wie klear to sjen, dat dizze man kwea yn it sin hie en dat er nearne foar stie.
Allinne de Heare Jezus wie net bang en roun rjocht op 'e man oan; doe't er him oanseach, strak en twingend, bleau de dwylsinnige stean en koe gjin stap mear forsette. Noch stie er to triljen op syn skonken, noch wie syn antlit forwrongen fan grime, mar de hannen, dy't er niist noch sa driigjend útstiek, hongen nou slop. En doe ynienen, mei in lûde skreau, liet er him foar Jezus' fuotten falle en bigoun er to roppen. ‘Hwat hastû mei ús to meitsjen, Jezus, dû soan fan 'e heechste God? Ik biswar dy, pinigje ús net foar de tiid.’
Ut dy inkelde wurden wist Jezus hoe slim dizze man yn 'e macht fan Satan wie. Sels koe er Jezus net, hy hie him noch noait sjoen en dochs neamde er him: ‘de Soan fan 'e heechste God.’ It wiene de démonen dy't bang foar Jezus wiene en dy't de dwylsinnige twongen om foar har yn 'e pleit to gean. En sa ien wie de ûngelokkige mei dat leger fan Satan, dat er net mear sei fan ‘ik’, mar fan ‘wy’ en ‘ús’, dat er him net mear los tinke koe fan 'e geasten dy't him rieden, dat er oars neat mear fiele koe as hàr haet en hàr eangst. En, as woe er him helpe om himsels werom to finen, frege de Heare: ‘Hoe is dyn namme?’
De dwylsinnige seach Jezus oan. Syn namme? Hy moast in namme hawn ha, lang forlyn, ear't dy oaren yn him fearn wiene en him oermânsk waerden, mar hy wist it net mear. En lûd rôp er: ‘Myn namme is “Legioen,” hwant wy binne machtich.’
De Heare Jezus hie djip meilijen mei de dwylsinnige. In legioen, dat wie by de Romeinen in leger fan tsien tûzen man: in hiele legermacht fan Satan wenne yn dy iene, dy't dêr oan syn fuotten lei. En hy tocht ynienen wer oan 'e stoarm fan 'e foarige jouns, doe't de Satan dat oare leger op him loslitten hie, de wylde weagen fan 'e mar. Doe hiene se him der net ûnder krigen en ek nou soene de démonen it net winne. En rêstich, as ien dy't yn it foar al wis is fan 'e oerwinning, spriek Jezus: ‘Ik gebied jimme, gean út dy minske.’
De démonen wisten, nei dit machtwurd fan har greate Tsjinstanner, dat hja de slach forlern hiene. It soe har net mear slagje om Jezus to deadzjen mei de fûsten fan de dwylsinnige en hja koene net langer yn him wenje en him net langer brûke. Mar ear't hja út him fearen, moast er noch ienkear foar har pleitsje, noch ien kear foar har smeekje by har fijân, Jezus. En wer bigoun de man to roppen: ‘Stjûr ús dochs net sa mar fuort en lit ús net deltsjen yn 'e ôfgroun: it is ús tiid noch net om pinige to wurden. Lit ús dan leaver yn dy keppel bargen farre, dy't dêr weidzje by de mar.’
De discipelen wisten net, hwerom't Jezus it har ta stie. Wie it faeks om't er de dwylsinnige sjen litte woe, dat de démonen wier út him fearn wiene en dat er noait wer bang foar har hoegde to wêzen? Woe er miskien de lju fan Gerasa leare, dat der heger en hearliker dingen wiene as fé en jild? Woe er har straffe, om't hja it âlde lân fan God ûntwijden mei har ûnreine bargen? Yn elk gefal hearden se him sizzen: ‘Ik jow jim frij om yn 'e keppel to farren.’
Hy hie it hast noch net sein, of it wûnder barde. De discipelen seagen, hoe't dy man dêr foar har foroare, hoe't alle binaudens en alle hate by him weifoel, hoe't syn eagen blonken fan in greate blidens. Rêstich gyng er sitten by Jezus en, foar it earst nei al dy jierren, glimke er wer.
Mar op datselde stuit fearen al dy démonen yn 'e bargen fan 'e keppel en opslach waerden al dy dieren razend en stoarmen de heuvel ôf, nei de mar. De forbjustere hoeders bisochten om 'e nocht har to kearen; it joech neat dat hja bearden en rôpen en der op ynsloegen mei har hurde kneppels: hja mochten noch bliid wêze, dat hja oan 'e kant komme koene en net fortrape waerden. En wanhopich moasten se it oansjen, hoe't hiel de machtige keppel by de wâl delstoartte en yn 'e mar fordronk. Doe't it gûlen fan 'e bargen weistoarn wie yn 'e fierte, hearden de learlingen noch lang it jammerjen fan 'e hoeders, dy't op wei wiene nei de pleatsen en de doarpen dêr om hinne, om de ûndergong fan 'e keppel to forheljen oan hwa't it oangyng.
* * *
Dyselde moarns noch kamen de minsken út de omkriten by Jezus, om to sjen hwat der wier wie fan dat frjemd forhael, dat de hoeders fortelden. It foel har op it earste gesicht hast hwat ôf. Ynpleats fan in machtich tsjoender yn in opsichtich klaed, stie dêr in man yn it wyt tusken in mannich Galiléers, in man dêr't neat bysûnders oan to sjen wie. Wie dat nou in biswarder dy't de démonen oermânsk wie en har bargen, de offerdieren fan Zeus, yn it wetter fan 'e mar dreaun hie? It wie hast net to leauwen.
Mar doe't hja noch tichterby kamen en de man sitten seagen, dy't de kweageasten hawn hie, doe kamen se dochs wol ûnder de yndruk fan Jezus' macht. Wie dat nou deselde man, dy't nachts yn 'e grêven sliepte en de koperen bannen to-briek? Dy't gjin reizger op 'e wei mei rêst litte koe en himsels de klean fan 'e lea skuorde? It moast dochs in great profeet wêze, dy't sokke dingen dwaen koe. Men soe suver oanstriid krije om ek oan syn fuotten to sitten en to harkjen nei hwat er to sizzen hie.
Mar dat duorre net lang. Doe't hja fierder gyngen en fan 'e hege wâl de deade bisten driuwen seagen yn it wetter, waerden se forgrime. As dy Jezus de démonen útdreau, hwerom moast er se dan yn har skoandere bisten stjûre? Suver in kaptael wie der wei: by de twa tûzen bargen wiene smoard yn 'e mar. Mar dat koe
Auteursrecht onbekend