De Hillige Histoarje. Diel 2. It Nije Testamint

Forhearliking op 'e Berch
190

It wie seis dagen letter, doe't Jezus syn tolve discipelen meinaem nei in hege berch; njoggen fan har lei er op om ûnder op him to wachtsjen, mar de trije oaren, Petrus, Jakobus en Johannes, mochten mei him nei boppen.

It barde wol faker dat de Heare Jezus de berch op gyng om to bidden, dat dêr seagen de discipelen neat gjin niget oan; it wie allinne mar frjemd, dat er dizze kear net allinne gyng. En wylst de trije mannen achter him oan rounen, de steile berchpaden op, tochten se oan dy dei to Kapernaüm, doe't er ek har trijen meinommen hie yn it hûs fan Jaïrus. Doe hie er it deade famke wer libben makke en har oplein, dat hja der net oer prate mochten; - soe er nou wer in great wûnder dwaen moatte, dat de oaren noch net witte mochten? It like sa wol, al koene se har net yntinke hwat it wêze mocht, dêr boppe op dy keale berch, dêr't gjin minsken wennen. En der him nei freegje, dat doarsten se net heal!

Doe't hja einlings boppe wiene, nei in lange en swiere tocht, wiisde de Heare har in plak, dêr't hja rêste koene; sels gyng er noch in eintsje fierder, heve de hannen omheech en bigoun to bidden. De discipelen doarsten neat to sizzen; it foege har net to praten, as de Master yn it gebet wie, dat hja sieten dêr mar stil en wachten geduldich. Mar it duorre sa lang en hja wiene sa wurch, dat al gau bifoelen har de lea en alle trije sliepten se, sa mar op 'e hurde groun.

* * *

En doe, wylst syn discipelen sliepten, barde dêr heech op 'e berch it wûnder, dêr't hja op hope hiene. De Heare Jezus, dy't alles om him hinne forgeat en alhiel opgyng yn it gebet ta de Heit, waerd alhiel foroare. Syn antlit bigoun to blinken, hearliker as de sinne op 'e middei en syn hiele lichem striele fan himelsk ljocht. It wie gjin glâns dy't fan boppen op him del foel, mar hy wie sels ljocht, sa strieljend ljocht, dat syn klean wyt waerden as farske snie, dêr't de sinne op skynt. Hy fielde ek gjin wurgens mear, gjin honger en gjin toarst, hwant hy wie nou al, sa't er ienris wurde soe yn Gods hege himel.

Hy wie tige bliid; nei al dizze jierren op in sûndige ierde, by minsken dy't him net bigriepen en dy't him haten, fielde er him nou wer thús. Fansels, hy wist wol, dat it sa net bliuwe koe: dizze hearlikheit soe foarbygean en strak moast er wer nei ûnderen, dêr't de minsken op him wachten mei har sûnden en har leed. Mar dochs wie er tankber, dat dit him barre mocht. Hy hie bidden om krêft om it bitter lijen to dragen en nou klaeide de Heit him mei dizze himelske hearlikheit! Nou wist er, dat er alles drage koe, alle smaed en fornedering, alle pine en smert en ek it swierste: de dea oan it krús.

Mar noch mear genede woe de Heit yn 'e himel him dizze dei jaen: twa boaden kamen by him op 'e berch om him to treasten en to bimoedigjen en tagelyk om him foar to hâlden, hoe't er stjerre soe to Jeruzalem. En it wiene gjin ingelen, dizze seinboaden út 'e himel, mar minsken lyk as hy, dy't wisten hwat lijen wie en dy't ek ien kear stien hiene tsjin in dwers en ôfkearich folk. Mozes wie de iene, de man dy't fjirtich lange jierren mei Gods folk yn 'e woastine swalke hie en Elia wie der by, de fûle strider foar de Heare, yn in tiid, dat Israël syn God forgeat en de Baäls tsjinne. It wie him in freugde, hjir op 'e berch to praten mei dizze beide mannen, dy't ien kear har wurk op ierde dien hiene en nou by God yn 'e himel wiene. Sa soe hy ek syn wurk oan 'e ein ta dwaen en nei alle leed en lijen soe ek hy yngean ta de ivige hearlikheit. Hy soe stjerre, dat syn folk libje mocht. Ien kear hie er de kar dien en hy gyng net werom: gjin Satan en gjin minsken soene him forhinderje om it wurk to dwaen, dat de Heit him oplein hie, gjin Judas en gjin Simon....

* * *

En doe't hja alles bipraet hiene en doe't it tiid waerd, dat Mozes en Elia wer werom gyngen nei har hûs dêr boppe, tocht er oan syn trije discipelen. It wie neat dat hja sliept hiene; hwat Mozes en Elia mei him bisprutsen hiene, wie dochs net foar minske-earen, mar nou waerd it tiid, dat hja wekker waerden! Hja moasten sjen, hwat hjir barde, dat hja it letter, nei syn opstanning, trochjaen koene oan syn gemeente.

Hy stie flak by har, doe't hja de eagen opsloegen en

[p. 79]

njonken him, blinkend en hearlik, stiene Mozes en Elia. De trije discipelen wisten net hwat hja seagen. It wie joun wurden en om har hinne stiene de donkere bergen, mar hoe wie hjir by har alles sa wûndere ljocht? En dit wie Jezus, hja seagen it daliks en dochs wie alles oars oan him, ljochter en hearliker. Net allinne syn antlit blonk fan himelsk ljocht, mar ek syn mantel, dyselde wite mantel, dy't de oerdeis noch griis wie fan stof. En fan Jezus seagen se nei de beide oaren. Sûnder dat immen it sei, wisten se, dat it Mozes wie en 'e profeet Elia. Sà moast Mozes west ha, doe't er foar syn folk útroun troch de sé en sà hie Elia stien foar de fjouwer hûndert fyftich Baälspreesters: sà, mar dan fansels sûnder dat himelsk ljocht. Jezus en Mozes en Elia.... Mar dan wie dit it teken, dat de skaren frege hiene, in teken út 'e himel en dat mochten hjà nou sjen....

* * *

En foaral Petrus wie wûnder bliid. Der wie in tekst, earne yn 'e Profeten, dat earst Elia komme moast en dan soe de Messias it keninkryk oangean en syn folk forlosse. O, en nou wie Elia hjir! Elia, dy't de Baälspreesters slachte en dy't nou wer de fijannen fan Gods folk fordwaen soe. Nou wie it dúdlik, hwerom't Jezus gjin kening wurde woe fan 'e Seloten: hy soe sels it swurd net swaeije, mar Elia soe foar him útgean en him bringe nei Jeruzalem!

En optein gyng er foar Jezus stean en sei: ‘Master, it is goed dat wy hjir binne, lit ús nou trije tinten opsette, ien foar jo, en ien foar Mozes, en foar Elia ien.’ Hy miende it wer goed, dy hastige Petrus, mar hy bigriep neat fan dizze forhearliking. God de Heare woe dizze joun syn Soan sterkje ta de gong nei it krús, nei de dea en it grêf, en dizze dwaze discipel miende, dat nou it heil bigoun wie en dat Jezus dochs noch kening wurde soe oer Israël. Hy tocht, dat it sa bliuwe koe en dat Mozes en Elia net wer opfarre soene nei de himel, en dêrom praette er fan tinten: hutten lyk as de Galiléers se makken fan tûken en leaf op 'e hege feesten to Jeruzalem.

* * *

Der wie net ien dy't antwurde. It wie nou de tiid net om Petrus to bistraffen en om him torjochte to wizen, hwant de forhearliking op 'e berch kaem nou ta it hearlik hichtepunt. Mozes wie der en Elia en nou kaem Godsels om har op to heljen. In ljochtsjende wolk kaem del út 'e himel en stie oer Jezus en Elia en Mozes hinne en yn dy wolk wie Gods hearlikheit. De trije discipelen beven en sels Petrus hie neat mear to sizzen. Oer tinten hie er it hawn en hjir, foar syn forhearde eagen, spraette God syn tinte oer syn hillige Soan. En út 'e wite wolk kaem de stim des Heare: ‘Dit is myn leave Soan, yn hwa't Ik myn wolbihagen haw; harkje nei him.’

Doe bigriepen de trije learlingen, dat Godsels delkommen wie op 'e berch en hja lieten har foaroer falle en waerden deadlik bang. Sa bleauwen se lizzen, de hannen stiif foar de eagen en yn har earen noch it droanen fan dy Godlike stim.

Mar Jezus gyng op har ta en bûgde oer har hinne en rêstich sei er: ‘Kom oerein en wês net bang!’ Hja doarsten net, mar op syn wurd sloegen se dochs de eagen op en doe wie alles wer gewoan. De Heare wie der net mear en Mozes en Elia wiene mei him opfearn en Jezus stie by har op 'e donkere berch en der wie gjin ljocht mear om him hinne.

* * *

Dy nacht bleauwen se op 'e berch en earst de oare moarns gyngen se wer nei ûnderen. De trije discipelen wiene der noch stil fan. Dit soene se noait, noait forjitte en strak soene se it fortelle oan de njoggen dêrûnder. Mar it wie, oft Jezus har gedachten rette, hwant hy naem daliks it wurd op en sei: ‘Forhelje oan net ien hwat jim sjoen hawwe, oant de Minskesoan opwekke is út 'e deaden.’

En dêrmei wie it, oft alle blidens by har weifoel. Nou spriek de Heare al wer fan syn dea en hja hiene sa fêst tocht, dat nou de heilstiid bigjinne soe! Hwerom wie Elia dan kommen? En drôvich seine se: ‘Mar is it dan net wier, hwat de skriftgelearden ús altyd foarhâlden hawwe, dat Elia earst komme moat om it paed foar de Kristus to sljochtsjen?’

Jezus antwurde: ‘Ja, it is sa't de profeten sein hawwe: earst moat Elia komme om alles torjochte to bringen, mar ik siz jimme: Elia is al kommen en hja hawwe him deade; sa sil ek de Minskesoan fan harren to lijen hawwe.’

* * *

Hja rounen swijend fierder, de slingerjende paden del en doe waerd it har dúdlik hwat Jezus bidoelde. De Elia dy't komme soe om it paed to sljochtsjen foar de Messias, dat wie oars gjin ien as de Doper! Mar moast har Master dan itselde paed lâns as Johannes? Soe hy dan ek stjerre moatte, hy, fan hwa't Godsels op 'e berch sprutsen hie: ‘Dit is myn leave Soan, yn hwa't Ik myn wolbihagen haw.’ Hja koene it net leauwe, mar dit wie nou al de twadde kear, dat hy it neamde! ‘Harkje nei him’, hie de stim des Heare sein. God wist, dat hja nei him harkje woene, mar alles wie sa frjemd, sa swier to forstean....

En mei in drôvich hert folgen se de Heare nei ûnderen, nei de flakte.