Doe't er wer oerein stie en om him hinne seach, wie Jezus der net mear. Spitich, nou koe er him net mear bitankje, mar it fornaemste wie, dat er better wie en wer rinne koe. Miskien trof er dy man noch wol yn 'e timpel. En moedich, mei greate stappen, roun er de smelle strjitten troch. It wie acht en tritich jier lyn, dat er roun hie, mar alles wie noch as by âlds: deselde nauwe stegen, deselde bline muorren, deselde winkels, deselde roken. O God, it wie noch moaijer as er al dy jierren tocht hie!
Doe hearde er yn iens in skille stim achter him: ‘Witte jo net, dat it sabbat is en dat it forbean is dat bêd to dragen?’ Mei in skok bleau er stean en seach om. In pear Farizeërs kamen op him ta en wonken, dat er mei komme moast. Dat sa'n man nou neat skromme en op ljochtskyndei mei in matte roun. Hwannear soe dit folk nou ris leare om de sabbat to hâlden? Sa wie it gjin wûnder dat God syn folk forliet en dat de Messias net komme koe! Mar hja soene it him foargoed ôfleare, dizze dryste wetsforbrekker.
De genêzene roun mei, de holle omleech, de skurve matte noch altyd ûnder de earm. Hy wie ek altyd ûngelokkich! Nou koe er foar it earst nei al dy jierren wer rinne en nou wie it daliks al wer mis! As se him nou yn it tichthús setten, dan wie er wer like fier! Hwerom hie dy profeet it him ek oplein? Hy hie dat ding ommers nei de sabbat wol ophelje kinnen!
Doe't hja him foar it forhoar namen, al dy strange mannen yn har deftige, bûnte mantels, fortelde er alles, dat der bard wie: dat er acht en tritich jier lein hie en dat er nou genêzen wie en dat dy profeet him oplein hie om it bêd to dragen. En it wie gjin gewoan man, dat soene se him meistimme moatte, oars hie er him net genêze kinnen; dat hy hie net wegerje doarst.
De hege hearen seagen elkoar oan. Fansels dy Nazarener wer! Dat sa'n man nou net ien dei wachtsje koe! En it alderslimste wie noch, dat er in oar oplei om 'e sabbat to brekken! Mar salang't hja gjin biwiis hiene, dat hy it wie, koene se him neat dwaen.
En strang seine se: ‘Gean hinne en sjoch út to finen, hwa't it wie, dy't tsjin dy sein hat: Nim dyn bêd op en wannelje. En ast' it wist, fortel it ús dan en dan sille wy mei him prate, mar sa net, dan komt it foar dyn forantwurding en silstû de straf drage moatte! Hwant dizze slimme sûnde is yn it iepenbier bard en dy moat soend wurde, oars soe om dyn kwea de flok komme oer Gods stêd.’
De genêzene gyng wer fierder, bliid dat er der noch sa goed ôfkommen wie. Hy naem him foar om goed om him hinne to sjen, oft er dy profeet noch treffe koe. Sa'n man, dy't sokke greate wûnders die, dy soe him hjir ek wol útrêdde. Yn elk gefal koe hysels de straf net drage, foar hwat dy oare him oplein hie.
Mar hoe't er ek socht yn 'e strjitten en op 'e pleinen, Jezus wie nearne to finen en op it lêst joech er de moed op en gyng nei de timpel. Der wiene nammers wol minder plakken, foar ien dy't fan sa'n kwael genêzen wie en dy't sa folle to tankjen hie....
* * *
Mar de Heare Jezus, dy't de herten fan 'e minsken ken en dy't wit hwat der yn har omgiet, achte de timpel nèt sa'n gaedlik plak foar dizze man, alteast net op it Leafhutte-feest, dêr't altyd gâns nije wyn as tankoffer brocht waerd. Dy't yn syn jeuchd in wylde bruijer west hie en dêrnei acht en tritich jier op bêd lein hie, koe maklik wer yn syn âlde sûnden falle.
Dat de Heare gyng nei it timpelplein, dêr't it fol minsken wie, en socht de genêzene op. ‘Myn freon’, sei er earnstich, ‘jo binne soun wurden, mar sûndigje net mear, dat der jo net hwat slimmers oerkomt.’ En dêrmei roun er wer fierder en waerd op 'e nij wei tusken de minsken.
Forslein bleau de man dêr stean op it timpelplein. Hwa mocht dat dochs wol wêze, dat er him net allinne fan syn kwael ôfholpen hie, mar sels syn djipste gedachten wist? Der koe him noch hwat slimmers oerkomme, hie dy rabbi sein. Hy bidoelde fansels de ivige straf, as er wer op 'e nij yn syn âlde sûnde foel. De man hie gelyk, hy moast oppasse, oars kaem it net goed mei him.
En doe kaem it him yn it sin, dat er nou noch net wist hwa't dy man wie en hwêr't er wei kaem. Hy roun op 'e omstanners ta en frege: ‘Hwa is dy man, dy't my niist krektsa oanspriek?’ Hja seagen him forheard oan en seine: ‘Mar witte jo dat dan net? Dat is Jezus, de rabbi fan Nazareth, dy't yn Galiléa sa folle wûnders dien hat.’
En doe sette er op 'e nij de stap der yn en gyng nei de Joaden om har to fortellen, hwa't it wie dy't him genêzen hie. De hege hearen hearden der neat net nij by op, mar hja wiene bliid, dat hja nou wissichheit hiene en dizze kear makken se der daliks wurk fan. Nou soe er har net wer ûntkomme, dy Nazarener en hja lieten him ophelje en namen him foar it forhoar. Hy soe wol bang wêze, tochten se, nou't se biwiis hiene, dat er willemoeds de sabbat briek.
Mar de Heare Jezus wie net bang, doe't er foar har stie en hja him rekkenskip fregen. Hy wie ek net fan doel om mei har to striden oer de kwesje oft er in sike better meitsje mocht op 'e sabbat en oft it kwea wie op 'e rêstdei in bêd to dragen: it roun nei de ein mei syn wurk en it waerd tiid dat er him iepenbiere as de Messias. ‘Ik haw wurke op 'e sabbat’, spriek er, ‘mar ik haw it rjocht dêrta, hwant myn Heit wurket oan't nou ta en ik wurkje ek. Wiswier, wiswier siz ik jimme, dat ik dizze dingen net út mysels dien haw, mar de Heit yn 'e himel leit se my op en ik sil noch greater
Auteursrecht onbekend
