De Hillige Histoarje. Diel 2. It Nije Testamint

‘Twa lepta’
234

Yn dyselde wike dêr't sokke greate dingen yn bard wiene, - de keninklike yntocht yn Jeruzalem, de timpelsuvering, de fûle striid mei de Farizeën en Skriftgelearden - foel ek it simpel barren fan in widdou, dy't twa healtsjes yn 'e timpel brocht. En de Heare Jezus, dy't krekt to foaren syn oardielsrede hâldden hie tsjin de lieders fan it folk, en dy't de ûndergong oankundige hie fan stêd en timpel, foun dit foarfal net to lyts om der oer to sprekken en hy achte dy earme frou net to min om har ta foarbyld to stellen foar syn discipelen en foar elk dy't syn evangeelje heart....

* * *

Hy siet yn it foarhôf fan 'e froulju, ticht by it greate offerblok, dêr't de timpelgongers har jeften brochten. It wiene rike lju, dy't dy jouns by de skatkiste stiene en Jezus hearde wol, dat somliken hiel hwat foar de timpel oer hiene en in flink bidrach joegen. Hwant it wie doedestiids gjin wenst, dat elk sels syn jefte yn it offerblok die, mar hwa't hwat oan 'e timpel jaen woe, joech it jild oan 'e preester dy't de wacht hie en sei der by, hoefolle it wie; de preester telde it nei en ear't er it yn 'e kiste falle liet, neamde er lûd-op it bidrach. Dat sadwaende wisten de omstanders krekt, hwat elk joech en dat wie soms net aerdich foar hwa't earm wie en net folle to missen hie. Mar it hearde nou ienris sa en der waerd foar gjin ien in útsûndering makken.

De discipelen hearden forheard nei de greate getallen dy't de preester neamde; it moast dochs wol moai wêze, as men sa ryk wie en sokke jeften jaen koe! It soe har noait oerkomme.... En doe kaem der, mei al dy rike lju yn har djûre mantels, in earme frou op 'e preester ta, in widdou, lyk as oan har klean to sjen wie. Hja krige in kleur, doe't hja har jefte oerjoech: twa lytse koperstikjes. De fromme man by it offerblok waerd der suver kjel fan. Hoe doarst dat minske hjir komme mei sok in jefte? As hja dan bislist net mear misse koe, hwêrom hâldde se it dan net leaver? Der wie dochs net ien dy't it har oplei? Hy liet it yn him omgean oft er it wegerje soe, mar dat wie him ek to mâl; dy frou wie op it lêst in widdou. Mar hy skamme him al hast, doe't er de beide healtsjes falle liet op al dat sulver en sa lûd net as oars rôp er: ‘Twa lepta.’

De earme frou roun fjirder, bliid dat har offer dochs noch oannommen wie. Hja hie ek leaver mear jaen

[p. 166]

wollen, mar God wist, dat hja net mear misse koe. Hja moast nou al in kear foarby fan iten, mar dat wie neat, dat hie se der bêst foar oer en dat hoegde net ien to witten. Dat hja ek hwat jown hie, oan God en foar syn hillich hûs, dat wie al sa moai.

* * *

It waerd stil by de skatkeamer. De preester stie to wachtsjen op in nije jefte en de discipelen wisten net hwat hja sizze moasten. Hja soene wol ris witte wolle hwat Jezus hjir fan tocht. Dy frou miende it goed, mar twa lepta, dat wie ek al net folle! Wie it net better om neat to jaen?

Doe rôp Jezus har om him hinne, alle tolve, en spriek: ‘Wiswier siz ik jimme, fan allegearre dy't hwat yn it offerblok jown hawwe, hat dizze widdou der it measte yndien. Hwant al dy oaren hawwe hwat fan har oerfloed brocht en allegearre hâldden se genôch oer, mar hja hat harsels it iten út 'e mûle sparre en fan har earmoed jown.’

De learlingen hearden binijd nei Jezus' wurden. Dat er it foar dy earme frou opnaem, dêr koene se ynkomme: it wie wier, dat dy twa koperstikjes foar har in greater offer wie as foar dy oaren twa sulversikkels - mar dat er nou, yn dizze Peaske-wike, noch oer sokke lytse dingen tocht, dat founen se hast ûnbigryplik. Nei de fûle striid mei de Sadduceën en de Farizeën, nei dy machtige oardielsrede tsjin de Skriftgelearden, nei alles hwat er sein hie oer it lijen dat him wachte, joech er him nou yn de soargen fan in widdou, dy't twa lepta nei de preester brocht! Hy moast de earmen en de ienfâldigen wol tige leaf ha, dat er nou noch om har tinke koe! En dochs.... nei dy yntocht yn Jeruzalem, de earste dei fan 'e wike, hiene se oare, greater dingen forwachte....

Letter lykwols hawwe de discipelen forstien hwat Jezus bidoelde. Hy hie de wetgelearde yn 'e timpel foarhâlden dat men God leafhawwe moat boppe alles: yn dizze frou dy't alles hwat hja hie oan God ôfstean woe, liet er syn learlingen sjen, dat er net to-folle frege hie en dat in minske it dwaen koe. Dizze widdou yn 'e timpel mocht foar alle tiden in foarbyld wêze foar Gods gemeente. En hja hat it sels net witten....