En wilens wiene de beide discipelen yn Bethfagé kommen en founen in ezelinne fêstboun oan 'e doar fan in hûs. Der stie in fôlle by, in jong bist dêr't noch gjin ien oait op riden hie. It hert kloppe har suver, doe't hja it losmakken. Noch noait hie har Master eat nommen dat fan in oar wie en nou, yn syn namme, foarderen se dizze beide ezels. Mar hja koene it ommers frij dwaen en hja hoegden neat to mijen: dit wie syn keningsrjocht.
En dêrmei kamen in pear mânlju ta de doar út en fregen: ‘Hwat dogge jim ús ezel los to meitsjen?’ Suver greatsk seine se: ‘De Heare moat se brûke.’ De mânlju wonken dat se har gong gean koene.
Doe gyngen de learlingen werom en sa fluch as it koe, brochten se de bisten by Jezus. Hy wiisde nei de fôlle. ‘Help my dêr op’, gebea er. Fansels, tochten de discipelen, in kening heart net to riden op in ezel, dêr't al safolle reizgers op sitten hawwe en ear't se him der op tilden diene se fluch de mantels út en spraetten dy oer de rêch fan it dier. Graech hiene se him better dekkleed jown, mar dit wie better as neat. En ek de oaren teagen de klean út en leine se foar de ezel op 'e wei, as in teken fan hulde oan 'e kening dy't nei syn haedstêd ried. Doe kaem ek de hiele skare yn biweging en wylst Jezus stadich fierder ried spraetten se oanienwei de bûnte mantels op 'e wei en oaren gyngen yn 'e hôven en kappen tûken fan 'e beammen of hellen grien fan it lân en struiden it foar de poaten fan 'e ezel. Mar mei dy stille hulde koe it dochs net ta: hja moasten har blidens ek uterje en fier oer de bergen klonk har hege jubel: ‘Hosanna! Seinge hy dy't komt yn des Heare namme! Frede yn 'e himel en hearlikheit yn 'e heechste hichten! Seinge it keninkryk fan ús heit David, dat hjoed ta ús komt! Hosanna yn 'e heechste himelen!’
De Heare Jezus hearde dat roppen en dat lûd jûchhei en hy forbea it net. It wie goed, dat dizze skaren him ynhellen as har kening; hy hie it sels sa wollen, hwant hiele Jeruzalem moast witte, hwa't hy wie. Mar sa bliid as dy learlingen en dy Galiléers koe hy net wêze. ‘Hosanna’, rôpen se - sokssahwat as ‘Haw Heil’ bitsjut dat - en dy hulde kaem him ta, mar hy wist to goed, hwat der op folgje soe. Hjoed wie er har kening dy't optriek nei syn stêd, mar hja tochten oan in hiel oar keningskip as hy bigearde. In ‘sêftmoedich’ kening soe er wêze, nei it wurd fan Jesaja, mar hja woene sok in kening net. Hja woene hawwe dat er de Romeinen fordriuwe soe en dat er alle sûnders útsuverje soe út Gods hillich lân en de measten soene gjin kening oannimme, dy't op wei wie nei it krús. Nou wie it Snein en songen se Hosanna - en de Freeds al soene dyselde mûlen roppe: ‘Oan it krús mei him!’ En dat wie it swiere leed dat er drage moast op dizze greate dei.
En noch greater, noch machtiger waerd de skare dy't him folge: kloften kamen de berch del út Jeruzalem wei en joegen har by de optocht. En doe't hja alles seagen: Jezus, ridende op 'e ezel, de sjongende discipelen, de Galiléers, dy't swaeiden mei klean en griene tûken, doe fleach it har ek oan en ek hja bigounen to jubeljen: ‘Hosanna, yn 'e heechste himelen!’ Oaren stiene to wachtsjen oan 'e kant fan 'e wei en fregen oan 'e foarbygongers, hwat dit alles bitsjutte moast. Forheard en forbjustere hearden se alles oan: it forhael fan Bar-Timéüs en it relaes fan de mars nei Bethanië en dat hja Lazarus sjoen hiene, Lazarus fan Bethanië, dy't opwekke wie út 'e deaden. Koene se nou noch langer twivelje dat de rabbi fan Nazareth de Soan fan David wie, de Messiaskening fan Israël? En like lûd as it hosanna fan 'e skaren klonken de blide sprekkoaren fan 'e Jeruzalemmers....
Der stiene ek Farizeërs by, mar dy tochten net oan lof en jubel. Somber, de haet yn har donkere eagen, seagen se nei Jezus, sa't er dêr siet op 'e ezelfôlle en nei de Galiléers, dy't swaeiden mei har mantels. Wie dit nou de kening, dy't dat forbline folk forwachte, in kening sûnder kroan en septer, in kening sûnder wapens, in kening op in ezel? Tochten se nou wier, dat Pilatus, de lânfâld fan 'e keizer, syn haedstêd oerjaen soe oan sok in Messias? Né, hwat dat oangyng hoegden se net bang to wêzen! Dit wyld aventûr roun dea sadré't er binnen de poarte wie. Mar der wie in oar gefaer en dat mocht men net licht achtsje: dat dy oerstjûre Seloten in oanfal dwaen soene op 'e Romeiske bisetting en dat der in oproer út fuortkaem. As er net ophâldde, dy Nazarener, as er it folk noch mear opswypke, dan rekke hiele Jeruzalem yn fjûr en flam en sels de timpel kaem yn gefaer. Mar hwat joech hy om Gods hillich hûs, dy rabbi dy't de wet net hâldde en de sabbat briek? It hie dochs forkeard west, dat it Sanhedrin net earder taslein hie en him deade doe't it noch net to let wie! Nou koe it net, nou't al dat folk him neiroun.... Mar faeks soe er nou sels ynsjen, dat er to fier gien wie. Hy koe dochs wol bigripe, dat dit net koe, dat it om 'e takomst gyng fan folk en timpel?
Hja gyngen op Jezus ta en seine strang: ‘Rabbi, dit kin dochs sa net; siz tsjin dizze minsken, dat hja swije moatte, ear't der oproer fan komt.’
Hoe faek hie de Heare al net mei har striden as hja him oanfoelen oer dingen fan 'e wet of oer de foarskriften fan 'e âlden? Noait hie er har ôfstegere, altyd hie er har to reden stien, ek al moast er har strang torjochtwize. Mar dizze dei woe er net mei har débattearje: hjoed wie er de kening, dy't sei hoe't it soe. En keninklik wie it antwurd dat er har joech: ‘Ik siz jimme, as dizze minsken hjoed swijden, dan soene dizze stiennen hosanna roppe.’ En sûnder in wurd mear to sizzen, ried er fierder.
Auteursrecht onbekend
