De Hillige Histoarje. Diel 2. It Nije Testamint

[p. 80]

Hoe lang noch...?
191

Al de tiid dat de Heare Jezus mei de trije discipelen op 'e berch wie, hiene de njoggen oaren him wachte. It lei har by, dat dêr boppe hwat bysûnders barre soe, - oars soe er nammers Petrus en Jakobus en Johannes net meinommen ha! - mar hja koene har net foarstelle hwat it wêze soe, en hja hiene der ek gjin idé oer, hoe lang it duorje soe. Doe't de nacht foel en Jezus der noch net wie, joegen se har nei sliepen; it wie wol faker bard, dat er in nacht oer yn 'e bergen bleau.

De oare moarns, doe't de sinne al heech oan 'e loft stie, wiene se noch net werom, mar út 'e doarpen wei kamen der minsken op har ta. Doe't hja tichter by kamen, seagen se, dat der ek Skriftgelearden by wiene en in man, dy't in sike jonge by de hân hie. It wie de jonge oan to sjen, dat er slim ûngelokkich wie en de heit kaem hastich op 'e learlingen ta. Hy frege, hwer't de rabbi wie en hja wiisden nei boppen en seine, dat Jezus al gâns in skoft op 'e berch west hie en dat er miskien de hiele dei noch net kaem. Faeks bleau er noch wol in nacht wei; soks wisten se noait fan to foaren.

De man wie suver ûntdien, doe't er it hearde. Hy hie der in hiele reis om makke en it wie tige slim mei syn soan. In kweageast hie de jonge yn 'e macht en fan tiid ta tiid krige er setten, sa slim, dat it wol like dat er der yn wei bliuwe soe. It koe elke kear de lêste wêze en hy wie in iennichst bern en hja hongen tige oan him.... Mar as de rabbi der net wie, dan woene hja him miskien wol helpe: hja wiene syn learlingen en hiene ommers al earder yn syn namme greate wûnders dien.

De discipelen waerden suver kjel fan dy twingende fraech. It bigreate har genôch en it wie wier, dat hja doe, op har reis troch de stêdden fan Galiléa, siken genêzen hiene en démonen útwurpen, mar doe hie Jezus har útstjûrd en har macht jown oer sykten en kwalen. Mar dit wie hwat oars, nou hiene se gjin opdracht. It wie better, dat hja op 'e rabbi wachten.

Mar de man seach har sa smeekjend oan, en hy wie sa bang, dat syn soan wer in slimme oanfal krije soe, dat hja doarsten it him net to wegerjen. It koe yn elk gefal bisocht wurde en as it har net slagge, koe er altyd noch wachtsje. Dat hja gyngen op 'e sike ta en leine him de hannen op en earbiedich neamden se Jezus' namme. De jonge trille en seach har oan mei syn greate, skrille eagen, mar it wûnder, dêr't hja op hope hiene, barde net!

En njonken syn sike soan stie de heit, forslein en wanhopich, en hy forwiet har net, mar it wie him oan to sjen, hoe't it him ôffoel. Koe dan net ien fan dy njoggen mannen de jonge helpe? Joegen de kweageasten dan neat mear om de hillige namme fan Jezus? Mar dan wie der ommers gjin hope mear, dan hie it gjin sin dat er noch langer wachte. It wie better dat er mar wer nei hûs gyng; as der al hwat kaem, wie men mar it leafst thús. Miskien moast er noch tankber wêze as de dea de jonge forloste út dit ûndraechlik lijen. O, mar hy koe him dochs noch net misse, hoe slim it ek wie! Hy soe dochs op dy rabbi wachtsje, ek al moast it noch dagen duorje....

En doe seach er dat de Skriftgelearden op 'e discipelen ta kamen en har forwieten, dat hja de démon net útwije koene. Hja hiene it altyd wol tocht, seine se skamper, dat dy Nazarener net alles koe en nou hiene se it dan mei eigen eagen sjoen. As syn namme neamd waerd en de kweageasten fearen net út, dan wie it dúdlik dat er gjin great profeet wie. En doe't de discipelen der tsjin yn leine en it foar Jezus opnamen, wounen se har al mear op en bigounen se de Heare to lasterjen. It waerd in hiel striidpetear, dêr ûnder oan 'e berch en hja forgeaten de heit en syn ûngelokkige soan en murken net iens dat Jezus der oan kaem mei syn trije discipelen en al flak by har wie.

Jezus spriek alderearst de Skriftgelearden oan en frege: ‘Hwer stride jim sa forheftich oer mei myn learlingen?’ Mar ear't hja him noch antwurdzje koene, kaem de heit fan de sike jonge nei foaren en foel foar syn fuotten del. ‘Rabbi’, smeke er, ‘wol dochs nei myn soan omsjen, hwant in kweageast makket him stom en dôf en as er in oanfal kriget, slacht er tsjin 'e groun en it brûs komt him op 'e mûle en hy knarst op 'e tosken en wurdt alhiel stiif. En ik woe him by jo bringe, mar jo wiene der net en doe haw ik jins learlingen frege, mar dy koene him net helpe!’

De Heare Jezus seach de discipelen forwitend oan. Nou wiene se al sa lang by him en noch wie har leauwe net greaternôch om in démon út to werpen yn syn namme. As hja werklik leaud hiene en hja hiene der ynmoedich om bidden, dan soe er har de macht jown hawwe om de sike to genêzen; mar ynpleats hiene se dúdlik har ûnmacht sjen litten en de Skriftgelearden reden jown om him to lasterjen. En dêr by har stie de skare, dy't alhiel net yn him leaude en dy't him allinne folge om wûnders en tekens to sjen.... En it

[p. 81]

wie noch gjin dei lyn dat er op 'e berch stie by Mozes en Elia, ûnder Gods ljochte wolk! It wie sa swier om it allegearre to dragen, de ûnmacht fan 'e tolve, it ûnleauwe fan it folk, de fûle fijânskip fan 'e Skriftgelearden.

En wylst er syn eagen gean liet oer al dy minsken om him hinne, spriek er: ‘O, jim forkeard en ûnleauwich folk, hoe lang moat ik noch by jim forkeare? Hoe lang sil ik jimme noch fordrage?’ It wie suver oft er nei de ein bigoun út to sjen, nei de ein fan syn wurk op ierde, ek al wist er dat it útrinne soe op in freeslik lijen en op 'e dea oan it krús.

Mar hoe swier it him ek foel, hy soe dochs dwaen hwat de Heit yn 'e himel him opdroech. Hy wist, dat ek hjir wer wurk foar him wie en ek nou soe er syn plicht neikomme.

‘Bring de jonge by my!’ sei er.

Beevjend helle de heit syn soan op en laette him nei Jezus. Mar ynpleats dat er better waerd, sa ticht by dy hillige rabbi, krige er daliks ien fan syn swiere setten, de démon skuorde him hinne en wer en flak foar Jezus' fuotten foel er del. Wer stie it brûs him op 'e mûle en wer skokte syn lichem op en del. It wie net om oan to sjen en de discipelen huveren der fan.

Ek Jezus seach it oan en djipper noch as de omstanners, djipper noch as de eigen heit, dearde it him oan. Mar net daliks mocht er de sike helpe: hy moast earst noch prate mei dy man, dy't wol graech syn bern wer better ha woe, mar dy't noch altyd twivele oan syn macht.

‘Hoe lang is it al lyn’, frege er, ‘dat dit him oankommen is?’ en de heit fan de jonge antwurde: ‘Hy hat it al fan bern ôf en it komt altyd wer, it slimst as de moanne fol is. En elke kear as er it hat, bisiket dy démon him to deadzjen, hwant soms smyt er him yn it wetter en dan wer yn it fjûr en wy wolle him sa graech yn it libben hâlde, hwant wy hawwe oars gjin bern as him. Haw dan meilijen mei ús, rabbi, en help him as it jo mooglik is!’

Jezus seach him earnstich oan. ‘As it mooglik is? Mar alles is mooglik, as jo leauwe.’ En doe bigriep de heit, dat nou, nei dit wurd fan Jezus, alles fan himsels ôfhong. Dy rabbi woe him helpe, mar op bitingst dat er leaude! Syn soan soe better wurde, as hy op Jezus bitroude en sa net.... Niist hie er it de discipelen kwea ôfnommen, dat hja de jonge net genêze koene, mar nou wist er, dat er sels net better wie. Hy, de eigen heit, kearde mei syn ûnleauwe it wûnder op; hysels stie de genêzing fan syn bern yn 'e wei.... O, mar dan mòast er leauwe, dan mòast er him oerjaen oan dy wûndere rabbi! ‘As it mooglik wie’, hie er sein. Mar dat wie al ûnleauwe, dat mocht er net sizze, dat mocht er net ienris tinke. Hy stiek de hannen smeekjend nei Jezus út en rôp mei in útset lûd: ‘Heare, ik leau; kom myn ûnleauwe to help!’

En dat wie genôch. De Heare Jezus ferge dizze man net op in great en sterk leauwe, hy woe al helpe dêr't mar in lyts bigjin wie. Hy kearde him nei de jonge, dy't noch altyd oan syn fuotten lei to krimpen. Mar nou stiene syn eagen strang, en hy spriek net de sike, mar de démon oan. ‘Dû stomme en dôve geast, ik sels gebied dy: far út him en kom net wer yn him!’

Noch ienkear bisocht de kweageast om de jonge to fordjerren; noch ien kear sloech er him wyld tsjin de groun, dat er it útgûlde fan pine; noch ien kear makke er him sa binaud, dat er gjin siken mear krije koe en dat er foar dea lizzen bleau. De discipelen mienden al, dat er wei wie, mar Jezus bûgde oer him hinne en naem him by de hân. ‘Kom oerein’, sei er freonlik en dêrmei stie de jonge en glimke en wie genêzen. Syn heit naem him mei en wie oer de mjitte bliid en ek de skare stie forslein en forwûndere har oer Gods greate macht.

Al gau nei it wûnder liet de Heare Jezus de skare gean, hwant hy woe net, dat hja him huldigje soene en hy gyng mei de tolve yn in hûs. En dêr, doe't hja allinne by him wiene, sûnder dat frjemden har biharkje koene, fregen de discipelen: ‘Hwerom koene wy him net útwerpe?’

Jezus antwurde: ‘Om't jimme leauwe net sterkernôch is en om't jimme net mei ynmoed bidden hawwe. Hwant ik siz jimme, al hiene jimme mar in alderearst bigjin fan leauwe, sa lyts as in mostersiedtsje, jim soene tsjin dizze berch sizze: Gean hjirwei en hy soe daliks hinne gean. Mar dizze démonen farre oars net út as troch in oprjocht gebet.’