De Hillige Histoarje. Diel 2. It Nije Testamint

[p. 214]

It Lege Grêf
255

De Sabbat wie noch hast net oer, doe makken de froulju har al wer klear om foar it lêst nei it grêf ta. De Freed-to-jouns wie alles sa hastich gien: der hie gjin tiid west om it lichem goed to salvjen, gjin tiid om de deade-klacht to hâlden, mar nou wie de dei foar hannen en woene se har forstoarne Master de lêste eare biwiizgje. Hja hiene salve kocht en swietrokige krûden en doe't it noch tsjuster wie, wiene se al op reis nei it hôf, forslein om't Jezus net mear libbe en dochs ek bliid, dat hja noch hwat foar him dwaen koene. As Jozef fan Arimathéa syn libben net weage en syn grêf net foar Jezus oer hawn hie, dan hie dit ek al net iens mear kinnen....

Hiel de lange, stille Sneon hiene se thús sitten, hoe't it hert har ek loek nei it hôf, nei it grêf, nei it lichem fan Jezus. Sels om him de lêste hulde to dwaen, woene se de sabbat net brekke; hy hie har altyd leard, dat hja de wet fan Mozes hâlde moasten. In swiere dei hie it west. Al dy einleaze ûren hiene se byinoar sitten, iderkear hiene se oer him praet, sa lang oan't it net mear to dragen wie en hja allinne mar mear skrieme koene. It wie ek net allinne dat hja him sa misten, net allinne it leed om syn wrede dea, mar it slimste wie de twivel oft er wol de Messias wie, oft hja har dochs net yn him forsind hiene. Koe de Kristus hingje oan it krús? Koe er de flok fan God drage en tagelyk Gods Soan wêze? Der wie gjin antwurd op al dy bange fragen. Allinne ien ding stie fêst: hy wie gjin forlieder, lyk as de Skriftgelearden en de Farizeën seine en hy wie ûnskuldich de dea yngien. Hja doarsten net mear leauwe, dat er de Messias wie, mar in great profeet wie er al, greater as yn 'e âlde tiden Elia en Elisa. En al lei er nou yn it donker grêf en al soene se him noait wer sjen en noait syn stim wer hearre, hja wiene dochs bliid, dat hja him kennen hiene en noait, noait soene se him wer forjitte....

En nou rounen se hjir troch de donkere strjitten en strak soene se foar it lêst syn dierber lichem sjen; it wie nou de tredde dei al, de lêste dei dat men by in deade yn it grêf gean koe. Om't hja der net út west hiene, dy Sneons, wisten se neat fan de wacht by it grêf en fan it segel op 'e stien; hwa soe ek tinke kinne, dat de preesters en de Farizeën de sabbat brekke soene om sokke dingen to dwaen?

Doe't hja al yn it hôf wiene - de wachters wiene al wer yn 'e stêd - kaem it har yn it sin, dat de stien foar it grêf tige great en swier wie en dat hja him fêst net forrôlje koene. Dat hja dêr nou net earder om tocht hiene! Ien fan 'e discipelen hie fêst wol mei wollen om har to helpen. Stadich rounen se fierder; hja woene ek net alhiel mear werom en oars koene se altyd noch skrieme foar it tichte grêf, sa lang oan't der oaren kamen.

En doe ynienen seagen se de donkere rots en yn dy rots in ljochte iepening. O God, nou wie de stien net mear foar it grêf, nou wie der ien yn en hwa wit hiene se it lichem fan Jezus fuortbrocht! Koene se him nou net iens mear sjen? Koene se him nou net mear salvje, syn lea net mear biroere, syn deade hannen net mear patsje? Hiene se nou neat mear, sels gjin grêf? Ien fan harren, Maria Magdalena, kearde har om en roun fuort. Doe't hja wei waerd yn it donker fan it hôf, hearden se noch har wanhopich gûlen.

De oaren bleauwen stean. Yn it grêf wie gjin biweech fan minsken, gjin flakkerjend ljocht fan fakkels, allinne mar dy stille, wûndere, wite ljochtskyn. As hja dochs ris gyngen....

Beevjend kamen se tichterby en seagen nei binnen. In deadlike eangst fleach har oan: yn it lege grêf, by de wite doeken sieten twa ingelen yn blinkende klean, ien oan it hollenein en ien dêr't Jezus' fuotten lein hiene. Hja koene gjin wurd sizze, gjin stap forsette; sa forslein wiene se. En dêrmei hearden se ien fan 'e ingelen sizzen: ‘Wês jimme dochs net bang! Ik wit, dat jimme Jezus sykje, dy't krúsige is, mar hjir sille jim him net fine: hoe kinne jim de libbene sykje yn dit grêf fan 'e deaden? Hy is hjir net mear, mar hy is opstien, lyk as er fan to foaren al sein hie. Witte jim dan net mear hwat er sein hat, doe't er noch yn Galiléa wie, dat de Minskesoan oerlevere wurde moast yn 'e hannen fan sûndige minsken, en krusige wurde en opstean de tredde deis? Kom dan yn it grêf en sjoch it plak dêr't er lein hat.’

Hja koene noch neat sizze, mar op it wurd fan 'e ingel bûgden hja it grêf yn en seagen de wite doeken lizzen; de lange wynsels oprôlle op it fuotten-ein en de wite swit-doek dy't er om 'e holle hawn hie, apart op in oar plak. En doe bigriepen se it wûnder dat hjir bard wie en it hert tilde har fan in greate blydskip. Jezus wie net mear yn it grêf, hy libbe en hy wie dochs de Messiaskening fan Israël en de Soan fan God!

En jitris naem de ingel it wurd: Nou't jim alles sjoen hawwe, gean nou daliks de stêd yn en siz tsjin de discipelen, dat Jezus opstien is en dat er jim foar

[p. 215]

giet nei Galiléa; dêr sille jim him wer sjen. En siz it foaral ek tsjin Petrus, hwant ek dy heart der by en syn sûnde is him forjown. Sjoch, nou haw ik jim alles sein, dat gean nou daliks en doch hwat ik jim oplein haw.’

* * *

Sa hurd as hja rinne koene, gyngen de froulju de stêd yn. Noch wiene se bang om dat wûnder gesicht, noch skammen se har, dat hja Jezus net better bigrepen hiene en dat hja syn wurden net leaud hiene, mar greater as har eangst wie har blydskip. De Heare wie opstien út 'e deaden en hja soene him sjen yn Galiléa! O, hwerom hiene se him net leaud, doe't er har alles yn it foar al oansein hie? En nou moasten se by de alve discipelen lâns. As dy it mar leauwe woene! It wie net maklik en yn 'e stêd wiene gjin ingelen, om har wurden wier to meitsjen! As ien fan 'e alve it hàr ris forteld hie, doe't hja klear stiene om nei it grêf, soene hja it dan leaud ha?

Hja soargen der suver tsjin oan om der by lâns, mar lang koene se it ek net úthâlde. Har blydskip wie to great om it to swijen en bûtendat, de ingel hie it har oplein. Mar in blide tocht waerd it net: hja troffen Petrus en Johannes net thús en de oare njoggen leauden it net! Hja soene it wol goed bidoele, dy froulju, en hja hiene Jezus tige leaf hawn, mar dit moaije forhael koe net wier wêze! Jezus wie stoarn oan it krús en hy wie bigroeven yn it hôf fan Jozef; nou wie it grêf leech, dat soe sa wol wêze, mar it koe allinne mar bitsjutte, dat syn lyk stellen wie. De Sanhedristen soene der wol mear fan witte! En dat dy froulju yn har oerstjûrens fisioenen sjoen hiene fan ingelen, dat koe men bigripe nei sa'n lange, swiere dei en nei twa nachten sûnder sliep. Mar wier koe it net wêze! It wie to moai!

De froulju diene al har bêst om har to oertsjûgjen, mar hoe't hja ek praetten, it holp har net. Drôvich gyngen se nei hûs; it wie as foel der in skaed oer har earste blidens....

* * *

Maria Magdalena wie daliks út it hôf nei Petrus en Johannes gien. Mei triennen yn 'e eagen fortelde se, hwat hja sjoen hie: it grêf wie iepen en it lyk fan 'e Master soe wol stellen wêze. Doe't de beide discipelen der op ynfregen, die it bliken, dat hja net iens yn it grêf sjoen hie en dat hja neat mei wissichheit sizze koe. Soks hie men nou fan froulju!

Yn alle haest gaspen se de mulriem om en setten de stap nei it hôf; it kaem net iens by har op, dat Jezus opstien wêze koe, mar hja woene witte oft it grêf leech wie of net. Nei Maria, dy't skriemend efter har oan kaem, seagen se net iens mear om. Oan 'e yngong fan it hôf ta rounen se togearre, doe bigoun Petrus stadiger to rinnen. Mocht hy wol nei it grêf fan Jezus ta, hearde er noch wol by him nei hwat der bard wie op it plein fan Kajafas?

Johannes stie foar de iepening fan it grêf en seach der yn. It wie sa, it lichem fan Jezus wie der net mear, allinne de wite doeken leine oer de flier. Hy woe der yngean, mar mei gyng Petrus by him lâns en stapte yn it grêf. Johannes wachte. Syn freon bleau der net lang yn. ‘Dit is gjin wurk fan dieven’, sei er, wylst er der út kaem, ‘de wynsels lizze oprôlle op it fuottenein en de switdoek is opteard en apart lein.’

Doe gyng ek Johannes yn it grêf en naem alles goed op. De ingelen seach er net, mar hy murk dat it krekt wie sa't Petrus sein hie. Syn eagen blonken bliid. Nou bigriep er alles: Jezus wie opstien út 'e deaden! Mar dan wie er dochs de Kristus, dan soe alles dochs noch goed komme. En tagelyk skeat it him yn 'e gedachten, dat de Heare it by syn libben al sein hie, mear as ien kear, dat er de tredde deis opstean soe.... Hoe wie it mooglik, dat hja it doe net leaud hiene? En wylst hja to-gearre it hôf útrounen, Petrus en Johannes, praetten se optein oer it blide nijs. Yn har blydskip tochten se net mear om Maria Magdalena, dy't skriemend nei it grêf ta roun....

* * *

Hja bleau flak foar de yngong stean en har skouders skokten. It grêf wie leech, dat koe se sa wol bigripe. O, dat hja nou neat mear oer hie, sels it deade lichem net. En hja hie him sa leaf hawn, hy wie har àlles op ierde, fan dy blide dei ôf, dat er har forlost hie fan sawn kweageasten. Noait soe se it fortelle kinne, hwat hja lit hie fan dy démonen en gjin ien soe oait bigripe kinne hwat hja útstien hie, dy Freeds by it krús. De oare froulju hiene him ek leaf, dy hiene ek gjin maklike dagen hawn, mar foar har wie it oars. Hja koè net libje sûnder him, sûnder syn wurd, syn stim, syn bywêzigens. En nou koe se syn earme lichem net iens mear salvje en net mear skrieme by syn fuotten.

Mar hja woe dochs noch ien kear sjen, hwer't er lein hie. Hja die in stap nei foaren en bûgde har. En ek nou wer wie it ljocht yn it grêf en wer sieten dêr de beide ingelen. Har fortriet wie sa great en hja wie sa fol fan Jezus, dat hja net bang waerd, net ienris kjel. Ien fan 'e ingelen frege: ‘Frou, hwerom skrieme jo sa?’ As hie se it tsjin minsken, sa ienfâldich antwurde se: ‘Om't hja myn Heare hjir weinommen hawwe en ik wit net hwer't hja him hinnebrocht hawwe.’ Hja wachte net op antwurd. Hwat sin hie it en praet mei ingelen, as Jezus der net wie?

Doe't hja har omkearde om fuort to gean, stie der in man fuort by har. Hja seach him oan troch har

[p. 216]

triennen hinne. Hja hie him net oankommen heard en wist net hwa't er wie. It koe har ek neat skele. Doe sei er freonlik: ‘Frou, hwerom skrieme jo? Hwa sykje jo dochs?’ Har eagen ljochten op. Fansels, dit moast de túnman wêze en hastich spriek se: ‘Mynhear, as jo him hjirwei brocht hawwe, siz my dan hwer't jo him lein hawwe, dan helje ik himsels wol.’

‘Frou, hwerom skrieme jo?’

De frjemdling sei ien wurd: ‘Maria!’ En dat iene wurd wie genôch. It wie har Heare sels! It wie Jezus, nou seach se it dúdlik. Sa hie se him stean sjoen as er de skaren learde, ear't dat skriklik lijen bigoun. En sa't er har namme sei, dat wie krekt as doe't er dy deis de démonen útwurp.

‘Rabbouni!’ sei se bliid en àl har langst en àl har leafde sei se út yn dat iene wurd. Doe liet se har oan syn fuotten falle en stiek de hannen nei him út. Nou woe se him noait wer misse, nou bleau se altyd by him, nou soe se him folgje, hwer't er ek hinne gyng!

De Heare Jezus wist, hwat der yn Maria omgyng. ‘Rabbouni’ neamde se him; Godlike Master bitsjutte dat wurd, mar hja tocht yn har hege blydskip dochs noch to ierdsk fan him. Hy wie ek om har út 'e himel kommen, hy woe ek har forkundigje dat er yn wierheit opstien wie, mar hja mocht net miene, dat it wer wurde koe as foar syn dea. Syn plak wie nou net mear by syn bern op ierde, mar by syn Heit yn 'e himel. En tige earnstich, mar ek mei greate leafde sei er: ‘Né, Maria, jo kinne my hjir net hâlde, hwant ik moat noch opfarre nei de Heit. Mar gean nei myn bruorren, nei de alve, en siz tsjin harren, dat ik opfar ta myn Heit en jimme Heit, ta myn God en jimme God.’

Maria riisde daliks oerein; nei hwat Jezus sein hie, bigriep se, dat it noait wer wurde koe lyk as earst, dat hja noait wer mei him opgean soe nei de hege Feesten, mar har blydskip wie der net minder om. Hoe't it koe wist se net, mar hja leaude fêst, dat er dochs altyd tichte by har bliuwe soe, ek al koene har eagen him net mear sjen en har earen him net mear hearre. Hja hie wol graech by him bliuwe wollen, der wiene safolle dingen dy't hja net bigriep en dy't hja him freegje woe, mar nou't hja him goed oanseach, bigriep se, dat it net mear koe. Hy wie oars as foar syn dea, suver as wie syn lichem forhearlike: net op dizze sûndige ierde, mar boppe, by God yn 'e himel, soe nou to-nei syn plak wêze. It soe net goed wêze, as hja him hjir op ierde hâlde woene.

Noch ien kear seach se nei him, doe roun se fluch it hôf út en de stêd yn. By alle discipelen brocht se it bliid birjocht, mar allinne Johannes en Petrus leauden it; de oare njoggen skodhollen drôvich en seine, dat it net wier wêze koe. It foel har al ôf, mar har greate blydskip waerd der net minder om.