Doe't hja bikommen wie fan 'e blide skrik en wer rinne koe, makken de minsken earbiedich romte en tusken de rigen troch roun se, rjocht en heech; tolve jier jonger as doe't se by Jezus kaem. Hja wist net hwat greater wie, har blidens of har tankberens.
* * *
En wylst dy frou dêr op 'e wei nei Kapernaüm genêzing foun, brochten se Jaïrus it birjocht dat syn famke stoarn wie. Doe't Jezus noch mei de frou spriek, krong ien fan syn tsjinners tusken de minsken troch en sei: ‘Hear, jins dochter is al wei; wês de Master net langer lestich.’
Forslein stie Jaïrus dêr en de triennen baernden achter syn eagen. Hy hie der bang foar west, dat it sa gean soe, mar de slach wie der net minder wreed om. Syn earm bern! Nou hie er net iens by har west, doe't se stoar. Hy moast nei Jezus ta en sizze dat it nou net mear hoegde, dat it nou to let wie. En dan moast er nei hûs, nei syn frou, om har to treasten. God wist, dat er sels noch mear treast brek wie.
Mar noch ear't er by Jezus wie, noch foar't er it sein hie, seach de Heare him oan en spriek: ‘Wês net bang, Jaïrus. Ik haw sein dat ik helpe soe: leau dan oan my.’ Jaïrus wist net, hoe't Jezus it bidoelde, hy bigriep net dat der nou noch help mooglik wie, mar dochs wie er bliid mei dit wurd. Jezus soe it goed meitsje, ek al wist hy net hoe. En hoe't it hert him ek loek om nei hûs, nei syn deade dochter, hy bleau dochs by Jezus. Hy fielde it, dat dêr syn plak wie.
Doe't hja einlings by syn hûs kamen, hearden se bûten al it wégerop en it gejammer fan 'e roukleijers. Sa hearde it, as der in deade yn 'e hûs wie, dan kamen de buorlju en de freonen en jammeren om it lûdst en der waerden klei-froulju hierd om rou-lieten to sjongen en de forstoarne to priizgjen. Hoe mear der gûld waerd en hoe lûder hja jammeren, hoe better de famylje it foun. It barde wol, dat de froulju har triennen opheinden yn lytse fleskes, dy't dan biwarre waerden as in oantinken oan 'e drôve dei. En nou foaral, by sa'n fornaem man as Jaïrus en by dit swier forlies, soene se har bêst dwaen, en al lûder gûlden se en al mear wounen se har sels op.
Foar it hûs wonk Jezus tsjin de skare, dat hja bûten bliuwe moasten en allinne trije learlingen, Simon en Jacobus en Johannes naem er mei nei binnen. Hy wist hwat him dêr to dwaen stie en hy woe net, dat it folk it to witten kaem. Men koe noait witte, hwat hja dwaen soene by sok in machtich teken en it wie de tiid noch net om har iepenlik sjen to litten, dat er de Kristus wie.
* * *
Doe't er yn 'e hûs kaem, seagen de roukleijers him oan, suver as woene se sizze, dat er hjir dochs net mear helpe koe. Syn wurk wie it om 'e siken better to meitsjen: mar hjir wie in deade yn 'e hûs en nou wie it oan har ta. En lûder rôpen se wer en lûder songen de froulju dy't hierd wiene to kleijen.
It hindere Jezus, dat lûd gebear fan minsken dy't net ienris fielden hoe slim dit wie foar de âlden fan it bern. En bûtendat: it paste net yn dit hûs, dêr't hy in wûnder dwaen soe. De dea hie gjin macht oer dit famke fan Jaïrus; noch even, dan soe se wer libje en sjonge en dounsje as oare bern. En strang sei er: ‘Hwat meitsje jim hjir foar misbaer en hwat biskrieme jimme? It bern is net stoarn, mar it sliept.’
Hja bigriepen neat fan dat djippe wurd; it kaem ek net yn har op om him to freegjen, of om ôf to wachtsjen hwat er mooglik dwaen soe. Hja founen it ienfâldich bispotlik, sok sizzen: krekt as koene se net dúdlik sjen, dat it berntsje wei wie! Hwat tocht dy rabbi wol, dat er alles mar sizze koe? Miende er nou wier, dat hja de deade-klacht songen oer in bern dat sliepte? En yn har greatskens laken se Jezus út. Doe makke dat heechmoedich laitsjen Jezus' grime geande en allegearre, oan 'e lêste ta, bande er se it hûs út. Allinne de trije discipelen en de âlden fan it bern mochten mei yn 'e sliepkeamer.
It famke lei op it platte bêd, de smelle hannen yninoar op it lekken, de wangen wyt tusken de swarte frissels. Jezus gyng op har ta en naem har by de kâlde, deade hân. Doe sei er inkeld mar twa wurden, yn 'e tael dy't er altyd spriek, deselde tael dêr't syn mem him yn rôp doe't er noch in jonge wie to Nazareth: ‘Talitha koem’, dat is: ‘Siz famke, kom der ôf.’ Noch mar amper hie er it sein, of it deade bern riisde oerein en glied fan it bêd ôf en bigoun oer it hûs to rinnen. Hja wist net better as dy frjemde man dêr by it bêd hie har wekker roppen út in lange, djippe sliep. En rêstich, as hie er net krekt in ûnbigryplik wûnder dien, sei Jezus: ‘Jow it bern hwat to iten; hja sil wol honger hawwe.’
De trije learlingen en de âlden fan it bern stiene forslein. Dat Jezus de siken better makke en de démonen útdreau, dat founen se al net sa frjemd mear, mar dat er ek in deade it libben jaen koe, dat hiene se noait tocht. Noch noait hiene se sa goed bigrepen, dat Jezus mear wie as in goede rabbi, mear as in great profeet, dat er sels God wie, de Messias, dy't komme soe. Foaral Jaïrus en syn frou wiene bliid en hja woene it wol útroppe, oan elk dy't it hearre woe: dit is hy, dy't komme soe om syn folk to forlossen. Elia en Elisa, dy hiene yn âlde tiden ek in bern út 'e deaden opwekke, mar dy moasten der om bidde, der om wrakselje mei God. Jezus die it sûnder bidden, mei in inkeld wurd út syn hillige mûle. O, hja wisten it fêst: mear as Elisa, mear as Elia wie hjir!
Auteursrecht onbekend