De Hillige Histoarje. Diel 2. It Nije Testamint

Brulloft to Kana
167

In dei-mannich nei't Jezus yn Galiléa kommen wie, trouden der in pear jonge minsken yn it stêdtsje Kana en waerden ek Maria en Jozef ta de brulloft bean. De learlingen tochten fêst dat Jezus der net hinne gean soe. Sels Johannes de Doper, dy't dochs net mear wie as de heraut fan 'e kening, gyng net nei sokke feesten en dronk gjin wyn; dat as de tsjinner al sa strang wie en alle ierdske freugden mijde, hoefolleste mear dan de kening net! De Kristus Gods hie wier wol oare dingen to dwaen as oansitte oan in brullofts-dis.

Dat hja waerden suver kjel, doe't de Heare Jezus har rôp en sei dat hja nei de brulloft moasten. Koe dat dan sa mar, dat de Messias oansiet op in fleurich feest, by al dy gewoane minsken? Hie de Doper dan sa fier mis west, doe't er nei de wyldernis triek en sprinkhoannen iet en wylde hunich? Mar al koene se it dan net rjocht goed krije dat Jezus nei Kana gyng, hja wiene dochs daliks ré om mei: hja wiene syn learlingen en it paste har net om tsjin him yn to lizzen. Hja leauden yn him en hiene him leaf krige dy dagen dat hja by him west hiene en hja bitrouden dat hy it bêste wist hwat goed foar har wie.

* * *

En sa gyngen se dan it paed oer de heuvels, fan Nazareth nei Kana, en sieten oan op it blide feest. En it spiet har net, dat hja him folge wiene op dizze frjemde reis. Hja hiene op it wûnder wachte, it greate wûnder dat hy dwaen soe, mar wie dit dan al net in wûnder, dat er hjir sitte woe yn dit boere-hûs, by dizze gewoane minsken, de Soan fan God by it sljochtwei folk? Né, it koe net forkeard wêze en gean mei Jezus nei de brulloft: it wie oeral goed dêr't hy mei hinne gyng. En hwerom soe hy, dy't ek in minske wie, net bliid wêze mei de bliden en tankber foar it lok fan dit jonge pear?

Mar wylst de learlingen har wille hiene oan it fleurich feest, hie Maria, de mem fan Jezus, har swiere soargen. Om't hja út 'e kunde wie, hie se it hiele feest meiholpen en sadwaende wist hja dat der wyn to min wie. Hja wiene net út in rike famylje, de breidgeman en syn jonge frou, en it wie har skuld net dat hja gjin jild hiene om by to keapjen, mar de skande soe der net minder great om wêze. Strak moasten se de hofmaster roppe en sizze dat de wyn op wie en dan soe de blide brulloft in ûntidich ein nimme. Hwat soe der oer praet wurde yn it lytse stedtsje, tiden letter noch, hwant krekt sokke dingen forjitte de minsken net. Noait soe er de holle wer opstekke doare, de breidgeman, nei dizze dei....

Maria en de mannen dy't bitsjinnen hiene alles dien om roun to kommen: hja hiene de wyn mear oanlange as oars wol koe, mar it holp net en hja seagen nou wol dat it net lang mear duorje koe. En doe, wylst de tsjinners de lêste wyn yn 'e kannen skepten, tocht Maria oan Jezus. Hy hie fiif learlingen mei nei de brulloft nommen en der hiene mear west dy't machtiger kamen as dêr't op rekkene wie - it wie net mear as billik dat er nou ek holp. Hy koe dochs ek net wolle dat dy jonge minsken bipraet waerden en dat de brulloft mislearre? Hja wist fan tichteby hoe lang't hja sparre hiene en hoe't der útsunige wie om alles foarinoar to krijen.

En net allinne, dat dy minsken holpen wiene, mar it waerd dochs ek tiid dat Jezus in wûnder die en dat de minsken wisten hwat hja oan him hiene. Hy wie dochs de Messias, mar hoe soe it folk dat witte, as er gjin wûnders die? Dy fiif jonge mannen, dy wisten it en dy leauden yn him, mar hwat wie fiif man op in hiel folk? It wie foar alles better dat er him nou iepenbierre en it koe nearne geskikter as krekt yn Galiléa,

[p. 33]

dêr't sa folle minsken wachten op 'e kening dy't komme soe. Fluch gyng se nei de feest-seal en op Jezus ta en wylst hja oer him hinne bûgde sei se: ‘Hja hawwe gjin wyn mear.’

Jezus kearde him daliks om en seach har oan. ‘Frou’, sei er earnstich, ‘hwat is der tusken jo en my? Myn ûre is noch net kommen.’ Maria krige in kleur; hja doarst neat mear sizze en gyng de seal út. Hja hie it sa goed bidoeld, mar nou bigriep se, dat hja dochs forkeard dien hie. Al wer, lyk as sa faek, hie se forgetten dat Jezus wol har soan, mar dat er earst har God wie. ‘Frou’, hie er sein; it hearde frjemd, mar dochs net wreed yn syn hillige mûle; hy bidoelde dat er nou net mear by har ynwenje koe en dat hja him nou neat mear oplizze mocht en dat er nou to-nei allinne mar mear dwaen mocht, hwat syn Heit yn 'e himel him gebea. Mar dan hoegde se it har ek net sa nei to nimmen, dit: frou, dan wie it in teken, dat er mei syn wurk bigoun wie. Dan soe syn ûre dochs komme, joun noch miskien, en hja sei tsjin de bitsjinners: ‘As hy komt, myn soan, doch dan hwat er jim sizze sil.’ Hwant as er woe, dan koe er alles, dat leaude se sa fêst!

De bitsjinners knikten. Wis, hja woene alles wol dwaen, mar it soe ommers dochs net helpe. Der wie gjin wyn en gjin jild om wyn to keapjen en dan hâldde alles op. Strak wiene yn 'e feestseal de bekers leech en dan wie de brulloft oer en bigoun it skandael. En dêr koe ek Maria's soan neat oan foroarje. Wetter - dat wie der genôch: seis machtige fetten hiene se folskept foar de brulloft en nei't elk him reinige hie en nei alle spielen en waskjen fan kommen en bekers wie it noch lang net op. Ja, it stie net oan it wetter-fan-'e-wet by dizze fromme breidgeman, mar oan 'e wyn-fan-'e-freugde....

En dêrmei stie Jezus midden tusken har en spriek: ‘Folje dy krûken mei wetter!’ Hy sei it sa rêstich, sa wis en tagelyk sa gebiedend, dat it net yn har op kaem om tsjin to praten. It duorre net ienris lang, doe wiene alle fetten oan boppen ta fol. Hja fagen har it swit fan 'e foarholle en wachten hwat dy wûndere Rabbi noch mear to sizzen hie.

‘Skep nou en bring it nei de hofmaster.’

En wer doarsten se neat to sizzen en diene hwat har oplein wie. Mar doe't se bûgden oer de folle krûken, o wûnder, doe kaem har de rook fan wyn to-mjitte. Hja woenen op Jezus ta gean, hja woene him freegje, hoe't it koe, mar hy wie al wer fuortgien nei de brulloftsseal. Doe laken se bliid en skepten yn tûzen hasten en lieten it de hofmaster priuwe, mar seine neat. Sa lang as dy wûndere rabbi har der gjin frij ta joech, doarsten se syn geheim net út to bringen.

De hofmaster, doe't er de wyn preaun hie, rôp daliks de breidgeman. ‘Mar dat is dochs net sa't it heart’, sei er forwitend. ‘Alleman set earst de bêste wyn op en letter, as men goed dronken hat, de mindere, mar jo hawwe de bêste wyn oan't nou ta biwarre.’

* * *

Sa die Jezus op 'e brulloft to Kana syn earste wûnder, in wûnder dat tagelyk in teken wie fan syn godlike macht. Mar hwat Maria sa graech wollen hie, dat alle minsken op it feest him oannimme soene as har Hear en Messias - né, dat barde net. It jonge pear bleau biwarre foar skande en der wie sa folle wyn oer, dat hja der to-gearre noch wiken fan drinke koene, mar fierder waerd it wûnder net bikend; it folk fan Kana wist net hwa't dy jouns mei har oansitten hie. Mar de fiif learlingen wisten it wol en hja leauden yn Him en twivelen net mear.