by tocht: hy kaem fan Nazareth, út it heuvellân en hy wie net, lyk as Simon en de oaren, great wurden by it wetter. Yn elk gefal hoegden se net yn noed to sitten; mei Jezus by har, koe der gjin ûnwaer komme.
‘Rêd ús, Heare, of wy forgeane!’
En sa roeiden se fierder, de discipelen, al fierder it Easten yn, al fierder fan 'e feilige wâl: twa lytse skippen op 'e wide mar, ûnder de hege loft. En noch noait hiene se har sa feilich field op it wiffe wetter, as dizze lette joun, nou't de Soan fan God to sliepen lei op it foarste skip....
* * *
En doe ynienen, doe't se efkes rêst namen en de riemen stil yn it wetter hongen, hearden se, heech yn 'e loft, it fluitsjen fan 'e wyn. Noch wie it ûnder stil, noch lei de mar as in donkere spegel, mar it soe net lang mear duorje. Bang taestten se nei de lange riemen en út alle macht setten se ta; it ranke boat skeat troch it wetter, mar hja wisten, dat hja noait mear op tiid oan 'e wâl koene.
Midden op 'e mar wiene se noch, doe't de stoarm losbriek, in stoarm sa't hja noait meimakke hiene yn 'e tiid dat hja fisken. De wyn gûlde troch de touwen en de oerstjûre weagen sloegen oer it skip. As it net gau bikaem, as dizze stoarm net foel, dan sloegen strak de boaten fol en dan kaem der net ien fan har wer oan lân!.... Mar dat koe dochs net.... Jezus wie der ommers ek noch, Jezus, dy't sliepte yn it fûlst fan 'e stoarm!.... Hy koe alles, hy koe har rêdde, sels al sonk it skip....
It needwaer boaze noch oan; al wylder slingeren de lichte skippen, al lûder bearde de wyn. Dat Jezus nou noch sliepe koe! Fielde er der dan neat fan, dat it wetter syn mantel trochwiet sloech? Wist er dan net, dat syn learlingen yn gefaer wiene, dat hja fordrinke moasten, as hy net wekker waerd en har rêdde?
En doe fleach it har oan en bang en beevjend gyngen se nei him ta en makken him wekker. ‘Heare, witte jo dan net hok waer it is? Rêd ús, Heare, of wy forgeane!’
* * *
De Heare Jezus, dy't net wekker wurden wie fan it bolderjen fan 'e wyn en fan it gewelt fan 'e weagen, hearde har daliks. Hy sloech de eagen op en seach har forwitend oan. Wiene se nou noch bang, sa ticht by him? Wisten se nou noch net, dat er har biwarje koe yn alle noed en need, sels al sliepte er? ‘Hwer is nou jimme leauwe?’ frege er. ‘Hwerom binne jim sa binaud?’
En daliks doe't er dat sein hie, riisde er oerein. Noch wie er wurch, mar hy fielde it net iens mear; hy koe net mear oan himsels tinke; nou't de Heit yn 'e himel wurk foar him hie. Hwant nou wist er, dat dit gjin gewoane stoarm wie, lyk as der yn 'e foarnacht sa faek delsloech fan 'e westlike bergen. Dit wie it wurk fan 'e Satan, dy't him deadzje woe yn 'e sliep! Heech en rjocht stie er dêr op it efterskip en fól grime seach er út oer de forbolgen mar. En al mar stoarmen se op him oan, al dy weagen mei har wite skomkoppen, in leger fan Satan, dat him fordylgje woe. Mar ek nou soe er it net winne, syn âlde fijân. Ien kear hie er him oerwoun, doe't er honger hie; nou wie er oan 'e dea ta wurch, mar ek nou soe er it winne. En wylst er de hân útstiek nei de oerstjûre weagen, sei er ien inkeld wurd. ‘Wês stil!’ bitsjutte dat. De discipelen hearden oan syn lûd, dat er fol grime wie.
Hy hie it noch hast net sein, doe foel de wyn al en tagelyk wiene ek de weagen stil. De mar, dy't niistkrektsa noch wyld wie en forbolgen, wie nou glêd as in spegel; it skip glied troch it stille wetter as hie der gjin stoarmwyn west.
Auteursrecht onbekend