De Hillige Histoarje. Diel 2. It Nije Testamint

De greatste yn it Keninkryk
194

Al ear't hja to Kapernaüm kommen wiene, hiene inkelden fan 'e discipelen der wurden oer hawn, hwa fan harren de measte wêze soe yn it keninkryk, dat Jezus oprjochtsje soe. Hja koene it der net iens oer wurde hwa't it heechste amt takaem en hja hiene der lang en forheftich oer striden. Dat it hie suver hite hollen jown en hja wiene der mar bliid om, dat Jezus it net fornommen hie.

Mar doe't hja dy earste deis by de Heare yn 'e hûs wiene, die it bliken, dat er dochs wol wist hwat der op 'e wei bard wie. Hy frege har ûnforwachts: ‘Hwer hiene jimme it sa drok oer ûnderweis?’ Hja krigen in kleur en doarsten neat to sizzen. Nou't Jezus hjir foar har siet en har sa earnstich oanseach, nou like ynienen dy fraech, dêr't hja sa fûl oer striden hiene, fan gjin bilang mear. Hja skammen har en doarsten neat to sizzen.

Jezus riisde oerein; hy rôp ek de oare discipelen en doe't hja der alle tolve wiene, gyng er sitten en bigoun er har to learen. ‘Jim woene witte, hwa't de heechste wêze sil yn myn keninkryk? Dan haw ik jim dit to sizzen: As immen de earste wêze sil, dy moat de alderlêste wêze wolle en de tsjinner fan allegearre.’

Krekt doe't Jezus dy wurden sein hie, kaem der in lytse jonge de keamer yn. De Heare Jezus wonk him en sloech de earmen om him hinne; doe seach er de tolve oan en sei: ‘Wiswier siz ik jimme, as jim jim net foroarje en net wurde as dit bern, sille jim net yngean yn it keninkryk der himelen. Dy't him fornederje sil as dit berntsje, dy is de greatste yn it keninkryk der himelen.’

De discipelen bûgden de holle. Nou bigriepen se it earst goed, dat hja forkeard dien hiene. Hja wiene greatsk en dreamden fan eare en hearlikheit, mar nou fielden se, dat hja har bikeare moasten fan har heechmoed. Dy't Jezus folgje woe, dy mocht net nei hege dingen stean, dy moast skruten wêze en tige dimmen, as dat jonkje, dat dêr foar har stie. Suver forlegen stie er dêr, syn donker kopke tsjin Jezus' wite mantel, en sa as dy lytse beuker, sa moasten hja ek wêze foar Jezus oer. It paste har net om in heech amt to bigearen, suver as hiene se der rjocht op: it wie earder in wûnder dat de Master har oannimme woe en har in plak ta-skikke yn syn keninkryk. Noch noait hiene se it sa ynsjoen en it soe net maklik wêze om sa needrich to wurden, mar it soe dochs moatte. En as Jezus har helpe woe, dan koe it ek....

En wer seach de Heare Jezus nei dat bern dat dêr by him stie, sa smel en bihindich tusken al dy greate

[p. 85]

mânlju, en earnstich spriek er: ‘Tink net dat yn myn keninkryk de greaten mar allinne telle en dat de bern der net op oankomme. Hwant ik siz jimme: hwa't ien fan dizze lytsen yn 'e hûs nimt yn myn namme, dy ûntfangt mysels. Mar ek, as immen ien fan dizze bern, dy't yn my leauwe, kwea docht en har oanstjit jowt, dy docht in swiere sûnde. It bart in inkelde kear dat immen in great kwea docht en dat de rjochter him foroardielet om fordronken to wurden; sa'n ien nimme se dan en bine in swiere mounestien om syn hals en litte him sinke yn 'e djipte fan 'e sé. It is ûnmooglik dat er it libben der ôfrêdt, mar sels dan kin er syn siel noch bihâlde; mar hwa't ien fan myn lytse bern to-nei komt, dy sil Gods ivige grime drage.

Tink der dochs om, dat jim net ien fan dizze lytsen forachtsje. Hwant as God yn 'e himel syn ingelen gebiedt om op har to passen, hoe soe Er dan net straffe, al hwa't op ierde syn bern kwea docht? Tink dan letter om 'e bern, dy't jim tabitroud wurde en stean der noed foar as in hoeder foar syn skiep, hwant jimme Heit yn 'e himelen wol net, dat troch jimme skuld ien fan dizze lytsen forlern gean sil.’

* * *

En ek dit wurd fan Jezus bigriepen de discipelen net daliks. Letter, folle letter, doe't de Heare Jezus al lang net mear op ierde wie en doe't de gemeente fan Kristus forfolge waerd en sels de bern om syn namme lije moasten, doe hawwe se it better forstien en dien hwat er har oplein hie.