De Hillige Histoarje. Diel 2. It Nije Testamint

‘Sawntich kear sawntich kear’
195

Mar net allinne oer de bern fan 'e gemeente moasten letter har soargen gean, ek de greaten soene se liede moatte en ta in foarbyld wêze en dat koe allinne as hja elkoar leaf hiene en it bêste foar de neiste sochten. Dat learde Jezus har yn dyselde tiid, doe't er wer ris allinne by har wie.

‘As dyn broer tsjin dy sûndige hat, gean dan hinne en wiis him to-rjochte as der oars gjin ien by dy is en as er dan nei dy harket en hy biliidt syn skuld, dan hastû dyn broer woun en is alles wer goed.

Mar as er net nei dy harkje wol, nim dan ien of twa fan 'e gemeente mei en as er dan noch net ta-jaen wol, bring it dan foar de gemeente. En as er sels fan 'e gemeente net om sizzen jaen wol en hy bikeart him net fan syn forkearde wei, dan sille jim him ôfsnije en hy sil jim wêze as in heiden en in tolgearder. Hwant ik siz jimme, hwat jimme ôfsnije op 'e ierde, dat sil ek yn 'e himel ôfsnien wêze en hwat jimme bine en by de gemeente rekkenje, dat sil yn 'e himel boun wêze.’

De discipelen hiene mei greate oandacht harke. Soe it dan ien kear sa wêze, dat de Heare Jezus sels net by har wie en dat hjà syn gemeente bistjûre moasten? Hja doarsten der net op yn freegje, mar it bleau har ûnbigryplik. Hy hie dochs sa faek al sprutsen fan syn keninkryk, en hwat wie in keninkryk sûnder de kening sels?....

En doe kaem Petrus mei in fraech by Jezus, in fraech dy't him swier op it herte woech en dêr't er net útkomme koe. Jezus hie it hawn oer immen dy't sûndige hie en dy't dan wer yn goedens woe en ta-sei, dat er it net wer dwaen soe. Mar as er dan dochs wer yn itselde kwea foel en hy die jin wer ûnrjocht oan, moast men him dan mar wer forjaen? Sels as er it iderkear wer die, trije of fjouwer kear of noch faker?

Hy hie al faek oer dy dingen neitocht en der ek wol oer praet mei oaren. De skriftgelearden, dy't altyd alles presys wisten, hiene ek op dizze fraech in antwurd: trije kear moast men forjaen en dan hie men de wet folbrocht; faker hoegde net. En dat wie al net maklik, trije kear! Mar it lei him by, dat Jezus it der net mei iens wêze soe, dat dy trije kear net genôch fine soe. ‘Heare’, sei er, ‘hoefaek moat ik myn broer forjaen, as er aloan wer tsjin my sûndiget? Wol oant sawn kear ta?’

Fol spanning seach er Jezus oan. Mear as sawn kear, dat wie fansels ûnmooglik, mar de Master wist wol, hoe swak de minske wie en faeks soe er it dizze kear dochs noch mei de skriftgelearden iens wêze. Trije kear, dat gyng jin al boppe de macht!

Mar Jezus antwurde: ‘Ik siz dy, Simon, net trije kear en net sawn kear, mar oant sawntich kear sawn kear ta!’

Petrus waerd der suver kjel fan; al hwat er tocht hie, dit net. Sawntich kear sawn kear; it wie itselde as: altyd en ûnder alle omstannichheden. Mar hwa-

[p. 86]

minske koe dat folbringe?

‘Hear, doch dochs geduld mei my....’

De Heare Jezus seach wol, dat Petrus ûntdien wie fan syn antwurd en dat ek de oaren it sa gau net forwurkje koene. Hja sieten noch altyd fortize yn 'e lear fan 'e Farizeën en skriftgelearden, dy't foar alles in fêst getal en de fêste mjitte hiene. En om har to learen dat de wet fan God net yn getallen útdrukt wurde kin, dat it God net to rêdden is om twa, of trije, of sawn kear, mar om it hert fan 'e minske dy't yn Him leaut, fortelde er har dizze gelikenis:

Der wie yn in lân in kening dy't ôfrekkenje woe mei syn tsjinners. Ien foar ien moasten se foar him forskine en it jild ôfdrage dat er har tabitroud hie, of dat hja foar him ynbard hiene. Der wiene guon by dy't greate sommen skuldich wiene en hiele rigen slaven droegen sekken sulver oan en setten se del foar de troan.

Doe gyng de doar wer iepen en wer kaem der in tsjinner oan, mar hy hie gjin slaven by him en hy droech gjin swiere beurs mei jild. Beevjend stie er dêr foar syn hear en doe't de kening de boeken neisjen liet, die it bliken dat er tsien tûzen talinten bitelje moast. Mar hy hie neat en strang sei de kening, dat hja him en syn frou en al syn bern op 'e slave-merk forkeapje moasten.

Mar ear't hja him noch bine koene, foel er del foar de troan en smeke: ‘Hear, doch dochs geduld mei my en ik sil jo alles werombitelje!’

De kening wist wol dat de man noait al dat jild bitelje koe - tsien tûzen talinten is meiïnoar wol fiif en tweintich millioen goune! - mar it bigreate him om de man en om syn bern en dêrom skonk er him syn skuld en liet him gean. De man sprong oerein en bliid gyng er de doar út en de stêd yn: ynpleats fan slaef wie er wer frij man en yn it boek fan 'e kening wie syn namme trochskrast. Hy skamme him net ienris mear, dat er it jild fan syn hear der trochbrocht hie en roun mei de noas yn 'e wyn: Gjinien koe him mear hwat meitsje! Syn ûnearlikens wie er hast al wer forgetten....

Hy wie noch net fier fan it keningshûs, doe't er in man tsjinkaem, dy't him noch jild skuldich wie: wol gjin greate som, sa'n foege fjirtich goune, mar nou't er sels neat mear hie, wie it dochs it meinimmen wol wurdich. It wie ek al gâns in skoft lyn, dat er it liend hie; dy man hie it al lang weromjaen moatten. Hy tocht fansels dat er him net moanje doarst, om't er sels yn skulden siet, mar dat soe er oars gewaer wurde.

Mei in pear greate stappen wie er by him en sa mar, midden op 'e strjitte, griep er him by de kiel en rôp: ‘Bitelje hwatstû my skuldich bist!’

De man liet him falle foar de fuotten fan 'e forgrime tsjinner en stammere: ‘Och Hear, haw dochs geduld mei my en ik sil jo alles werombitelje!’ Mar de ûnbarmhertige tsjinstfeint woe nearne fan witte; hy sleepte him foar de rjochter en liet him yn it tichthús sette. It wie him net iens opfallen, dat de man deselde wurden brûkt hie, as hy doe't er de kening om genede bea....

‘Och Hear, haw dochs geduld mei my....’

Doe't de tsjinners fan de kening hearden hwat der bard wie, namen se it har tige nei. Dy't sels sa'n greate som skonken wie, dy liet in oar yn it tichthús sette om hundert denariën; dy't fortsjinne hie om foar altyd slaef to wêzen, dy wurp de neiste yn 'e finzenis! Mar dit wie net allinne ûnbarmhertich, it wie ek in

[p. 87]

smaed foar de kening, dy't him alles skonken hie. Dit koene se sa net gewurde litte; dit moast de kening witte!

De kening, doe't er it hearde, waerd tige grammoedich en liet him daliks ophelje. ‘Dû wrede en ûnbarmhertige tsjinstfeint,’, spriek er, ‘dyn hiele skuld haw ik dy skonken omdatst my der om bidden hast; hiestû dan gjin meilijen ha moatten mei dyn meitsjinner, lyk as ik meilijen mei dy hawn haw?’

En dêrmei joech de kening him oer oan 'e pinigers en droech har op him to pinigjen, salang oant er alles bitelle hawwe soe. Mar elk koe wol bigripe, dat er noait wer frij komme soe, hwant syn skuld wie gjin biteljen oan.

‘En sa’, gyng Jezus fierder, ‘stiet it ek mei jimme. Jim skuld by God is altyd noch folle greater as de skuld fan 'e minsken by jim en dêrom moatte jim jim broer fan herten forjaen, ek al soe er iderkear wer tsjin jim sûndigje. Hwant as jimme net ré binne de neiste to forjaen, dan sil myn Heit yn 'e Himel ek jimme de sûnden net forjaen.’

* * *

Petrus bûgde de holle. Nou wist er hwat God yn syn wet fan him frege, mar hy fielde ek dat er dy swiere eask noait, noait folbringe koe. En dat Jezus sels foar him en foar alle oaren de wet folbringe soe en dat er dêrom stjerre moast, dat wist er doe noch net.