hinne gean, syn iennichstberne soan en hy soe freegje om syn eigen. En as hja nei him harken en har skuld bitellen, dan soe er har forjaen, hwat hja him oandien hiene en alles soe wer goed wêze. Hwant hoe hurd en wreed hja ek west hiene tsjin syn slaven, hja soene it dochs net weagje en slach de hannen oan syn soan, dy't er boppe alles leaf hie....
En sa reizge de soan nei it âlde lân en kaem by syn heite wynberch. De wachter seach him fan fierren al oan kommen en warskôge de oaren en hja leine meiinoar oer, hwat hja dwaen soene. ‘Dit is de soan fan ús hear’, seine se, ‘syn erfgenamt; kom, lit ús him deadzje en dan is de wynberch foar ûs.’ Hja skammen har net oer har ûntrou en hja tochten net oan it oardiel, dat ienris komme soe en doe't har heare soan de wynberch ynkaem en opeaske hwat hja skuldich wiene, foelen se op him oan en wurpen him ta de poarte út en deaden him. Doe gyngen se har wegen en sprieken fan ‘ús wynberch’, hwant har hear telden se al net iens mear. Dy wie sa goed en sa lankmoedich, dy die har dochs neat....
* * *
It folk op it timpelplein hie mei spanning harke nei de gelikenis. De measten bigriepen net hwat Jezus der mei bidoelde, mar dat forhael sels, dat gyng har nei. Dit koe dochs noch net út wêze? Al wie er dan noch sa ûnbigryplik goed, dy hear fan 'e wynberch, hy soe dochs wis wraek dwaen oer it bloed fan syn eigen soan? Hast smeekjend seagen se op nei Jezus. Fortelde er nou wier net fierder?
En dêrmei naem de Heare op 'e nij it wurd en frege: ‘Siz my, as nou de hear fan 'e wynberch komt, hwat sil er dan dy hierslju dwaen?’ Hja rôpen him it antwurd to-mjitte, lûd en driigjend: ‘Hy sil mei de mannemacht op har oanfalle en hy sil har in wrede dea stjerre litte en syn wynberch sil er oaren jaen, dy't better binne en de fruchten op 'e tiid bitelje!’
* * *
It wie stil nei dat koar fan lûde stimmen, mar ear't de Heare Jezus noch hwat sizze koe, rôp der ien: ‘Dat noait!’ En oare, skille stimmen foelen yn: ‘Sa is it net! Dat noait!’ It wiene de Sanhédristen, dy't it rôpen. Oars as de skare om Jezus hinne, hiene hja wol daliks bigrepen, hwat er bidoelde mei dit forhael en hoe fierder Jezus fortelde, hoe greater har grime waerd. De wynberch, dat wie Israël en hja wiene de hierders, dy't der op passe moasten, hja, de geastlike lieders fan Gods folk! Hoe doarst dy Nazarener sokke dingen to sizzen? It wie wier dat Israël de boaden fan God - de profeten - deade hie, mar dat wie foar har tiden; dat koe er har dochs net wite? Mar dêr gyng it net om, om dy profeten fan âlds, mar hy woe der op út, dat hja him, de Soan, deadzje soene. Dat wie it skriklikste, dat dy Nazarener himsels de Soan fan God makke, dat er de Hillige Namme lastere en dat hja him der neat om dwaen koene! Hie er it mar rounút sein, mar sa wiis wie er wol, dat er it die yn 'e foarm fan in forhael. Mar dêrom bigriepen se it wol! En dan dat folk mei har útsinnich gerop: ‘Hy sil de wynberch oan oare hierders jaen!’ Oan 'e heidenen dan fêst! ‘Dat noait.’
Doe kearde de Heare Jezus him nei har ta en wylst er har strak oanseach, sei er: ‘Hawwe jim dan noait yn 'e Skriften lêzen, yn it boek fan 'e psalmen: “De stien, dy't de boumasters ôfkard hawwe, dy is ta in hoekstien wurden?” Dêrom siz ik jimme: Gods keninkryk sil fan jimme nommen wurde, en oan in folk jown dat de fruchten wol opbringt!’
De Skriftgelearden en de Sadduceën stiene forbjustere. Wis koene se dat wurd út de hûndertachtjinde psalm, mar dat moast oars forklearre wurde! It folk Israël wie dy stien, dy't fan 'e heidenfolken forachte waerd, mar dy't fan God útkard wie. Miende dy Galiléer nou wier, dat de dichter dat songen hie fan him? Der moast in ein komme oan syn lasterlike wurden en allegearre kamen se op him ta om him to fangen. Har fûle eagen stieken, har gesichten wiene forwrongen fan haet, doe't hja de hannen nei him útstieken.
Mar noch wie it de tiid net en de ûre fan 'e Satan. Har gleone haet koe net greater as it al wie, mar de Galiléers op it timpelplein hiene noch altyd de hope, dat er har kening wurde soe. Noch leauden se yn him en fluch gyngen se om him hinne stean om him to biskermjen. As hja de rabbi hwat diene, dan krigen se mei har to dwaen. En somliken taestten al nei de skerpe dolk ûnder de wide mantel. Doe seagen de mannen fan it Sanhedrin, dat hja Jezus net krije koene; as hja nou trochsetten en him oanpakten, dan roun it op striid en deaslach út. En bitter en forgrime gyngen se fuort en lieten Jezus stean tusken syn Galiléers.
Hy seach har gean en it smertte him oan syn siel, dat hja him noch net leauden. Yn in gelikenis hie er ta har sprutsen, mar sa dat hja alles bigripe koene. Noch noait to foaren hie er har sa dúdlik fiele litten dat er Gods Soan wie, noch noait hie er sa dúdlik sein, dat der in skriklik oardiel gean soe oer har en oer dit folk. En dit wiene nou de liedslju fan Israël, syn preesters en rjochters en wetgelearden! Noch in pear dagen, dan soe har grime oer him losbrekke en soene se him oerjaen oan Pilatus....
Nou hie it folk him noch biskerme, mar ek dêr koe er net bliid om wêze. Hwant likemin as it Sanhedrin leaude dizze skare yn him. Salang as hja mienden dat er har sin dwaen soe, salang't er in Messias like neffens har bigearen, salang stiene se njonken him, mar as er him fange liet en himsels oerjoech yn 'e dea, dan
Auteursrecht onbekend