lâns, hwerom moast hja earst har man en nou ek noch har jonge misse? God is dochs rjuchtfeardich, Hy straft dochs net swier as der gjin swiere skuld is? Mar wie dan dy frou, dêr't gjin ien yn Naïn hwat op to sizzen wist, sa sûndich, dat de Heare har swierder as alle oaren kastije moast? It koè fansels, hwant de Heare wit mear as gewoane minsken en Syn eagen sjogge hwat forhoalen is.
* * *
Der wiene yn dy tiid sels Farizeën, dy't learden dat men yn sa'n gefal gjin meilijen hawwe mocht. As in frou har man forlear, dan paste it jin to swijen: it koe likegoed om 'e sûnde fan 'e man as om it kwea fan 'e frou wêze; mar as hja dan letter ek noch in soan forlear, in soan dy't noch gjin tweintich jier wie en dus noch net folút foar syn dieden forantwurdlik wie, dan koe men mar oannimme, dat dy frou ûnder de flok lei en dat God har sûnden thússocht. En as de hege Heare mei syn oardielen kaem, dan paste it de minske net om der tsjin yn to gean. God is rjochtfeardich en dêr't Hy slacht, dêr is de straf fortsjinne. Dat it joech gjin pas om dizze frou to bikleijen; it wie better dat men sei: ‘Priizge sij de Heare, dy't alle dingen wit en alle sûnde straft.’
Der sille ek yn Naïn wol minsken west ha, dy't der sa oer tochten en dy't it net op 'e widdou stean hiene, mar der wiene ek oaren. Dy tochten net alderearst oan in oar syn skuld en in oar syn sûnde, dy wisten dat alle minsken sûnders binne en dat hja sels ek de dea fortsjinne hiene, en dy hiene wòl meilijen mei dy earme frou. En doe't it de tiid wie om de deade út to dragen nei it grêf yn 'e heuvels, gyngen der gâns freonen en kunde mei op har swiere gong. En sa waerd it dochs noch in greate bigraffenis, en letter, as it slimste fortriet hwat bikommen wie, dan soe it de widdou wis goed dwaen, dat sa folle minsken har soan de lêste eare biwiizge hiene.
En sa gyng dan de drôve optocht troch de strjitten fan Naïn: foarop de hierde klei-froulju mei har skille stimmen en de muzikanten dy't slepende rou-muzyk spilen en dêrefter, flak foar de dragers, de mem, dy't skriemde as soe har it hert to-brekke. De deade sels lei net yn in kiste, mar op in iepen bier, alhiel yn wite doeken biwuolle en efter de bier rounen syn freonen en alle oaren dy't meigyngen nei it grêf: mânlju en froulju, feinten en fammen en, fansels, de bern dy't niget hawwe oan alles dat oars is as gewoan.
* * *
Krekt doe't de drôve rou-stoet de poarte útkaem yn it iepen fjild, kaem fan 'e oare kant de Heare Jezus mei syn discipelen en mei in greate skare minsken op it stedtsje ta. It wie wol in frjemde moeting: dizze optocht fan 'e Dea en dy optocht fan Jezus, dy't de foarst fan it Libben is. Mar dêr tochten de minsken net oer, dy't har forkrongen om 'e rabbi fan Nazareth. Hja gyngen oan 'e kant en hja forwachten dat ek Jezus fan 'e wei ôf gean soe: it hearde sa en as men op 'e ien of oare wize de deade of de bier oanrekke, wie men ûnrein en dat brocht altyd gâns drokte mei. Miskien dat de Master strak, as de stoet foarby wie, noch ta har sprekke soe oer de dea dy't gjin ien ûntsjocht.
De Heare Jezus lykwols tocht der net oer om in rede to hâlden oer de dea. Nou't er dizze rou-stoet sjoen hie, nou wist er hwerom't er krekt dizze dei nei Naïn moast: net om syn discipelen to learen oer de dea, mar om al dizze minsken sjen to litten, dat by him it Libben wie. Hy seach nei de skriemende frou foar de swarte bier en in great meilijen wâlle yn him op. Hy tocht net oer de sûnden fan dizze frou, hy praette net oer har skuld, hy wist allinne mar dat hja in great leed to dragen hie en dat hy har helpe mocht en har treaste sa't gjin minske treaste kin. Stil wachte er oan 'e kant fan 'e wei, sa lang oan't de gûlende froulju en de muzikanten foarby wiene en doe, wylst hja deun by him lâns roun, spriek er: ‘Skriem net mear!’
De earme widdou wist net hwat hja hearde. Net skrieme? Mar as hja nou net skrieme soe, nou't hja har soan, har iennichste nei it grêf brocht, hwannear dan al? Hja fielde har as soe se noait oars wer dwaen as skrieme, al dy lange dagen en wiken en jierren, dat hja dit swiere libben noch drage moast. En troch har triennen hinne seach se nei de man dy't dat sein hie. In rabbi yn in wite mantel. Hja koe him net, mar syn eagen blonken fan in greate blidens en it wie as foel der in bytsje ljocht yn har tsjuster hert. En hja wist, hoè, dat koe se har net bigripe, dat as der ien yn 'e wrâld wie dy't har triennen droegje koe, dat hy it dan wêze moast, dy frjemde rabbi dy't dat wûnder wurd sein hie: ‘Skriem net!’
Hja hie gjin tiid om der har fierder yn to jaen, gjin tiid om him hwat to freegjen, hwant Jezus wie har al foarby roun en stiek de hân op tsjin de dragers. Forheard bleauwen se stean en mei lei er de hân op 'e swarte bier. It wie oft er sizze woe: Jimme wurk is dien, ik nim dizze deade fan jim oer, en de forbjustere dragers setten de bier foar syn fuotten del.
Hy bûgde oer de deade hinne, dy't dêr roerleas lei yn syn wite deadsdoeken en lûd en klear sei er: ‘Jongfeint, ik siz dy, stean op!’ En mei dat er it sein hie, kaem der biweging yn dat deade, strakke lichem; de jonge gyng oerein sitten, syn hannen taestten blyn om him hinne en efter de wite switdoek praette er, as ien dy't wekker wurdt en net wit hwer't er is.
Ien koart momint stie hiel dy skare forslein; doe sprongen se kjel efterút en sloegen de hannen omheech.
Auteursrecht onbekend