Ûnder de Wet
160
Altyd, sûnt de dei dat God Syn forboun mei Abraham oprjochte hie, wie it gebrûk fan de bisnijing by Israël yn eare bleaun; sels yn 'e slimste tiden fan ôffal en forfolging bleau it in teken dat it bern opnommen waerd yn it forbân fan Syn folk. Mar foar de fromme Israëliten hie it dochs ek noch in oare, in djipper bitsjutting: it hâldde yn dat ek it lytse bern in sûndich minske wie en dat syn ûnreinens allinne weinommen wurde koe troch bloed.
Maria hie der dy earste wyks faek oer neitocht hoe't it nou komme soe mei har lytse soan. Dit bloedich teken hie dochs fêst gjin sin foar dit bern, dat sûnder sûnde wie? En yn it forboun dat God hie mei Syn folk, hoegde hy dochs net opnommen to wurden, hy, dy't fan ivichheit Israëls God en Heare wie? En fan 'e iene dei op 'e oare forwachte se in Godswurd, dat har lytse jonge net ûnder sokke wetten foel en dat him dizze pine en dizze fornedering bisparre wurde moast. Mar der kaem gjin iepenbiering, net yn in dream, noch fan in ingel, en op 'e achtste deis waerd ek Maria's soan bisnien; tagelyk krige er doe Syn namme, deselde dy't de ingel sein hie: Jezus.
In wike-mannich letter die it op 'e nij wer bliken dat de lytse Jezus, krekt as alle oare bern, foel ûnder Gods strange wet: Syn mem-en-dy moasten mei him nei de timpel om it los-offer to bringen, dat foar earstberne soannen stie. En ek dat koe Maria net goedkrije foar it godlik bern. It los-offer wie destiids ynsteld fan Mozes, de nachts dat de Heare de soannen fan 'e Egyptners sloech en de bern fan 'e Israëliten sparre; it bitsjitte dat ek de bern fan Israël de dea fortsjinne hiene en dat de âlden it allinne hâlde mochten as hja it frijkochten mei in offer. Mar dat koe dochs net jilde foar Gods eigen Soan, dy't ienris sitte soe op 'e troan fan David en dy't sûnder sûnde wie?
Mar al koe Maria dan al dy dingen net bigripe, hja gyng dochs ek wer mei blydskip op reis nei Jeruzalem, nei de timpel des Heare. Hoefolle memmen hiene dêr al net foar it alter stien mei in earstberne soan yn 'e earmen, bliid en tankber foar hwat hja ûntfongen hiene, mar mei har wie it dochs noch oars: suver as brocht se dizze fjirtichste dei har lytse soan thús yn syn Heite hûs. En hja hie in stille hope, dat der hjoed yn 'e timpel hwat bysûnders barre soe, dat hja wer in iepenbiering krije soe, lyk as doe dy nachts fan 'e hoeders. As hja witten hie, hwa't der yn 'e timpel op har wachte en hwat er to sizzen hie, faeks dat Maria dan sa bliid net de treppen opgien wie....
Der wenne doetiids to Jeruzalem in âld man dy't Simeon hiet en dy't mei greate langst útseach nei de komst fan 'e Messias. Fansels wiene der yn Israël wol mear sokke fromme minsken, mar der wie net ien dy't sa bliid en sa bitrouwend wachte as hy. Hwant der hie in dei yn syn libben west, in dei om noait wer to forjitten, dat Godsels him oansein hie, dat er net stjerre soe, ear't er mei eigen eagen de Kristus sjoen hie. En nou, dizze wûndere dei, hie de Heare him roppen en wist er dat it wûnder bard wie en dat er yn 'e timpel de langbiloofde sjen soe. Mei in hert dat fan blidens tilde, hie er de mantel omslein en wie er nei it hûs des Heare gien. Doe't er by de greate poarte stie en Jozef kommen seach mei Maria en it bern, waerd it him ynjown, dat dit lytse bern de Kristus Gods wie. De âldman twivele net; hy tocht net: mar dit is ommers in berntsje as alle oare en dizze man en frou is neat bysûnders oan to sjen; hy leaude dat dit lytse bern syn God en Heare wie. Bliid stiek er de âlde earmen nei Maria út en stammerjend spriek er: ‘Jow him my; ik wit hwa't it is en hwerom't er op ierde kommen is.’
Maria, doe't hja yn dy blide, blinkende eagen seach, wist daliks dat Simeon de wierheit sei. Hja hie op in iepenbiering hope hjoed, en nou, noch ear't hja by it alter wie, stie dizze âldman to wachtsjen. Dat wie al wer ien dy't, lyk as doe de hoeders, alles wist en leaude yn it godlik bern. Yn in great bitrouwen lei se de lytse Jezus yn syn earmen en wachte hwat er sizze soe.
En dêr op it wide timpelplein, midden tusken it folk, stie de âlde Simeon mei it Kristusbern. It wie oft alles by him weifoel: de timpel, it rikjend alter, de preester yn syn wite klean; hy seach mar allinne it bern mear dat tagelyk syn God wie en mei in stim dy't fan blydskip trille, spriek er: ‘Nou litte Jo, Heare, jins tsjinstfeint yn frede stjerre, hwant nou haw ik jins heil sjoen: it Bern dat foar alle folken is, in ljocht ta forljochting fan 'e heidenen en ta hearlikheit fan jins folk Israël.’
Maria hie alles heard en wer forwûndere se har oer de takomst fan har soan. In kening soe er wêze, hie de ingel tsjin har sein, en bytiden hie se him sjoen mei it wreekjend swurd yn 'e hân om alle greatske heidenen to fordylgjen fan 'e ierde en Israël great en frij to meitsjen. Mar soe it dan dochs allegearre noch oars komme? Wie er dan net ta de troan fan David roppen om to striden, mar soe er ek de heidenen rêdde en har bline eagen iepenje? Soe er net de Sillichmakker
Auteursrecht onbekend