achttjin jier oan-ien wie se kromwoechsen en hie se mei lêst har wurk dien. De synagoge-lieder seach har suver forwitend oan, doe't hja him foarby roun nei de frouljusbanken: mocht er nou sa'n kromme frou der yn litte, ien dy't boun wie troch de Satan en dêr't de flok fan God op lei? Hy tocht der noch oer om har werom to roppen en har de doar út to setten, mar dêr koe er dochs ek net oer gear komme. Hja siet dêr sa biskieden yn it fierste hoekje en as er har nou fuortstjûrde soe it in hiele opskuor jaen en hja die ommers gjin ien kwea. Der soene wis minsken wêze, dy't it him kwea ôfnamen, en dy't gjin sabbatsfreugde smeitsje koene mei sa'n forflokte yn 'e synagoge, mar dêr koe hy neat oan dwaen: it falt net ta om it elk nei it sin to meitsjen. En bûtendat, nou't dy rabbi fan Nazareth der wie, wie dochs alles oars....
* * *
De Heare Jezus hie de frou ek kommen sjoen en hy hie djip meilijen mei har. Hy seach yn har net in sûndige frou, dy't krige hwat har ta-kaem, net in forflokte dy't Gods gleone grime fortsjinne hie - hy wist dat hja dochs in bern fan God wie, al hie de Satan har dan ek achttjin lange jierren boun. Hwat in swier leed hie dit minske droegen, hwat in skande, hwat in bitter fortriet. En yn syn hillige siel baernde de grime tsjin de Satan, dy't har dit oandien hie. Hjir siet se, yn Gods hûs en noch hie dy démon macht oer har. Hjoed wie it de dei fan 'e sabbat, de dei dy't de minsken jown wie om bliid to wêzen en om rêst to hawwen fan har muoiten en soargen. Mar hoe soe dizze frou bliid wêze yn God, salang't dy démon har ried? Hoe koe se rêste, as hja de wurgens tôgje moast fan achttjin swiere jierren?
Hy riisde oerein en rôp har oan en sei dat hja by him komme moast. It waerd dea-stil yn 'e synagoge en de oerste op it podium seach donker nei de sike frou. Sa gyng it nou, tocht er bitter, as men to goed wie! Hy hie har gewurde litten om gjin opskuor to krijen en nou hiene se dit! Dit roun fansels op in wûnder út en op it brekken fan 'e sabbat en de fromme lju soene it him forwite. En dat dy rabbi him earst net iens frege, dat er himsels sa mar baes makke! Mar miskien wie dy kromme frou noch wol wizer en bleau se stil yn har hoekje. Sels in soune frou soe it net weagje en kom sa mar yn it formidden, lit stean dit forwoechsen minske, dy't ûnder it oardiel lei.
Mar de ûngelokkige frou woe net wizer wêze as Jezus en hja riisde fuortdaliks oerein en kaem nei foaren. Hwat koe it har skele, dat dit net neffens de regel wie, dat in frou net op it podium hearde en dat men op 'e sabbat net genêze mocht? Dy wûndere rabbi hie har roppen en al wie it tûzen kear sabbat, dan kaem se noch dêr't hy har ha woe. Hy wie út God, dy man fan Nazareth, dat leaude se fêst, en dan wie ommers alles goed hwat er sei.
En doe stie se foar him en op har wurge rêch fielde se syn barmhartige hannen en syn stim sei by har ear: ‘Frou, jo binne forlost fan jou swakkens.’ En op itselde stuit wie se alhiel genêzen: dy swiere lêst waerd fan har nommen, alle wurgens en pine foel by har wei en, foar it earst nei achttjin jier, stie se rjocht oerein. Har eagen blonken en har hert roun oer fan blydskip. Dit wie har sabbat! En dêrmei forgeat se alles om har hinne, forgeat se dat in frou net sprekke mocht yn 'e synagoge, en mei in lûde stim bigoun se God to loovjen. De mânlju yn 'e banken waerden der stil fan en harken earbiedich.
Mar doe koe de oerste fan de synagoge him ek net mear stil hâlde. Dit gyng dochs to fier, dit trelit op 'e sabbat. Dy frou hie dochs like goed in dei letter nei Jezus gean kinnen; dit wie op 't lêst gjin kwael dêr't men oan stjerre koe. En wylst er de gemeente oerseach, sei er forwitend: ‘Der binne seis dagen yn 'e wike dat men arbeidzje moat; kom dan om jim genêze to litten, mar net op 'e dei fan 'e sabbat.’
Der wiene minsken yn 'e synagoge, dy't it mei him iens wiene en hja knikten forheftich. Hja koene net bliid wêze om dizze frou, dy't forlost wie út 'e macht fan 'e Satan, hja koène net loovje om Jezus' wûndermacht, hja seagen allinne mar de wet en de ynsettingen fan 'e âlden en it strange sabbatsgebot. En dat Jezus mear wie as de sabbat, mear as de geboaden, mear as de hiele wet, dat leauden se net en woene se net leauwe.
De Heare Jezus seach har strang oan. Hy wist mar al to goed, dat hja sa from net wiene as it like, dat it har net om 'e sabbat gyng en net om de eare fan God, mar dat hja him haten en dat hja it net fordrage koene, dat hy sokke tekens die. En dêrom naem er jitris it wurd en spriek: ‘Jimme skynhilligen! Jim okse of jim ezel, meitsje jim dy op 'e sabbat net los om har drinke to litten? En it is goed, hwant it fé hoecht gjin toarst to lijen op 'e rêstdei. Mar as dan in okse loslitten wurdt, soe ik dan dizze frou, dy't in dochter fan Abraham is en dy't de Satan nou al achttjin jier boun hie, net losmeitsje meije op 'e sabbat?’
Der wie net ien fan al dy fromme mannen, dy't der hwat op sizze doarst, mar it folk wie oer de mjitte bliid om de greate dingen, dy't Jezus die.
* * *
Op in kear - it wie wer sabbat en Jezus hie nei de synagoge west - naem in Farizeër him mei om by him to iten. It wie net út leafde dat de man him ta it gastmiel bean hie en net om't er greach fan him leare woe, mar hy en syn rike freonen namen Jezus waer om to sjen, oft er net hwat forkeards die of hwat sei,
Auteursrecht onbekend