oer him kommen wie, fortsjinne hie. God wie rjochtfeardich, sa wie it him altyd leard, en Hy strafte de minsken net om 'e nocht. Mar as dizze sykte him nou om syn sûnden oer kaem, dan koe er ek noait wer better wurde, hwant hoe soe er oait it kwea wer goed meitsje? Hy hie gjin jild om greate offers to bringen en hoe soe er oait mei syn lamme lea de reis nei de Timpel dwaen kinne? Altyd soe er hjir lizze, yn dizze selde keamer, op ditselde bêd, in minske sûnder takomst. Dêr lei er faek oer to tinken, deis as er allinne wie en de lange, wurge nachten dat er net sliepe koe.
Fansels hearde er ek fan Jezus en fan 'e wûnders dy't er die, mar soks koe net foar him wêze. It joech gjin foech dat in sûnder as hy, ta dy hillige Godsman gyng; hy koe net wer better, hy moast leare om geduldich to wêzen. De dea soe dochs wol ien kear komme....
Mar letter hearde er noch mear oer al dy siken dy't better waerden en doe krige er dochs noch hoop. Der wie him foar wier forteld dat de rabbi in melaetske better makke hie en as dat koe, as sa'n great Profeet in ûnreine oanroere koe, dan wie der faeks ek noch help foar him. En as it nou ris sa wie dat Jezus net allinne de ûnreinens fan it lichem weinimme koe, mar ek de ûnsuverens fan 'e siele.... It koe net, mar it liet him ek net wer los en yn 'e dagen dy't kamen wurke God yn it hert fan dizze lamme stakker it wûnder fan it leauwe, it leauwe dat Jezus alles koe en dat er ek him helpe woe. Doe't er sa fier wie, rôp er de maten en frege oft hja him nei de rabbi drage woene.
Fol moed gyngen se mei him op stap, de stille strjitten troch, nei it hûs dêr't Jezus wie, mar doe't hja by de hege poarte kamen, waerden se suver kjel. Dat hiene se noait tocht, dat it sa fol wêze soe! En mei it bêd tusken har yn, hoegden se it ek net to bisykjen om der troch to kommen. Forsichtich leine se de sike del op 'e hurde stiennen en tochten nei. It maklikste wie fansels, dat hja werom gyngen en it letter wer bisochten, mar mochten se dat in sike oandwaen? Hy leaude sa fêst dat er better wurde soe en nou foel it him sa ôf. Dy't sa lang lein hat en dan sa ticht by Jezus is, dy kin gjin ûre mear wachtsje.
En doe sei ien fan har - hy leaude sels mar amper dat it koe! -: ‘Der is oars gjin paed as oer it dak.’ Nou soene de maten him wis útlaitsje en sizze dat er net sokke nuvere dingen bitinke moast. Forgeat er dan soms dat hja in sike by har hiene?
Mar de trije freonen laken net. It dak! Der wie in brede bûtentrep en it dak fan mânske balken en basalttegels koe har maklik drage! As hja boppe Jesus wiene en hja lichten in mannich tegels, dan koene se it bêd foar syn fuotten sakje litte. It wie wol frjemd, mar Jezus soe der wis net lilk om wêze!
Hja bûgden har oer har sike maet en har eagen blonken. Doarst er it oan, de treppen op en dan nei ûnderen troch it brutsen dak? It soe him wis sear dwaen, mar it koe! De lamme glimke. Hoe soe er net doare? Hy moast nei Jezus ta, mei syn forlamme lichem en syn sûndich hert; hwat hindere it dan, hoe't er der kaem? En as dit de lêste reis wie, dat er droegen wurde moast, hwat joech er dan om in bytsje pine? ‘Toe mar’, sei er, ‘nou daliks.’ Doe pakten se jitris de hoeken fan it bêd - in simpele matte, mear wie it net - en stadich, o sa hoeden, gyngen se de stiennen treppen op. Doe leinen se him del op it gleone dak, yn 'e fûle sinne en bigounen de tegels los to brekken.
De Heare Jezus waerd net lilk, doe't hja boppe him it dak opbrieken, sels net, doe't de droege modder nei ûnderen rûgele en hy syn rede ôfbrekke moast. Yn syn hert wie oars neat as greate blydskip om sa'n great leauwe en doe't hja de lamme sakje lieten foar syn fuotten, frege er net iens hwat er woe. Hy seach yn dy donkere, smeekjende eagen en dêrmei wist er alles: it lange lijen, de pine, de soarch om 'e takomst, de langst nei betterskip -, mar hy wist ek dat dizze sike oer syn sûnden ynsiet en dat er hope op forjowing fan syn kwea. En tagelyk wist er hwat de Heit fan him bigearde: hy moast dizze earme lijer de sûnden forjaen en syn lamme lea genêze. De Farizeën soene forgrime wêze en tsjin him ynlizze, mar dêr mocht it net om oergean. En wylst er him noch forwûndere oer it leauwe fan dizze fiif mannen, sei er tsjin de sike: ‘Myn bern, dyn sûnden binne dy forjown.’
Hy hie it noch hast net iens sein, doe seach er al dat de Skriftgelearden en de Farizeën de koppen by elkoar stieken en bigounen to mompeljen. Mar dit wie dochs troch alles hinne, dat dy rabbi út Nazareth soks sizze doarst? De sûnden koe God allinne forjaen en as in minske dat sizze doarst, dan tinge er Godsels nei de kroan! Dit wie godslaster. Miende er dan wier, dy timmermanssoan, dat hy de Soan fan God en de Messias wie? It waerd tiid dat hja him foargoed it swijen opleinen. En dan dy man, dy't dêr troch it dak hinne kaem! Koe dat nou net ien dei wachtsje? Wie soks nou fatsoenlik? En forgrime seagen se nei de lamme, dy't gjin each fan Jezus ôf hie en dy't noch forslein wie fan dat machtich wurd. As it dan sa'n bêsten-ien wie, dy man mei syn lamme skonken, hwerom makke er him dan net better? Koe er it net? Sei er dêrom: ‘Dyn sûnden binne dy forjown’, om't er net sizze doarst: Gean oerein en wannelje? It wie sa maklik om dit to sizzen: gjinien koe ommers neigean oft it wier wie of net.
En wer wist de Heare Jezus, hwat der yn har hert wie en hwer't hja him fan biskuldigen. En daliks naem er it wurd en spriek: ‘Ik wit hwat jimme ûnderinoar oer my mompelje. Jim sizze, dat God
Auteursrecht onbekend