dy waerd it! Tsjin sa'n ien koe hy net op! Hy hie noait in bline de eagen iepene, hy hie allinne mar in pear Romeinen foar ivich de eagen sletten. En dêr moast hy nou foar bliede! O, dat krús.... Dy Romeinske hounen.... En dat leffe folk, dat de rêst en de frede leaver hie as de frijdom! En hwerom seine se noch neat? Hwerom makken se der gjin ein oan? Dit wie net to dragen....
Ek Pilatus wachte op 'e stim fan it folk. In mannich Seloten, it Sanhedrin, it folk fan Jeruzalem.... It koe net oars, hja moasten Jezus kieze, dy't har oars net as goed dien hie. Bar-Abbas, de rebel, hie in pear Romeinen deade, mar hwat holp it har? Dêr krigen se de frijdom net mei werom!
Hy woe freegje: Siz it my; hwa kieze jim?, doe't in soldaet op him ta-kaem. ‘Hear Procurator, der is in boade kommen mei in brief fan jins frou.’ Pilatus seach forheard op. Hwat koe syn frou him to skriuwen hawwe, sa ier yn 'e moarn? Hy stiek de hân op tsjin it folk dêr ûnder him. ‘Ik kom gau werom; biried jimme goed.’ Doe gyng er hastich nei binnen. As er de oerpreesters en de Skriftgelearden better kinnen hie, hie er dy brief wachtsje litten....
* * *
Hy wie noch hast net yn it rjochthûs, of de mannen fan it Sanhedrin namen har kâns waer. Hja wisten mar al to goed, dat it folk it measte foar Jezus fielde. Hjir stiene minsken by, dy't de Sneins noch om it lûdst ‘Hosanna’ roppen hiene en dy't altyd noch hopen dat er him iepenbierje soe as de Messiaskening. As hja net oppasten, koe alles noch mislearje! Hastich joegen se har tusken de minsken yn en leine har op om Bar-Abbas to kiezen. Net dat hja it sels yn alles mei Bar-Abbas iens wiene, mar it wie yn elk gefal in keardel, dy't hwat doarst en dy't syn libben oer hie foar syn folk! En dy Nazarener.... Mar hja wisten alles noch net! Dizze selde nacht yn it hôf hie er syn discipelen forbean om it swurd to brûken. En wie it har dan nou al wer forgetten, dat er de skare op it timpelplein gebean hie om it keizerjild to biteljen? Koe sa'n ien har Messias wêze?.... Né, dy't syn folk leaf hie, dy koe Jezus net kieze. It soe lânforrie wêze.... Sei it har dan neat, dat Pilatus alle war die om de Nazarener los to krijen en dat er Bar-Abbas oan it krús ha woe?.... Wie it net de plicht fan elke Israëlyt om krekt oarsom to dwaen as de Romeinen woene?
Sa setten se it folk tsjin Jezus op en Pilatus wist der neat fan, hwat him dêr bûten ôfspile. Hy stie yn syn keamer en lies it brief fan syn frou. Echt hwat foar har om sa to skriuwen. ‘Tink der om en bikweadigje dy net oan dy rjochtfeardige, oan Jezus, hwant ik haw dizze moarn tige mei him to dwaen hawn yn 'e dream.’ Hja tocht fansels, dat er him sa mar los litte koe; hja bigriep neat fan syn soargen, neat fan syn posysje yn dizze provinsje, neat fan 'e macht fan it Sanhedrin. Mar Claudia koe lykwols gerêst wêze: har rabbi kaem net oan it krús. Ear't har brief kaem, hie er al fornommen hoe't de stimming wie dêr bûten.
Hy praette noch efkes mei de boade, doe gyng er wer nei it foarplein. ‘Jim hawwe nou de tiid hawn om jim to birieden. Hwa sil ik jim loslitte, Jezus Bar-Abbas of Jezus fan Nazareth?’ En dêrmei foel hiel it koar fan 'e Sanhedristen yn: ‘Wy kieze Bar-Abbas! Lit ús Bar-Abbas los!’ Al wylder, al lûder rôpen se en it wiffe folk bigoun mei to roppen: ‘Lit ús Bar-Abbas frij!’
It wie Pilatus oft er in slach yn it gesicht krige. Briek dan alles him by de hannen ôf, dizze moarn? Koe er se dan dochs net, dy Joaden dêr foar him op it plein? Wie har haet tsjin Jezus dan sa great, dat hja der alles om forgeaten? En bitter sei er: ‘Mar as ik Bar-Abbas loslit, hwat moat ik dan mei dy Jezus dwaen, dy't de Kristus neamd wurdt?’ De Sanhedristen rôpen út alle macht: ‘Oan it krús mei him!’ Pilatus heve wanhopich de hannen omheech. ‘Mar hwat hat er dan dien, dat de dea weardich is?’ Der kaem gjin antwurd op dizze fraech, mar it folk en de oerpreesters rôpen noch lûder: ‘Krúsigje him! Krúsigje him!’ It wie as in sprekkoar út 'e hel en de heiden Pilatus huvere. Hoe wie it mooglik dat hja sa haetsje koene? En dan neamden se har ek noch it folk fan God!
Hy draeide him om en joech in koart bifel; de soldaten makken Bar-Abbas los; de rebel wie frij en koe gean dêr't er woe. It like wol, of bigriep er it sels sa gau net. Wie er nou wier frij? Hy riek de earmen, dêr't niist de bannen noch om hinne knypten en seach nei syn hannen. Soene se dêr nou aenstouns net de spikers troch slaen? Doe seach er nei Jezus, dy't swijend njonken him stie. Dy rabbi, dy soe it bilije moatte, dy kaem ynpleats oan it krús. Mar hy sei neat, hy jammere net, hy flokte net ienris. Noch hearde er yn syn earen it ‘Krúsigje him!’.. Syn beide maten.. Sa gyng it yn it libben. Hy koe it net helpe; hy hie der net om frege.... Doe smiet er de holle yn 'e nekke en sprong de treppen ôf; hy draefde suver oer it timpelplein. It jûchhei fan it folk en de wylde jubel fan de Galiléers wie it lêste dat er hearde. Hy wie al to fier om noch to hearren dat Pilatus it bifel joech om Jezus to giseljen....
* * *
Sa diene it folk fan Jeruzalem en har heechste liedslju dy Peaske-moarn de kar tusken Jezus Bar-Abbas en Jezus fan Nazareth. De heidenske lânfâld die al syn bêst om Jezus to rêdden, in heidenske frou siet om
Auteursrecht onbekend