Een Hollandsch meisje in Amerika

XIII. Verrassingen.

Toen Annie pas in Amerika was, heeft zij gemerkt, dat er bij de echte Amerikanen niet veel werk wordt gemaakt van verjaardagen. Eens heeft zij bijgewoond, dat een meisje uit de klas opeens riep: ‘Juffrouw Lent, ik bedenk me, dat ik vandaag jarig ben.’ Annie wist niet, wat zij hoorde. Verbeeld je! om je 's middags pas te bedenken, dat je jarig bent!

[p. 102]

Gelukkig is 't bij oom en tante anders. ‘Ik heb zulke prettige herinneringen aan mijn eigen verjaardagen, en ik wil, dat mijn kinderen die later ook zullen hebben,’ zegt oom.

22 April is Bettie jarig.

Er is een groot geheim voor Bettie. Annie en de jongens zijn ingewijd in 't geheim, maar Marietje niet, want het is meteen ook voor haar verjaardag, die gauw volgt.

Achter het boschje, dat opzij van het huis is, staat een houten gebouwtje met één raam. 't Is een bergplaats voor allerlei rommel. Op een regendag hebben de meisjes er wel eens gespeeld, maar gezellig was 't er niet.

Nu denken Marietje en Bettie telkens aan dat huisje. Want de deur is op slot, het raam is wit gemaakt, zoodat je er niet doorheen kunt kijken, en telkens verdwijnt er iemand in 't huisje: Annie of de jongens, vader of moeder. Tom plaagt Bettie en Marietje, die heel nieuwsgierig zijn, en noemt het: ‘'t geheimzinnige huisje.’

Nu! geheimzinnig is 't wel! Zij hebben er timmeren gehoord en zij hebben verf geroken, toen zij met haar neusjes tegen 't raam aangedrukt stonden, om toch maar iets te zien door 't een of ander minder wit plekje.

Gisteren misten zij opeens het speeltafeltje en de drie houten leuningstoeltjes.

‘Misschien heeft vader die opgeverfd, en moeten ze daar drogen,’ fluistert Marietje.

Maar nu van morgen was het eetserviesje nergens te vinden. Dàt kon toch niet opgeverfd worden! 't Wordt

[p. 103]

hoe langer hoe geheimzinniger. Gelukkig maar, dat het morgen de 22^ste is. 't Is haast niet meer om uit te houden!

Het eerste, wat Marietje en Bettie doen, als zij zich op den morgen van den verjaardag aangekleed hebben, is: naar buiten gaan om gauw naar 't geheimzinnige huisje

Met haar neusjes tegen 't raam aangedrukt.

te kijken. Voor 't raam hangen keurige witte gordijntjes. Daar komen vader en moeder, Annie en de jongens aan. Vader sluit de deur open, en.... ‘O! een speelhuisje!’ juicht de jarige Bettie.

Ja, een speelhuisje is er van het rommelhuisje gemaakt. Er ligt een karpet. Tafeltje en stoeltjes zijn lichtblauw

[p. 104]

geverfd met een wit randje. ‘Dat heeft Tom gedaan,’ zegt vader.

‘En dit hebben vader en moeder gedaan,’ zegt Tom, en hij wijst op een kastje met een gordijntje er voor. 't Is een kist, die overeind is gezet, van het deksel heeft vader plankjes gemaakt, en moeder heeft de kist van binnen bekleed met blauw goed, en van buiten is Tom z'n verfkwast er over gegaan. Wat staat het eetserviesje daar aardig in!

‘Annie heeft de gordijntjes genaaid en mijn kippen hebben eitjes voor je gelegd,’ zegt Eddie wijzend op een schaaltje met eieren.

‘Maar dit, kijk dìt nu eens, een echte kookkachel,’ zegt Annie, en zij neemt het kleedje er af. ‘Dat is nog wat anders dan je kacheltje van Santa Claus.’

Ja, die kachel is 't eenige, wrat niet zelf gemaakt is, maar gekocht in Pipestone.

‘Net moeders kachel in 't klein,’ zegt Marietje verrukt.

Moeder laat zien, dat de kachel ook net zoo gestookt wordt als de hare. Je moet 'm vullen met gasoline, vloeibaar gas, net zooals je met petroleum doet.

‘Mag 't van middag?’

‘Ja, dat mag.’

Heerlijk, dat 't net Zaterdag is!

Bettie kijkt met een ernstig gezichtje naar vader en Tom, want zij denkt er aan, dat die ‘zoo vreeselijk veel’ eten. ‘Zouden wre er wel genoeg op kunnen koken voor hun?’

‘Ik kook eerst voor den honger, en dan komen we na-eten voor 't lekker,’ zegt moeder.

[p. 105]

Hè ja, dat is prachtig!

Den heelen morgen zijn Marietje en Bettie bezig om haar poppenboel en andere schatten naar het speelhuisje te brengen.

In 't middageten hebben zij niet veel trek - ze verlangen zoo om straks zelf te gaan koken.

Vader en de jongens worden om vier uur aan 't speelhuisje besteld.

Als zij komen, hebben de meisjes met hulp van moeder stukjes kip opgedischt met appelmoes, en gestoofde aardappelen in 't vuurvaste schoteltje van Grootma.

De grooten moeten op voetkussens zitten. Vaders en Toms gezicht verdwijnen haast achter hun lange opgetrokken beenen. Wat hebben ze daar een pret om!

Dan zet moeder voor dessert een groote verjaarstaart neer, die zij zelf gebakken heeft. De taart is heelemaal wit, en met dik-gekookte chocola heeft moeder er op geschreven: ‘Bettie. 6.’

Dat is een heerlijk maal in 't geheimzinnige huisje, dat nu voortaan ‘het speelhuisje’ heet.

De verrassing is prachtig gelukt!

19 Mei is Marietje jarig.

Zij heeft 't vooruit op school verteld.

‘Mooder,’ zegt Eddie een dag te voren, als hij met zijn moeder en Annie alleen is, ‘ze willen Marietje een verrassings-partijtje geven.’

‘Lieve help!’ zegt zijn moeder.

‘Wat is een verrassings-partijtje?’ vraagt Annie.

[p. 106]

‘Dat beteekent, dat een heeleboel kinderen afgesproken hebben om Marietje te komen feliciteeren. Zij brengen dan allemaal iets voor haar mee. Maar dan rekenen zij er ook op, om allemaal getrakteerd te worden, en daarom schrikt moeder er van. Haar heele klas komt, 't zijn er zeven en twintig. Als zij je een ‘surprise-partie’¹⁾

‘Drie hoera's....

geven, zooals zij 't hier noemen, dan is 't een bewijs, dat je geliefd bent in je klas.’

Den volgenden morgen, als Annie nog boven is, herinnert een gegons van stemmen buiten op de yard haar aan 't verrasssings-partijtje.

Ja waarlijk! daar zijn ze allemaal, heel Marietje's klas.

1) Spreek uit: surprijs-paartie.

[p. 107]

Onder vroolijk gebabbel staan zij Marietje op te wachten. Als deze buiten komt, roept een jongen: ‘Drie hoera's voor Marietje Timmer!’ en 't heele troepje geeft gevolg aan zijn oproeping.

Dan wordt Marietje de hand geschud, tot zij er een kleur van heeft. En de presentjes stroomen haar toe, alsof zij een koningin was, aan wie 't volk geschenken



brengt. De een heeft een mooi doosje, een tweede wat candij in een vloeitje, een derde een sinaasappel, een vierde niet anders dan een plaatje, maar iets brengen ze allen, 't zij veel of weinig.

‘Ik heb nu nog niets voor jullie,’ zegt Marietje's moeder, ‘maar komen jullie van middag na schooltijd maar terug.’

Dat bevalt hun.

‘Drie hoera's voor missis Timmer!’ En vroolijk klinken ze, de drie hoera's in den helderen zomermorgen.

En dan komen de drie hoera's voor de vlag, voor ‘de sterren en strepen,’ zooals de Amerikaansche vlag wel wordt genoemd, want juist op dat oogenblik heeft Eddie de vlag met haar vroolijke kleuren¹⁾ gestoken uit het raam van Marietje's kamer. En het vlaggelied zingen zij ook nog.

1) De Amerikaansche vlag is rood en wit gestreept, en heeft een lichtblauw veld met zilveren sterren. De kwasten zijn geel. De sterren stellen de oorspronkelijke dertien staten voor; thans zijn er acht en dertig staten.

[p. 108]

Als de stoet om half vier uit school komt met Marietje als hoofdpersoon in 't midden, heeft haar moeder drie groote taarten gebakken en die in vele stukjes gesneden. De kinderen gaan op 't gras van de yard zitten. Annie, Tom en Eddie helpen ronddeelen. Eerst taart met een kop melk, en dan komen zij aan met schoteltjes en bordjes van 't kinderservies. Op elk liggen drie groote aardbeien met wat room er over. 't Zijn de eerste aardbeien uit den tuin. Dat er daarna nog eens drie hoera's voor missis Timmer komen, is te begrijpen.

Daarna gaan ze spelletjes doen op de yard: verstoppertje, blindemannetje en andere. En zoo eindigt het verrassings-partijtje.