Ek nei dit earnstich wurd fan de Heare Jezus woene de Farizeën net harkje. Forachtlik seagen se him oan en seine tsjin elkoar: ‘Gjin wûnder dat er it mei de tolgearders hâldt, hy, dy't in tolgearder by syn discipelen hat en mei sûnders yt.’ Mar de tolve forgeaten de warskôging fan har Heare net en letter, doe't hja it evangeelje brochten oan Joaden en heidenen, hawwe hja ek dit wurd trochjown en it de gemeenten op it herte boun.
* * *
It wie op in oare kear en yn oar forbân, dat Jezus noch in gelikenis fortelde oer it bidden. Hy hie in rede hâlden oer it oardiel, dat oan 'e ein fan 'e tiden oer de sûndige wrâld gean soe en hy hie syn learlingen leard, dat hy ienkear komme soe op 'e wolken fan 'e himel om to oardieljen oer rjochtfeardigen en ûnrjochtfeardigen. Dan, op dy greate dei, soe der in nije himel en in nije ierde wêze en yn hiel de wrâld soe gjin sûnde noch leed mear wêze.
De discipelen fregen: ‘Heare, hwannear sille jo dan komme en alles hearlik meitsje?’ Doe lei er har út, dat gjin minske de tiden en gelegenheden witte mei, dy't de Heit yn syn wysheit steld hie en hy sei jitris, dat hy earst lije moast en fan syn folk forwurpen wurde. En om har goed to learen, dat it ek nei syn opstanning noch wol tige lang duorje koe en dat it komme soe op in tiid, dat de minsken it net forwachtsje, fortelde er doe de gelikenis fan de widdou, dy't frege om rjocht.
Earne yn in stêd yn Israël wenne in rjochter dy't God net freze en dy't gjin minske ûntseach. Hy wie der greatsk op, dat er gjin ien nei de eagen seach en hy gyng yn alles syn eigen wegen. De measte rjochters yn dy tiid wiene foar jild to keap en holpen allinne de riken, mar sa wie hy net: hy bistelde it rjocht, sa't hy tocht dat it hearde en fan gjin ien naem er gunsten oan. Hy doarst in rike, as er in ûnrjocht die, ûngenedich to straffen en as it sa útkaem hâldde er de earmen en de fordrukten de hân boppe de holle. Dat de minsken yn 'e stêd seagen heech by him op en hiene respect foar him, ek al wiene der net folle dy't fan him hâldden.
Hwant dizze selde rjochter, dy't foar gjin minske bang wie, hie ien ding oer him, dat net sa moai wie: hy spriek allinne rjocht as it mei syn sin oerien kaem. It kaem wol foar, dat er in saek lang sloere liet en der noait oer gear kaem en soms, as immen mei klachten kaem, stjûrde er him fuort en woe net iens nei him hearre. Dat dat ek ûnrjocht wie en like slim as hwat oare rjochters diene, koe him neat skele: hy wie ommers in man dy't om God noch minsken hwat joech!
Nou wenne der yn dyselde stêd in widdou, dy't in pleitsaek hie mei in man, dy't har slim ûnrjocht dien hie. Doe't it al lang gien wie en hy har net mei rêst liet, gyng se nei de rjochter ta en frege om help. Hy seach har oan, koel en út 'e hichte en sei, dat er har net helpe koe; letter miskien, mar nou hie er to folle oare dingen oan 'e holle. De widdou joech it net op; hja sei dat er har helpe moast, dat it syn plicht wie en syn wurk as rjochter en dat God him straffe soe as er it net die. Hy lake har yn har gesicht út; hysels makke út hwat syn plicht wie en oars gjin ien en God - oan God leaude er net. Doe draeide er him om en gyng syn wegen. Mar noch joech de widdou gjin bilies; de oare deis stie se wer foar de doar en de deis dêroan en fuortoan alle dagen. Hja lieten der har net mear yn, mar hja wachte, sa lang oan't de rjochter bûten kaem; doe foel se foar syn fuotten del en smeke: ‘Hear, doch my rjocht tsjin myn fordrukker.’ Koppich roun er troch, mar sûnt dy dei hie er gjin rêst mear. Moarns as er wekker waerd tocht er: Soe se nou hjoed wer komme? As er de doar útgyng, seach er alle kanten út, oft se der al stie, yn it skaed fan 'e huzen. En alle dagen wie se der wer, op plakken dêr't er har net forwachte en altyd wie der wer dat twingende wurd: ‘Doch my rjocht.’
Op it lêst koe er it net langer mear út hâlde. ‘Alhoewol't ik God net freezje en gjin minske ûntsjoch, sil ik dochs dy widdou rjocht dwaen, hwant hja docht my oerlêst oan en sil my noch foar de hiele stêd to skande meitsje.’ Doe rôp er har en liet ek de man komme, dy't har ûnrjocht dien hie en bistelde harren it rjocht.
‘Hear dan’, spriek Jezus noch, ‘hwat de ûnrjochtfeardige rjochter seit! Soe God dan gjin rjocht dwaen oan syn bern, dy't by nacht en by dei ta Him roppe en dêr't Er lankmoedich oer is? Ik siz jimme, Hy sil ûnforwachts rjocht dwaen en Hy sil de Minskesoan stjûre op 'e wolken fan 'e himel. Mar as ik kom, sil ik dan noch leauwe fine op 'e ierde?’
* * *
It wie gjin wûnder, dat de learlingen ek dizze gelikenis net goed bigripe koene. Hoe soene se it ek forstean, as hja net ienris leauwe koene, dat Jezus lije en stjerre soe? Mar folle letter, doe't de Heare al lang nei de himel fearn wie, en de gemeente fan Jezus Kristus forfolge waerd, doe hawwe se faek en folle bidden om de komst fan har Heare. Hoe slimmer de fordrukking wie, hoe wylder de grime fan 'e fijân, hoe greater har langst waerd nei har Kening, dy't hearskje soe yn gerjochtichheit. Sokke tiden, dan kaem har wer de gelikenis yn it sin fan 'e widdou, dy't frege om rjocht en dat Jezus har oplein hie om to bidden om syn komst. Mar sels hiene se doe noch net bigrepen, dat de Heare har mei syn gelikenis ek leare woe, dat it lange tiden duorje soe, ear't hy kaem op 'e wolken.
En nou noch, hast twa tûzen jier nei't Jezus syn
Auteursrecht onbekend