Frjemd en Eigen
213
Doe't de Heare Jezus op ien fan syn reizen troch it grinsgebiet fan Galiléa en Samaria triek, kamen him op in dei tsien melaetsken tsjin. Hja hiene al hiel hwat heard fan Jezus' wûndermacht en doe't hja him sa ûnforwachts kommen seagen, midden tusken syn learlingen en in skare folk, bigriepen se, dat hy it wêze moast en dat dit de kâns fan har libben wie. Dat er har helpe koe, dêr twivelen se net oan; it wie allinne mar de fraech oft er it dwaen woe en oft er har allegearre reinigje woe. Hwant dizze tsien melaetsken, hoewol't hja altyd meiïnoar op en út wiene, wiene net alle tsien Joaden: ien der fan wie in Samaritaen. Nou wie dizze iene wol in man, dy't foar de Joadske godstsjinst fielde en sels hast Joad mei wurden wie - oars soe er fêst net yn sok selskip forkeard ha! - mar it koe dochs bêst wêze, dat sa'n hillige rabbi him dêrom net genêze woe! Yn elk gefal hoegden se it him net to fortellen, hwer't dizze iene weikaem!
Midden op 'e wei bleauwen se stean en doe't Jezus noch in flink ein fan har ôf wie, bigounen se to roppen: ‘Jezus, Rabbi, erbarmje jo oer ús!’ De Heare bigriep daliks, dat dy roppende mânlju, dêr op 'e wei, melaetsk wêze moasten en dat hja dêrom net tichter by kamen. Sa wie it nammers ek foarskreaun yn 'e wet fan Mozes: hja moasten de klean to-skuord en it hier los en it burd bidutsen hawwe en al fan fierren moasten se roppe, dat se ûnrein wiene. Hy wist ek, hoe great it leed wie, dat hja drage moasten: dat hja noait thús komme mochten, dat hja gjin hûs en gjin thús mear hiene en dat hja noait wer better koene, as hy har net holp. In great meilijen wâlle op yn syn hert en like lûd as hja roppen hiene, rôp er har ta: ‘Gean hinne, en lit jimme sjen oan 'e preesters.’
De melaetsken bigriepen daliks, hwat Jezus bidoelde. Nei de preester gyng elke melaetske, dy't tocht dat er better wie en earst as de preester him rein forklearre hie, wie er echt genêzen en mocht er wer nei hûs ta. Hy woe har dus genêze, dy rabbi! En fuortynienen kearden se har om en gyngen de wei lâns nei it doarp, dêr't hja oars net komme mochten, en sochten it hûs fan 'e preester op, dy't dêr wenne. Noch mar krekt wiene se op wei, of hja seagen al, dat hja better wiene. De wite plakken wiene fordwoun en hja fielden har wer soun en sterk. Sels de preester, dy't tige krekt seach yn sokke dingen, en dy't har op 'en nausten ûndersocht, koe neat mear fine. Hja wiene rein, alle tsien en doe't hja it tankoffer brocht hiene, gyngen se bliid har wegen. Nou bigoun it libben op 'e nij, nou koene se oeral wer oan mei dwaen, nou stiene foar har alle doarren wer iepen. It wie hast to moai om wier to wêzen!
* * *
Fan al dy tsien blide minsken wie der mar ien, dy't mear oan Jezus tocht. De oaren wiene wol bliid mei har genêzing, hja hiene it reinigingsoffer brocht, mar hja achten it net nedich en gean apart nei Jezus ta. Hy hie har genêzen en wist dus dat hja better wiene; dan soe er ek fêst wol witte hoe tankber en bliid hja wiene. De iene lykwols, socht Jezus wer op. Hy moast him sizze hoe bliid en hoe tankber er wie; hy koe it ienfâldich net swije, sa fol wie syn hert der fan.
En sadré't er Jezus seach, roun er nei him ta - dat mocht er nou wer dwaen! - en wylst er mei lûde stim God forhearlike, foel er foar Jezus del en tanke him foar de genede dy't him jown wie. De Heare seach daliks, dat dizze iene in Samaritaen wie. En by syn blydskip om de tankberens fan dizze frjemde, kaem it fortriet om de ûntankberens fan it eigen folk.
‘Binne se alle tsien net rein wurden?’ frege er. ‘Hwer binne de njoggen dan? Wie der by dy allen dan net ien dy't weromgyng om God de eare to jaen, as allinne dizze frjemde?’
En doe, wylst er fol blydskip delseach op 'e Samaritaen oan syn fuotten, spriek er: ‘Kom oerein, en gean hinne, dyn leauwe hat dy bihâlden.’ En sa kaem it, dat de njoggen bern fan Israël wol rein waerden fan har kwael, mar net it ivich libben founen yn Jezus Kristus, en dat de iene dy't út Samaria wie, net allinne rein waerd fan syn melaetskens mar ek, foar alle ivichheit, in bern wie fan God.
* * *
It wie ek net de iennichste kear, dat Jezus klage oer de ûntank fan it eigen folk. It wie op in kear bard, dat er it wé útspriek oer de stêdden oan 'e kant fan 'e mar, de stêdden dêr't er de measte wûnders dien hie en dy't har dochs net bikeard hiene. In drôve, bittere klacht wie it wurden en it hie in djippe yndruk makke op 'e discipelen.
‘Wé dy, Chorazin! wé dy, Beth-Saïda! Hwant as yn Tyrus en Sidon de krêften bard wiene, dy't yn dy bard binne, hja soene har allang bikeard hawwe. En dû, Kapernaüm, soestû oan 'e himel ta forhege wurde? Né, mar dû silst oan 'e hel ta delfarre. Hwant as yn
Auteursrecht onbekend