei regelje woe. ‘Heare’, sei er, wylst er nei syn freon wiisde, ‘mar hoe komt it dan letter mei him?’ Jezus seach him forwitend oan. ‘Al woe ik, dat Johannes noait stjerre soe, Petrus, dan gyng it dy noch net oan! Folgje dû my en sit net oer de oaren yn!’

Biskamme roun Petrus fierder en sei neat mear.

* * *

Letter seine de oare discipelen, dy't ek dit wurd wer net goed bigrepen hiene, dat Johannes libje soe oan 'e Oardielsdei ta. Fansels hie Jezus dat net bidoeld en Johannes sels hie it sa ek net opfette; yn syn Evangeelje hat er dat letter dúdlik sein.