de mar op en it wetter droech him, net oars as wie it in hurde, feilige wei.
* * *
En wilens, yn it gewelt fan 'e stoarm, wiene de discipelen yn greate need. Uren oan-ien hiene se roeid, mar nou, yn 'e fierde nachtweits, wiene se noch mar in pear kilometer út 'e wâl. De wyn wie to sterk en as de stoarm net gau foel, soe it skip fol wetter slaen en sinke. Hwerom hie de Heare har ek oplein om oer to farren nei Kapernaüm, krekt nou't der greate dingen barre soene en de skare him kening meitsje woe? En as er dat net woe, as er miende dat it noch de tiid net wie, hwerom wie er dan net mei har gien?
As hy by har wie yn it skip, sels as er lei to sliepen yn it gewelt fan 'e stoarm, lyk as doe dy oare kear, dan soene se net bang wêze. Sels yn 'e sliep koe wyn noch waer him deare, dat wisten se nou wol, mar nou wie hy der net en nou koe alles barre. En al lûder bearde de stoarm en al wylder beukten de weagen it smelle skip. Moasten se hjir nou omkomme yn it donker, wylst hysels oan lân wie en om oare dingen tocht? Hiene se dat oan him fortsjinne? Hiene se dan om 'e nocht alles forlitten om him to folgjen?
* * *
En doe liet ien fan har de riem los en wiisde oer it wetter. Net fier fan it skip sweve hwat oer de mar; it like yn 'e skimermoarn op in man yn in wite mantel, mar in minske koe it net wêze, dy soe sinke yn 'e donkere djipte. O, en doe bigriepen se it: it moast in geast wêze, dat frjemde skynsel, in geast fan 'e mar miskien, dy't har gram wie en har meislepe woe nei ûnderen. ‘It is in skynsel’, rôpen se, ‘in wettergeast.’ En yn har binaudens gûlden se it út.
En dêrmei kaem in lûde, kleare stim oer it wetter: ‘Hâld moed! Ik bin it! Wês net bang!’ Hja hearden it daliks: it wie Jezus sels en alle bangens foel fan har ôf. Hy hie har dochs net forgetten, hy wie by har en nou koe gjin stoarm har mear deare. Hoe hiene se ek tinke kinnen, dat er har forjitte soe, hy dy't har sa leaf hie! Tochten se dan altyd wer to lyts fan syn wûndermacht? Rinnend oer it wylde wetter, sa wie er by har kommen en hja hiene him foar in geast oansjoen! Noait hiene se har noch sa djip skamme as nou, yn dizze stoarm. En stil sieten se dêr yn it slingerjend skip en wachten, hwat de Heare dwaen soe.
Allinne Simon stie oerein en seach nei Jezus. Nou wist er it fêst, nou't er dit wûnder sjoen hie, dat er noait wer bang wêze soe. Sels al wie Jezus net by har, dan noch tocht er om har en koe er har helpe. Jezus koe alles en dy't yn him leaude, dy koe ek alles! Hiene se gjin greate wûnders dien yn syn namme, doe't er har útstjûrde, twa by twa? Doe leauden se en dêrom koene se it ek. Mar nou leaude er ek; hy hie noch noait sa leaud as yn dizze nacht en dan koe er alles! En yn in great en sterk bitrouwen rôp er: ‘Heare, as jo it dan binne, siz dan, dat ik oer it wetter hinne by jo komme moat.’
Jezus spriek mar ien wurd: ‘Kom!’
En mei dat er it sei, wie Simon al bûten boart en mei greate, moedige stappen roun er op Jezus ta; de donkere, dynjende weagen droegen him, lyk as hja syn Heare droegen. De alve discipelen yn it skip hâldden de siken yn. Né, bang wiene se net mear, hoe soene se bang wêze, mei Jezus sa deun by, mar dit doarsten se dochs net. Gean oer de sé en net to-sinke, dêr moast men in leauwe foar ha, sa great as dat fan Simon....
* * *
It wie sa: hy hie in sterk leauwe, dizze Simon, mar it wie dochs sa sterk net, as de oaren mienden. Niist, doe't er noch op it skip stie en nei Jezus seach, doe leaude er fêst dat it koe, doe wie der gjin spoar fan twivel yn syn hert, mar mei't er fierder fan it skip ôf kaem, foroare dat. Hy seach net mear sa sterk op Jezus, hy seach nei syn fuotten en nei dat weagjend, donker wetter en nei de wite koppen en hy harke nei it gûlen fan 'e wyn. O God, tocht er, ik bin it al bigoun, mar ik kin it net folbringe; ik haw al wer to hastich west.... Hy fielde, dat er bigoun to sinken; it kâlde wetter wie om syn knibbels, syn mul, syn boarst.... It bisette him.... Dit wie de ein.... En doe, mei syn lêste krêften, boppe it gewelt fan wyn en wetter, rôp er: ‘Heare, bihâld my!’
Jezus wie al by him en griep syn hân en sette him op 'e skomjende weagen. ‘Dû lytsleauwige’, sei er strang, ‘hwerom bitroustû my net?’ Simon doarst neat werom to sizzen. Hy skamme him sa en, as in bern, oan 'e hân fan Jezus, roun er werom nei it skip.
Doe't hja wer oan boart wiene, foel meiïens de stoarm en de alve foelen foar Jezus del en seine: ‘Yn wierheit, jo binne Gods Soan.’ It kaem djip út har hert en it wie in hearlik wurd, mar de Heare wist, dat hja him noch net goed koene en dat hja noch mar al to faek twivelje soene oan syn wûndermacht. Mar hy wie ek bliid, dat hja it sein hiene en hy forwiet har net.
Doe griepen se de riemen en setten ta en oer de stille mar glied it skip, dat de Soan fan God oan boart hie....
Auteursrecht onbekend