De Hillige Histoarje. Diel 2. It Nije Testamint

Bern fan Satan
200

It wie de lêste deis fan it feest en wer stie de Heare Jezus op it folle timpelplein, midden tusken de minsken, dy't fol oandacht nei syn wurden harken. Der wiene dizze kear forskate by, dy't him net fijannich wiene en dy't leauden, dat er in goed en great profeet wie, mar hwat er yn wierheit wie: de Soan fan God en Israëls Messias, né, dat seagen se dochs net yn him. As er nou ris in machtich teken dien hie, of as er har oproppen hie ta de striid tsjin de Romeinen, dan soene se him folge hawwe, mar dat die er net. It wie him net to dwaen om eare en gunst fan 'e minsken, en dêrom mijde er har net en sei er har de wierheit oan, ek al koene se dy net fordrage.

Hy wiisde der har mei klam op, dat hja yn him leauwe moasten, hwant dat by him allinne de wierheit wie, dy't har frij meitsje soe. En op dat lêste wurd gyngen de Joaden yn; hja fregen oft hja dan gjin bern fan Abraham wiene en dy wiene dochs frij? Hoe koe hy dan sizze, dat hja noch frij wurde moasten?

Jezus antwurde: ‘Ik bidoel net, dat jim slaven binne en it eigendom fan in minske, mar jim binne net frij, om't jim slaef binne fan 'e sûnde. Jim hawwe lêzen fan Ismaël, dy't wol yn 'e tinte fan Abraham wenne, mar dêr net bliuwe koe, om't er de soan wie fan in slavin; allinne Izaäk, de echte soan, koe altyd bliuwe yn syn heite hûs. Sa bin ik ek de Soan fan God, mar jimme binne slaven en jim kinne net bliuwe, as ik jim net frij meitsje. Ik wit wol, dat jim fan Abraham ôfstamme, mar jim dogge der net neffens, hwant jim wolle my deadzje. Ik sprek hwat ik sjoen haw by myn Heit, en sa dogge jimme de dingen, dy't jim sjoen hawwe by jimme heit.’

En wer seine se greatsk: ‘Abraham is ús heit!’ mar Jezus antwurde skerp: ‘Jim wolle my deadzje, allinne om't ik jimme de wierheit siz; soks die Abraham net. Dat is biwiis genôch, dat Abraham jimme heit net is.’

De Heare Jezus woe har fansels net ûntstride, dat hja echte Joaden wiene; hy bidoelde, dat hja yn it geastlike gjin bern fan Abraham wiene en net libben út syn machtich leauwe. Mar dat bigriepen se net en hja waerden lilk en seine húnjend: ‘Wy hawwe to-minsten in heit, mar hwa is jins heit, hwant wy witte, dat Jozef jins echte heit net is.’

Dat lasterjend wurd die Jezus wol tige sear, mar hy woe dochs noch fierder mei har prate, ek al wist er yn it foar, dat hja net om sizzen jaen soene. Strang spriek er: ‘Jimme miene, omdat jim fan Abraham ôfstamme, dat God jimme heit is, mar as dat sa wie,

[p. 98]

soene jim yn my leauwe, hwant ik bin fan God útstjûrd. Mar nou leauwe jim net yn my, hwant jim hawwe de duvel ta in heit en dy is in leagener en de heit fan 'e leagen.’

De Joaden wisten net hwat hja antwurdzje soene op dat skriklik wurd en yn har wylde grime bigounen se to skellen. ‘Wy hawwe lang al sein, dat jo in Samaritaen binne en in démon hawwe, mar nou sjogge wy, dat it ek wier is.’

Jezus antwurde: ‘Ik haw gjin kweageast en jimme ûntearje my mei sok sizzen. Mar ek dizze hún wol ik drage, hwant ik sykje myn eigen eare net. God sels, dy sil foar my opkomme en jim oardielje. Ik sil jimme net straffe, mar ik sil it ivich libben jaen elk dy't yn my leaut. Wiswier, wiswier siz ik jimme: as immen myn wurd oannimt, gjin dea sil er sjen yn ivichheit.’

Forheftich seine de Joaden: ‘Mar nou witte wy, dat jo in kweageast hawwe. Abraham is stoarn en alle profeten en jo sizze: As immen myn wurd biwarret, dy sil de dea net smeitsje yn ivichheit. Binne jo dan faeks mear as Abraham en de profeten? Hwat miene jo dat jo binne?’

En noch woe Jezus har antwurdzje. ‘Ja’, spriek er, ‘ik bin mear as alle profeten en mear as Abraham. As ik dat fan mysels sei, dan soe it net wier wêze en hoegden jim it net to leauwen, mar nou hat de Heit it fan my sein, dêr't jimme fan sizze: Hy is ús God. Mar ek de Skriften tsjûgje fan my. Abraham, jimme heit, hat jubele en him forblide, om't er myn dei sjen mocht.’

De Joaden seagen him forheard oan. Jezus bidoelde, dat Abraham, doe't er syn soan krige, net allinne bliid wie om Izaäk, mar yn dy soan fan 'e bilofte ek om de Kristus, dy't út him berne wurde soe, mar dat bigriepen se net. En spottend seine se: ‘Jo binne noch gjin fyftich jier âld en hawwe jo Abraham sjoen?’

De Heare Jezus antwurde earnstich: ‘Wiswier, wiswier, siz ik jimme, ear't Abraham berne waerd, bin ik.’

En doe koene de Joaden it net langer úthâlde. ‘Ear't Abraham wie, bin ik.’ Dat koe mar ien ding bitsjutte: hy miende dat er de Soan fan God, dat er sels God wie! Hja seagen om har hinne, om wapens, dêr't se him mei deadzje koene. Flakby stie gâns stien opsteapele ta de bou fan 'e timpel, dy't noch altyd troch gyng. Hastich gyngen se der op ta. Nou soene se dan ris sjen, oft dy forlieder it ivich libben hie....

Doe't hja weromkamen, de stiennen yn 'e fûst, wie Jezus der al net mear en hja doarsten him net to folgjen.