En sa, yn 'e lette joun fan dy Peaske-freed, waerd de Heare Jezus bigroeven yn it grêf fan Jozef. In greate bigraffenis waerd it net, dêr yn it donker hôf by it ljocht fan 'e walmjende fakkels; der wiene gjin musikanten by om 'e roumusyk to spyljen, gjin klei-froulju dy't har triennen yn fleskes heinden. Jozef wie der fansels en miskien in pear fan syn tsjinners en dan noch in mannich froulju, dy't de lange dei by it krús stien hiene en dy't nou holpen om it bloed to waskjen fan it kâlde, deade lichem.
Mar it waerd dochs noch in rike bigraffenis, en net allinne om it grêf, dat útkappe wie yn in rots en dat sa great wie, dat men der maklik yn stean koe.
* * *
Der wie noch ien, dy't de rabbi fan Nazareth de lêste eare biwiizgje woe en dy't syn namme en amt foar him oer hie: de wetgelearde Nicodemus. Hy stie tige heech yn oansjen by it folk en hy wie al in man op jierren, mar lykwols keas er nou iepenlik foar Jezus. En net stil en yn it forhoalen joech er him by dizze nachtlike bigraffenis, mar syn slaven droegen myrrhe en aloë, in fracht fan sa'n hûndert poun. Mei de uterste soarch biwuollen se it lichem yn 'e linnense doeken en doe't alles klear wie, leine se it foarsichtich del yn it romme grêf. Doe setten se in swiere stien foar de iepening en gyngen har wegen, drôf en forslein en lykwols tankber, dat hja dit noch foar har Master dwaen koene. Hja moasten har noch haeste om foar de sabbat thús to wêzen en dizze kear moasten se it Peaske oerslaen: dy't oan in deade west hie, wie ûnrein en mocht it laem net mei ite. Yn oare omstannichheden soene se it slim foun hawwe, nou tochten se der hast net oer. Hwat wie in forsomme Peaske by dit forlies, dat hja lit hiene? It waerd fansels wol wer Peaske, mar Jezus, dy kaem net wer. Hoe moasten se dit libben drage, sûnder him, sûnder syn leafde, sûnder de treast fan syn wurd? De froulju sprieken ôf, dat hja noch ien kear nei it grêf soene, de iere moarns nei de sabbat. En dat soe dan it lêste wêze, it alderlêste....
* * *
Dyselde jouns noch, wylst hja it Peaske ieten, hearden de oerpreesters en de Farizeën hwat der bard wie yn it hôf fan Jozef. Hja wiene troch alles hinne forgrime en sadré't it tolve ûre wie en hja nei bûten mochten, kamen se byinoar en rieplachten meiïnoar. Dit wie forskriklik! Dat twa hege riedshearen de partij fan 'e Nazarener keazen, dat wie al slimmernôch, mar dat die har gjin nij: Jozef en Nicodemus wiene net to fortrouwen, dat wist men! Mar dat nou al har plannen mislearre wiene, dat wie minder. It kaem har yn it sin, dat Jezus hwat sein hie fan in timpel, dy't hja brekke soene en dy't hy yn trije dagen wer oprjochtsje soe. Doe hiene se har dom hâlden en beard, dat hja it net bigriepen, mar it wie dúdlik, dat er de timpel-fan-syn-lichem bidoeld hie! Hy soe wer opstean út 'e deaden.... It koe net, hy wie de Messias net, mar Lazarus hie er ek roppen út it grêf.... En as dy discipelen nou kamen en it lyk forburgen, dan koene se it folk dochs noch yn ûnstjûr bringe! As in wetgelearde him forliede liet, dan wie mei dat folk alles mooglik. Hja moasten daliks nei Pilatus! It wie wol sabbat, mar dit koe gjin útstel lije; sokke tiden dan moast it mindere foar it meardere wike....
It wie fansels de skuld fan 'e lânfâld! Hoe koe er oait it lyk fan sa'n rebel frijjaen, fan ien dy't safolle oanhingers hawn hie? Mar it wie noch net to let: as der nou daliks yn 'e nacht noch in wacht by it grêf kaem, dan koe alles dochs noch goedkomme.
Ek nou wer waerden se daliks by Pilatus talitten en fregen: ‘Hear, it is ús yn it sin kommen, dat dy forlieder by syn libben sein hat: Nei trije dagen wurd ik opwekke. Set dan in wacht by it grêf, dat syn discipelen net komme en him stelle, en dan tsjin it folk sizze: hy is út 'e deaden opwekke! Hwant dy lêste dwaling soe noch slimmer wêze as de earste!’
Pilatus fielde wol it forwyt yn dizze earbiedige fraech: hy hie it lichem fan Jezus noait oan Jozef ôfstean moatten, dàt bidoelden se. Mar it wie syn skuld net! Hwa koe oait soks bitinke: in kruseling, dy't opstie út syn grêf! Dêr moast men al Joad foar wêze, om soks to leauwen. Mar ek dizze kear soe er har sin dwaen. Hy woe net graech, dat der nei de dea fan dizze rabbi noch wer biweging komme soe ûnder it folk. ‘Jim krije in wacht’, sei er, ‘gean hinne, forsegelje it grêf, lyk as jim goedtinkt.’
* * *
Yn alle haest gyngen de fromme mannen mei de wachtsoldaten nei it hôf fan Jozef: it wie har in pak fan it hert, doe't hja seagen dat de stien noch foar de iepening stie en dat der gjinien oan west hie. Nou hoegden se net bang mear to wêzen, dat der hwat barre soe mei it lyk fan Jezus! Mei help fan 'e soldaten spanden se sels de koarde oer de stien en plakten dy fêst mei de weake segelklaei; dêr drukten se doe forsichtich it keizerlik segel yn. En mear hoegden se der net oan to dwaen: mei dit simpele koarde en dit simpel segel, wie it grêf it eigendom fan 'e keizer wurden en elk dy't him der oan forgriep, wie de dea skuldich. Mar fansels soe net ien it weagje en doch it grêf iepen: mei in Romeinske wacht - in kommandant mei sechtsjin man - yn it hôf, koene se gerêst wêze.
Noch ien kear seine se it de soldaten oan, dat hja strange wacht hâlde moasten en dat der fan alles út
Auteursrecht onbekend
