hja mochten him wol hearre, as er spriek; hja jubelen by elk wûnder dat er die, hja wiene ré om him to folgjen yn 'e striid tsjin de Romeinen en noch klonken him de hosanna's yn 'e earen fan juster, doe't er syn yntocht die yn Jeruzalem en doe't er de timpel suvere. Mar ek dat wie allinne de bûtenkant: hja leauden net echt yn him, hja woene him net oannimme sa't er kaem en as er gjin kening wêze woe nei har sin en nei har bigearen, dan soene se him forlitte en har eigen, sûndige wegen gean.
Der wiene yn it hiele lân mar inkelden dy't yn him leauden, dy't alles foar him oer hiene en dy't noch yn him leauwe soene, al gyng it mei him troch de dea en it grêf. Sels syn eigen bruorren leauden net oan him en by de tolve wie noch in forrieder. It wie altyd wer itselde by dit oerhearrich folk: it like hwat fan bûten, mar de goede frucht ûntbriek.
Hja koene ek net sizze, dat hja net genôch warskôge wiene. Johannes de Doper hie it al sein: ‘De bile leit al oan 'e woartel fan 'e beam en elke beam dy't gjin fruchten draecht, sil yn it fjûr wijd wurde.’ It hie net holpen; it oardiel kaem al neijeroan, mar hja bikearden har net. En hoe faek hie er har sels it oardiel al net oansein, itsij yn gelikenissen, itsij iepenlik? Hy hie skriemd om 'e ûndergong fan stêd en timpel: it wie de measten fan har ûntkommen; hja hiene it to drok mei hosanna-roppen en it swaeijen mei palmtûken.
Nou soe er it har jitris oansizze, hjir by dy ûnfruchtbere figebeam en al soene se it nou net bigripe en it har net neinimme, de tolve soene it dochs ûnthâlde en it letter trochjaen oan elk, dy't it hearre woe. In gelikenis soe it wêze, de gelikenis fan 'e figebeam, mar dizze kear net yn wurden, mar yn in machtich teken.
En wylst er wiisde nei de figebeam spriek er strang: ‘Yn der ivichheit sil der fan dy gjin frucht mear komme.’ Doe wonk er syn discipelen en roun gewoan fierder; mei gjin wurd lei er har út, hwerom't er de figebeam forflokt hie en hja forgeaten it al gau wer. Der barde dy deis safolle yn 'e timpel, dat dizze flok oer in beam oan 'e kant fan 'e wei, der suver by wei foel.
* * *
It wie de deis dêroan, de Tiisdeis, dat alles har sa mar wer yn it sin kaem. Wer wiene se, nei in nacht to Bethanië, op reis nei de timpel en ynienen seagen se de figebeam wer stean, net mear grien en fris, lyk as de foarige deis, mar wilich en fortoarre. Forheard bleauwen de discipelen stean. Hoe koe dat nou, dat dy beam dy't der juster noch sa fleurich foar stie, nou al dea en forwile wie? It wie Petrus wer, dy't it earst it wurd naem. ‘Master, sjoch, de figebeam dy't jo forflokt hawwe is oan 'e woartel ta fortoarre!’
De Heare Jezus antwurde: ‘Fine jim it sa'n wûnder, dat de beam dy't ik forflokt haw, ek wierliken fortoarre is? It soe greater wûnder west ha, as myn flok net neikommen wie! Wês dochs net altyd sa ûnleauwich, mar leau hwat ik jimme siz! Hwant wiswier siz ik jimme, as jim wierliken leauwe en net twivelje, dan kinne jim net allinne sa'n beam fortoarje litte, mar ek as jim tsjin dizze berch sizze soene: Wurd opnommen en yn sé wurpen, dan soe it barre op jim wurd. Ja, alles dat jim leauwende freegje yn it gebet, dat sil jimme jown wurde.’
En dêrmei roun er fierder en praette net mear oer de figebeam. Hy lei har net út, hwat er mei dat wûnder bidoeld hie, mar hy wist, dat hja it net wer forjitte soene en dat it har letter wol dúdlik wurde soe, dat de flok oer de ûnfruchtbere figebeam, dy't wol blêdden hie, mar gjin figen droech, in profesije wie fan it oardiel, dat ien kear komme soe oer it folk en oer syn lieders, dy't wol tige from wiene mei de mûle, mar dy't God net leaf hiene út in earlik hert.
* * *
Inkelden fan 'e tolve discipelen hawwe it, jierren neitiid, noch bilibbe dat de swiere flok yn forfolling gyng en dat stêd en timpel yn flammen opgyngen.
Auteursrecht onbekend