wêze en letter, as er great wie, soe er as profeet stean yn it formidden fan syn folk. ‘Dû silst tige bliid wêze....’ hie de ingel sein. En hwa soe net bliid wêze, as jin soks oerkaem? Mar it koe fansels net, it wie ûnmooglik. Abraham en Sara destiids, dy hiene in soan krige yn har âlderdom, mar hwa doarst himsels to neamen njonken in man as Abraham? En twivelich, as immen dy't wol graech leauwe wol, mar net leauwe doar, sei er: ‘Mar hwer sil ik oan witte, dat it wier is, hwant ik bin al âld en myn frou Elisabeth is tige op jierren’. Fansels, as de Heare in teken die, dan soe er leauwe moatte, mar oars....
Doe antwurde de ingel, en syn lûd klonk suver strang: ‘Ik bin Gabriël, dy't foar Gods antlit stean en ik bin útstûrd om ta dy to sprekken en noch leaustû my net? Sjoch, de Heare sil dy in teken jaen dat al dizze dingen wier barre sille: dû silst stom wêze oan't de dei ta dat it bern der is, dêrom datstû myn wurden net leauwe woest, dy't dochs op 'e tiid folbrocht wurde sille’.
Doe't Sacharias wer opsjen doarst wie de ingel der al net mear. It alter stie noch krekt as to foaren, de wiereek wolke troch de gouden keamer, de sawn lytse lampen barnden, mar it wie him as hearde er noch it lûd fan 'e ingel, as seach er noch dat himelsk ljocht. En nou twivele er net mear, Elisabeth en hy soene in soan hawwe op har âlde dei, in soan dy't letter de heraut wêze soe fan 'e kommende kening. Nei al dy lange, swiere ieuwen soe nou de Messias komme en miskien soene syn âlde eagen him noch sjen! Hoe koe it dochs, dat er fuortdaliks net leaud hie? En hy wie noch wol in preester....
En dêrmei kaem it him yn't sin dat dêr bûten it folk op him stie to wachtsjen. Hja soene wis ûngerêst wurde en tinke dat der him hwat oerkommen wie, sa deun by dy strange, machtige God. Hastich gyng er nei bûten en heve de hannen op. Niist, yn it hillige, hie er har gebeden opdroegen oan God, nou soe er des Heare seine op har lizze. Mar mei dat er de mûle iependie, fielde er dat er net mear prate koe: it teken dêr't er sels om frege hie, wie him jown; it teken dat tagelyk syn straf wie. Hy krige in kleur en liet de hannen sakje; doe wiisde er nei syn mûle, dat er net prate koe en stadich roun er tusken it forhearde folk troch. Hja lieten him gean en fregen neat en bigriepen, dat er yn 'e timpel in gesicht sjoen hie. It wie dochs wol hwat: soun en goed wie er troch de poarte gien en nou wie er stom en koe gjin wurd mear sizze. It wie net maklik, in preester to wêzen fan sa'n machtich God! En dat syn antlit, nei sok in slach, noch sa bliid stie, faeks wie dat it frjemdste noch....
* * *
Doe't de wike om wie, gyng Sacharias wer op reis nei hûs; hy roun suver hurder as it om syn jierren koe, sa'n langst hie er om it greate nijs oan Elisabeth to fortellen. It wie spitich dat it net mounling koe. Hy wie àl binijd hwat hja der fan meitsje soe! En soe se it leauwe? It wie gjin blinkende ingel, dy't har de tiding brocht!
Mar doe't er it foar har opskreaun hie op it houten taffeltsje, trilderige wite letters yn 'e donkere waechs, lake se bliid en leaude alles. Hja frege net: Hoe kin dat nou? hja sei net: Ik bin al fierstento âld om bern to krijen, hja wist dat de Heare wûnders dwaen koe en twivele net. Mar dêrom wie it wol great en frjemd en hja fielde, dat it wol nedich wie om har klear to meitsjen foar alles dat oer har komme soe. Fiif lange moannen sûndere se har ôf fan'e minsken en kaem se nearne net en sels de neiste famylje en de buorlju fortelde se har geheim net. Dit wie to great en to hearlik om der mei ien oer to praten; as it sa fier wie soene se it fansels wol sjen. En gjin dei gyng der foarby, al dy blide wiken, dat har gebet net omheech gyng ta de Heare, Dy't har smaed wei-nommen hie en har blydskip great makke....
* * *
Seis moanne nei de forskining oan Sacharias kaem de ingel Gabriël wer út 'e himel del: nei't er de berte oan sein hie fan 'e heraut, soe er nou de komst oankundigje fan 'e Kening sels. Mar dizze twadde reis kaem er net yn Jeruzalem en net yn 'e timpel by it gouden alter, mar hy gyng nei Galiléa, dat ‘Galiléa fan 'e heidenen’, sa't de Farizeën it forachtlik neamden, nei in sljochtwei fanke út it folk, in jongfaem dy't Maria hiet en dy't forloofd wie mei in timmerman. En dizze Maria, sa great en ûnbigryplik binne de wegen Gods, soe de mem wurde fan de biloofde Messias.
Doe't Maria de ingel kommen seach by de doar fan har hûs, waerd hja net kjel lyk as de âlde Sacharias, en hja tocht net earst oan straf en oardiel. Hja seach wol frjemd op fansels, mar bang wie se net en hja wachte rêstich ôf hwat de boade sizze soe. Mar doe't de ingel foar har stie, net oars as in tsjinner foar syn kening, en doe't er earbiedich sei: ‘Groetenis, Maria, fol fan genede, de Heare is mei dy en seinge bistû boppe alle froulju’ - ja, doe naem se har dat wurd wol nei en hja lei by har sels oer, hwat groetenis dat dochs wol wêze mocht. It koe dochs net, dat de hege Heare har seingje soe boppe alle froulju en hja wie mar in gewoan fanke, net heech en net fornaem en net ienris ryk, al wie se dan ek út it hûs fan David, krektlyk as Jozef, dêr't hja mei trouwe soe. Mar ear't hja der op trochtinke koe, hearde se de stim fan 'e ingel wer: ‘Wês net bang, Maria, hwant dû hast genede foun by God. En sjoch, dû silst swier wurde en in soan hawwe en dû silst syn namme neame Jezus. Dy sil
Auteursrecht onbekend
