De Hillige Histoarje. Diel 2. It Nije Testamint

De lêsten earst...
216

De Heare Jezus hie al earder syn discipelen warskôge, dat ek hja, dy't him folgen en dy't alles foar him oer hiene, allinne út genede sillich wurde koene en dat hja neat foar hiene by oaren, dy't syn learlingen net wiene en dy't letter yn him leauwe soene. In tolgearder en in rôver, in Sadduceër en in Farizeër, in heiden sels, koe diel hawwe oan it keninkryk der himelen as er yn Jezus leaude en him bikearde. En noait mochten de discipelen út 'e hichte op sokken delsjen, noait mochten se dwaen as de broer fan 'e forlerne soan, dy't him sels to goed achte om mei syn broer oan 'e selde tafel to sitten. Yn 'e himel is der blydskip om ien sûnder dy't him bikeart - sa heart der ek blydskip to wêzen yn 'e gemeente fan Kristus, as immen syn sûnden ôfswart en in nij libben bigjint. En hwa't dat net docht, hwa't mient, dat er gâns better is as oare leden fan 'e gemeente, dy mei himsels wol goed ôffreegje, oft er wol diel hat oan it keninkryk Gods. Hwant it is yn it keninkryk der himelen oars as hjir op ierde: de lêsten wurde fakenfolle earst en de earsten lêst. Dy dingen skerpe de Heare syn discipelen jitris yn, doe't er har de gelikenis fortelde fan 'e arbeiders yn 'e wynberch.

Der wie earne in húshear dy't tige ryk wie en dy't gâns lân hie. Fansels hie sok in man de romte fan slaven, mar yn 'e tiid fan it sichtsjen en hjerstmis, as de druven ryp wiene, koene se it noch net mei eigen folk ôf en moast er der arbeiders by hiere.

Sa barde it dat er op in moarn bitiid nei de merk gyng om arbeiders yn syn wynberch. Hy trof it: der stiene gâns mânlju dy't gjin wurk hiene en graech hwat fortsjinje woene. Dat hy socht de flinksten der út en waerd it mei har iens foar in dénary deis, dat is sa likernôch njuggen stûren, mar foar dy tiid, doe't it jild safolle mear wurdich wie as nou, wie it in bêst dei-hier. De mânlju gyngen dan ek daliks nei de wynberch en diene tige har bêst.

It die lykwols bliken, dat der noch folk to min wie en de moarns om njoggen ûre gyng er jitris nei de merk en woun er wer in mannich arbeiders. ‘Gean jimme ek nei myn wynberch’, sei er, ‘en ik sil jimme jaen hwat billik is.’ En sa gyng it jitris om tolve ûre en om trije ûre yn 'e middei, mar doe waerd der oer it lean net iens mear praet; it wie al in wûnder, dat hja sa let op 'e dei noch oanslach krigen en to-minsten hwàt fortsjinje koene.

It wie fiif ûre dy middeis, doe't de húshear wer de merk oer kaem. Hy wie net fan doel om noch mear

[p. 127]

folk to hieren, - hwat sin soe it ek hawwe, om ien ûre! - mar doe't er seach dat der noch altyd mânlju stiene, bigreate it him dochs. Hiel dy lange dei hiene se hjir stien to wachtsjen en iderkear gyngen oaren, dy't jonger en flugger wiene, foar. En hwa wist hoe'n forlet der thús wie fan hwat jild....

Hy gyng op har ta en frege: ‘Hwat steane jim hjir dochs de hiele dei sûnder wurk?’ Hja antwurden: ‘Omdat gjin ien ús brûke koe.’ En wer spriek de hear, lyk as er dy dei al sa faek sein hie: ‘Gean jimme ek nei de wynberch en hwat it lean oangiet, jimme sille ha hwat rjocht is.’ De mannen seagen him mei greate eagen oan. Wie der nou dochs noch wurk foar har, nou't de dei al hast om wie en de skaden al langer waerden? Soe der nou dochs noch hwat to iten wêze, as hja thúskamen? En mei greate stappen setten se nei de wynberch ta.

En sa waerd it joun, de tiid om op to hâlden mei it wurk en om it lean to barren. Fansels droech de hear sels de swiere ponge net, mar hy wie der by doe't de rintmaster de arbeiders rôp en har op 'e rige sette: dy't it lêst kommen wiene foarop, doe dy fan trije en tolve en njoggen ûre en it lêst de mânlju dy't de hiele dei arbeide hiene.

De arbeiders, dy't om fiif ûre kommen wiene, wiene tige binijd, hwat hja barre soene. Folle koe it noait wurde, mar dizze hear hie in goed hert, dat miskien krigen se der in pear sinten oerhinne.... En doe kaem de rintmaster op har ta en treau har elk in sulveren dénary yn 'e hân, it lean fan in folle dei! Hja seagen der forbjustere nei; dit moast in forsin wêze; dit koe ommers net foar ien ûre wurk? Mar de hear knikte har freonlik ta en wonk, dat hja nou gean koene. Doe stammeren se in wurd fan tank en setten de stap der yn. Joun soe it feest wêze thús, joun hoegden de bern net mei de lege mage op bêd....

Ek de mannen dy't om trije ûre bigoun wiene en dy fan tolve en njoggen ûre barden it folle dei-hier. Nou stiene allinne de earsten der noch, dy't al yn 'e iere moarn bigoun wiene en hja tochten fêst, dat hja nou mear krije soene. Dy't de hiele dei skrept hiene, dy hiene dochs rjocht op mear lean, as hwa't mar ien ûre oan it wurk west hiene! Mar doe't de rintmaster oan har ta wie, barden se neat mear as alle oaren.

En dêr stiene se dan, it sulverstik stiif yn 'e klamme fûst, en fan 'e rintmaster seagen se op 'e hear en fan 'e hear wer op syn tsjinner. Kaem der nou wier neat mear? Mar dat koe dochs net? As dy hear dan wier sa roijael wie as er him foardie, hwerom joech er har dan net dûbeld? En ien dy't tige prate koe en alles sizze doarst, gyng op him ta en sei: ‘Mar myn hear, dit komt dochs net út? Dizze lêsten hawwe mar ien ûre arbeide en jo rekkenje har gelyk mei ús, dy't de lêst fan 'e dei en de gleonens fan 'e middei droegen hawwe? As hja in dénary krigen hawwe, dan binne wy nedich twa!’

De hear seach de arbeider oan en antwurde: ‘Freon, ik doch dy dochs gjin ûnrjocht, as ik bitelje hwat ôfpraet wie? Dû bist it mei my iens wurden foar in dénary en dat hastû ek bard; nim dyn jild dan en gean dyn wegen. Astû krigest, hwat dy takomt, dan hindert it dy dochs neat, dat ik dy oaren mear jown haw as dêr't hja rjocht op hiene? Stiet it my faeks net frij mei myn eigen jild to dwaen hwat ik wol? Of kinstû it net goed sette, dat ik goed bin?’

Sa sille de lêsten earst wêze en folle earsten lêst....