De Hillige Histoarje. Diel 2. It Nije Testamint

Forsiking
165

De Heare Jezus, doe't er daliks nei de doop de heuvels oer de Jordaen yntriek, hie wier net folle fan in machtich kening en nimmen soe yn dy iensume reizger yn syn simpele, wite mantel, de Messias sjoen hawwe, dy't optriek, de fijân fan syn folk tomjitte. En dochs wie it sa: yn dat wylde lân sûnder minsken wachte de Satan op him en hy wist dat de striid bitter en swier wurde soe. Mar hy wist ek dat it syn plicht wie om to gean dêr't de Geast him hinne dreau en dat er oan 'e ein de oerwinning bifjochtsje soe.

It wie ek net de earste kear, dat de Satan syn bêst die om it wurk fan 'e Kristus to forsteuren; fan âlde tiden ôf hie er al bisocht om it folk fan God to fordylgjen en sa de berte fan Gods Soan to forhinderjen. Altyd wer hie er Israël forlokke ta de tsjinst fan frjemde goaden en machtige fijânnen hie er op har loslitten: de Farao fan Egypte, de keningen fan 'e Filistinen, de wrede Haman, Antiochus, en it lêst Herodes. Mar alle oanslaggen wiene mislearre en nou soe er sels de oanfal bigjinne, net mei macht en gewelt fan minsken, net mei swurd en spear en skyld, mar mei geastlike wapens. Hy woe bisykje om Jezus ta sûnde to forlieden en as him dat slagge, dan hie er mei ien slach alles woun. Noait soe Jezus de sûnden fan oaren weinimme kinne, as er sels sûnde dien hie, noait soe er syn folk it libben jaen kinne as er sels de dea skuldich wie! O, hy hope sa dat er nou dizze kear de slach winne soe! Ien kear, lang forlyn hie er de minske forlaet yn in paradys fol fruchten, it moast mooglik wêze de Minskesoan to forlieden yn dizze toarre steppe!

Mar hoe great syn haet ek wie tsjin de Kristus en hoe't it him ek dreau, hy gyng net daliks de kampslach oan. Jezus soe wurch wurde yn dizze treasteleaze steppe - hjir wiene gjin stimmen út 'e himel en gjin oanspraek fan profeten! - hy soe honger krije en dan kaem syn kâns. Fjirtich lange dagen folge er de Heilân oer de toarre heuvels en wachte op in gaedlike gelegenheit om ta to slaen.

En al dy tiid, hoewol't er him net sjen koe, wist de Heare Jezus dat de Satan deun by him wie; al dy wiken wachte er op 'e stim fan 'e forlieder. It wie hast net to dragen, dy spanning, mar hy tocht oan it greate wurk dat er dwaen moast en oan God, dy't him seach yn dit iensum lân en dy't him helpe soe. Dêr joech er him sa yn, dat er alles om him hinne forgeat en al dy fjirtich dagen en nachten iet er net en fielde er gjin honger. Mar sa koe it net altyd bliuwe; hy wie in gewoan minske en oan 'e ein fan dy lange fêsten naem it lichem syn rjochten en koe er net mear. De honger waerd sa fûl, sa ûndraechlik, dat er hast net mear tinke koe en safier't syn wurge eagen sjen koene, wie der neat to iten. Gjin doarp wie der yn dizze keale bergen, gjin hûs, gjin beam dy't fruchten droech en him brochten de raven gjin spize, lyk as by âlds oan Elia....

* * *

En doe, yn dy uterste need, wie ynienen de Satan by him en njonken him spriek in stim: ‘As Jo dan Gods Soan binne, siz dan tsjin dizze stiennen, dat se brea wurde moatte.’ De Heare Jezus hie it forwachte, Hy wist dat de forlieder him socht, mar nou't it sa fier wie, wie it wol in slimme forsiking. Noch fûlder stiek de honger, nou't dy swiete, lokjende stimme spriek fan brea-út-stiennen. En it koe! Hy hoegde mar ien wurd to sizzen en dizze toarre wyldernis soe him brea jaen, mear as er ite koe.... Mar hy mocht it net dwaen. Der kaem in tiid dat er wûnders dwaen moast, it hearde by syn wurk, mar it mocht allinne op Gods tiid en noait op oanstean fan 'e duvel. Honger to hawwen wie wol tige swier, mar it wie better as tsjin 'e Geast yn to gean en sûnde to dwaen. En tsjin 'e Satan sei er: ‘Der stiet biskreaun: Net fan brea allinne sil de minske libje, mar fan alle wurd, dat ta Gods mûle útgiet.’

It wie in wurd út it boek fan Deuteronomium en de Godsman Mozes hie it sein tsjin it folk yn 'e wyldernis. It brea is de minske jown ta libbensûnderhâld, mar as God it wol, dan kin it ek sûnder brea: dan spriedt er it manna foar syn hongerjende bern. Yn dìzze wyldernis wie ek gjin brea: mar as God Syn mûle iependie soe der dochs spize wêze. Syn Soan soe net

[p. 30]

fan honger omkomme en hy hoegde de wet net to brekken om yn it libben to bliuwen.

* * *

Doe naem de Satan Jezus mei en brocht Him nei de timpel, op it heechste plak. Gjin minske koe har dêr sjen en gjin minske kin oait witte hoe't it krekt west hat, mar it wie dochs wier, en wylst er wiisde nei de djippe ôfgroun, spriek de Satan: ‘As Jo Gods Soan binne, werp Jo dan fan boppen del, hwant der stiet biskreaun: Syn ingelen sil Hy oer dy hjitte en hja sille dy op 'e hannen nimme, datst dy de foet oan gjin stien stjitte silst.’ Syn stim klonk suver from, doe't de forlieder dat wurd út 'e psalmen sei. Tsjin in tekst út 'e Bibel soe Jezus dochs neat ynlizze kinne. O, as er it nou ris die, en yn dy djipte sprong.

Mar de Heare Jezus antwurde: ‘Der stiet ek biskreaun: Dû silst de Heare, dyn God, net forsykje.’ Ek dizze kear wie it wer in wurd fan Mozes, dat Jezus oanhelle: it bitsjutte dat noait in minske de Heare hifkje mei, om to sjen oft Er machtigernôch is. Hwa't him moedwillich yn it gefaer bijowt en dan easket dat God him helpe sil, dy docht in great kwea.

* * *

Twaris hie de Heare Jezus nou de duvel ôfwiisd mei in wurd út 'e Skriften, mar noch joech de Satan it net oer. Dizze kear fierde er de Heilân op in hege berch en yn ien kear liet er him de hiele wrâld oersjen. It wie in machtich gesicht, al dy keninkriken fan 'e ierde, alle bergen en heuvels, alle bosken en streamen, alle wide flakten mei de greate, sterke stêdden en de Heare Jezus wist, dat er ien kear hearskje soe oer al dy wielde. Kening soe Er wêze fan alle lannen, fan alle folken, yn alle ivichheit. Mar earst moast er noch folle lije, mear as oait in minske lit hie op 'e wide wrâld en stjerre, in wrede, bittere dea....

En njonken him sei wer dat twingend lûd: ‘Dat sil ik Jo allegearre jaen as Jo ien kear my to foet falle en my oanbidde.’ It hearde sa moai: hiel dy ierde, dêr't sa folle smert en pine is, sa folle ûnrjocht en sûnde, soe fan Jezus wêze, dat hy syn ryk fan frede en rjocht bigjinne koe. De Satan soe him net mear mei de minsken bimuoije, hy soe har net langer ta sûnde forliede, har net mear opsette tsjin God en tsjin elkoar, der soene gjin oarloggen en rampen mear wêze, gjin sûnde mear en gjin hate. En al dat heil wie to krijen foar ien simpele fuotfal, ien koart gebet.... ‘As Jo my oanbidde.’ Mar it wie net wier hwat de Satan sei! As er de forlieder oanbidde soe, dan die er in greate sûnde en hoe soe er de fallene bern fan Adam rêdde, as er sels yn sûnde foel? It koe net; it heil koe net, koe noait fan Satan komme! It koe net en it mocht ek net! Trijeris hie de Satan him nou forliede wollen, mar nou liet er it net langer ta. Hy hie de striid, dy't de Heit him oplein hie, oan 'e ein ta striden: net langer soe de forlieder him hjitfolgje. En yn in greate, hillige grime spriek er: ‘Gean by my wei, Satan, hwant der stiet biskreaun: ‘De Heare dyn God silstû oanbidde en Him allinne tsjinje.’ En foar dat wurd flechte de Satan....

* * *

Tusken de heuvels stie de Heare Jezus, wurch en swak fan 'e honger, mar bliid om't er yn dizze earste kampslach de duvel oerwoun hie. Hy wist net hoe't er hjir wer weikomme moast: der wie gjin minske om him to helpen en hy koe gjin stap mear rinne. Mar hy wist, dat alles goed komme soe. It hinget net oan brea allinne, mar oan alle wurd dat út Gods mûle giet....

Doe spriek de Heare yn 'e himel en ingelen sweven del en brochten Jezus spize. Nei 't er iten hie - en wûnderlik forkwikten him dy himelske spizen - sette er de stap werom, de kant op nei de Jordaen.