soe en syn hert wie swier fan leed as er tocht oan alle hún en smaed dy't de minsken him oandwaen soene, oan 'e giselslaggen en it krús, oan 'e skande fan it grêf. Mar ek yn dizze swiere ûre tocht er net allinne oan himsels, mar gyngen syn gedachten út nei de learlingen en woe er har jitris dúdlik sizze, hwat der mei him barre soe. Miskien koene se it ek nou noch net goed bigripe, mar it soe har letter ta treast wêze, to witten, dat er alles yn it foar al sein hie. Dan allinne soe it har dúdlik wêze, dat er net troch de macht fan 'e fijannen stoarn wie, mar dat er himsels frijwillich yn 'e dea jown hie en dat er, troch syn stjerren, de Satan oerwoun hie.
‘....en wer kaem de Maeitiid mei grien en blommen....’
En dêrom rôp er syn discipelen by him en sei: ‘Sjoch, wy binne op 'e wei nei Jeruzalem, hwant nou sil alles oan my folbrocht wurde, hwat biskreaun stiet yn 'e profeten. Hwant de Minskesoan sil oerlevere wurde oan 'e oerpreesters en de skriftgelearden en hja sille him foroardielje ta de dea en him giselje en oan 'e ein sille se him krusigje; mar de tredde deis sil er opstean út 'e deaden.’
It wie nou de tredde kear al, dat er mei syn discipelen spriek oer syn stjerren, mar noch koene se it net bigripe en noch woe it har net oan. Wis, hy hie it sein yn kleare wurden, dat er krusige en bigroeven wurde soe, mar it koe net wier wêze, sa't er it har oansein hie. It moast in gelikenis wêze, in soarte fan riedsel-spreuk, lyk as er wol mear tsjin de skaren spriek. Ek dizze sombere wurden soene har bitsjutting hawwe, lyk as elk wurd dat er sei in djippe sin hie, mar it koe net letterlik wier wêze, dat wie ûnmooglik. Hy wie de Messias en Gods Messias koe net stjerre: hy soe sitte op 'e troan fan David en hearskje oer Gods folk. Miskien dat him earst noch gâns striid en gâns muoite wachte, - wie it ek mei David net troch de djipte gien? - mar de ein soe hearlik wêze. Hja wiene ré om alles mei him to dragen en it like der op, dat it der nou op oan komme soe, dizze reis, mar hja twivelen net oan 'e oerwinning. En hoe fûlder de striid en hoe greater it gefaer, nammersto greater soe syn hearlikheit wêze! Syn hearlikheit - mar harres ek, as hja njonken him sieten yn syn heech paleis en mei him hearsken oer de tolve stammen fan Israël....
De Heare wist, hwat hja fan him tochten en it wie him leed, dat hja him nou noch noait bigriepen, mar hy bistrafte har net. Dat wie ek in stik fan syn lijen, dat syn trouwste freonen sa ierdsk fan him tochten en gjin each hiene foar syn geastlike ropping; dat hja him net seagen as it Laem fan God, sa't de Doper it ien kear sein hie, mar dat hja him altyd wer hâldden foar in kening dy't de Romeinen fordylgje soe.
* * *
Net lang dêrnei, op dy lêste reis nei Galiléa, barde der hwat, dêr't noch dúdliker bliken út die, hoe'n bytsje de discipelen noch forstien hiene fan Jezus' ûnderrjocht. Op in kear kamen Jakobus en Johannes, de beide soannen fan Sébedeüs, op Jezus ta. Hja wisten, dat er op dit pas allinne wie en dat de oare discipelen har net hearden en dat kaem ek mar goed út, hwant it wie wol in frjemde fraech, dêr't hja nou mei kamen. Sa frjemd, dat hja har mem meinommen hiene om foar har to pleitsjen.
Hja wie in frou dy't mei hiel har hert de Heare leaf hie en mei oare froulju wie se op reis nei Jeruzalem. Fan har soannen hie se heard, dat der dizze kear greate dingen barre soene en om't hja Jezus goed koe, doarst se him in greate gunst to freegjen. Hja roun moedich op him ta en liet har oan syn fuotten falle, mar doe wachte se earbiedich, dat er har earst oansprekke soe.
Jezus frege freonlik: ‘Hwat woene jo fan my?’
Hja seach him smeekjend oan. ‘Heare, as jo mei koarten sitte sille op 'e troan fan jins keninkryk, lit dan myn beide soannen sitte, de iene oan jins lofteren de oare oan jins rjochterhân.’
Hja wie bliid, dat it der út wie, en fol spanning seach se nei Jezus op. Hie se to folle frege? Hie se de oare discipelen ûnrjocht dien? Mar har beide bern
Auteursrecht onbekend