Een Hollandsch meisje in Amerika

XI. Sneeuwstorm.

De sneeuwstorm van 30 December vond Annie al erg, maar wat zij op 't eind van Januari bijwoont, is nog heel wat anders.

Als zij en de anderen den laatsten Vrijdag van Januari uit school komen, sneeuwt het en 't waait er hard bij, zoodat zij al door hoopen sneeuw heen moeten waden.

«We krijgen een blizzard,» zegt Tom.

«Wat is een blizzard?» vraagt Annie.

«Een erge sneeuwstorm,» is 't antwoord.

Tom en Eddie moeten oom nog gauw wat helpen om de beesten te voeren, want oom heeft juist den vorigen dag een groot aantal varkens van de boeren gekocht,

[p. 89]

en die moeten per trein naar Sint Paul gezonden worden. Zoo lang heeft oom er de zorg voor, en sterft er een, dan is de schade voor hem. Behalve die zestig varkens heeft hij nog tien schapen en drie koeien, die ook verzonden moeten worden.

Vóór schooltijd heeft Annie er naar gekeken, hoe al die varkens in de overdekte ruimte gedreven zijn. 't Is een soort van loods, die aan één kant open is, en die verdeeld is in vier groote hokken. De dieren, die in de achterste hokken zijn, tegen den wand aan, hebben het 't best, maar in de voorste hokken jaagt de wind de sneeuw naar binnen.

's Nachts gaat 't nogal met den storm, hoewel het al maar door sneeuwt en de wind huilt en giert. Toch is oom niet gerust over zijn dieren. Vroeg in den morgen staat hij op, want als 't licht wordt, wil hij dadelijk gaan kijken. Maar juist tegen 't aanbreken van den dag wordt de storm heviger.

Toch probeert hij met Tom om naar de loods te komen. Maar zij kunnen geen meter voor zich uit zien, en de sneeuwjacht is nu zoo dicht en fijn, dat zij er geheel door verblind worden. Zoo moeten ze dus terugkeeren.

Wat een vreemde morgen is dat! Nog nooit heeft Annie zoo iets bijgewoond. 't Huis schudt letterlijk van den wind. En waar je kijkt, zie je niets dan die dichte jacht van fijne, dwarrelende sneeuwvlokken. 't Is een gordijn, waar je niet doorheen kan zien, en je krijgt het wonderlijke gevoel van met de menschen in dit huis alleen op de wereld te zijn.

[p. 90]

IJzig koud is 't. De felle kou dringt overal doorheen. De kachels staan rood gloeiend en nog heb je 't koud, behalve wanneer je er vlak bij zit. En als 't gewone werk in huis gedaan is, dan komen ze ook tot niets anders, dan zitten om de kachel in vreemde afwachting, hoe lang die storm nog zal aanhouden. Alleen oom loopt telkens onrustig heen en weer, kijkt nu eens door 't eene raam en dan weer door 't andere: hij is in zorg over de dieren.

Na 't eten om twee uur probeert oom 't nog eens, maar komt weer onverrichter zake terug. Om drie uur wordt 't wat minder. En nu trekken oom en Tom er op uit, met de mutsen ver over de ooren en de kragen van hun jassen hoog op.

Nog is de sneeuwjacht zoo verblindend, dat zij de loods alleen kunnen bereiken door schuin achteruit te loopen met hun rug tegen den wind in.

Het voorste deel van de loods is geheel vol gesneeuwd, van de schapen zijn alleen de koppen zichtbaar, en die koppen zijn één ijsklomp, zoodat de arme dieren niets zien kunnen. Oom en Tom gaan ze uitgraven, en brengen ze één voor één naar een leegen wagon, die niet ver daar vandaan staat.

Gelukkig zijn ze allen nog in leven, en de varkens ook. De koeien hebben zichzelf uit de sneeuw gewerkt, en staan boven op een grooten hoop sneeuw.

Nu is 't zaak om ze allen eten te geven.

Maar langer dan een half uur achtereen kunnen oom en Tom niet aan 't werk blijven: hun jassen zijn dan stijf van 't ijs, zoodat zij zich niet meer bewegen kunnen,

[p. 91]

ook oom z'n snor en hun oogharen, zoodat zij niet goed meer kunnen zien.

Als 't zoo met hen gesteld is, gaan zij naar huis om te ontdooien en wat warms te eten en te drinken. 't Is goed, dat ze weten in welke richting het huis is, want zelfs,

Nog is de sneeuwjacht zoo.

als zij er dicht bij zijn, is er nog niets van 't huis te zien.

Annie vindt 't heel belangwekkend om oom en Tom te zien binnenkomen. Jip blaft tegen hen, op een manier, alsof hij hen niet herkent. Zoo raar zien zij er uit. Heel wat vragen moeten de twee werkers beantwoorden, terwijl

[p. 92]

zij aan 't ontdooien en aan 't eten en drinken zijn

En dan gaan zij weer met frisschen moed aan den gang. Eddie wil ook mee. Maar zijn vader zegt: «Nee jongen, je bent nog niet zoo sterk en groot als Tom, en als ik nu nog op jou moet letten, dat je niet onder

Tom en zijn vader op den sneeuwhoop.

sneeuwt, dan heb ik dubbel werk.»

Dat vindt Eddie wel beleedigend, maar hij is zoo verstandig om er niet over te mopperen en gaat zijn moeder helpen, die alweer moet zorgen voor wat warms voor straks, als 't bevroren tweetal weer binnen zal komen.

[p. 93]

Op deze manier zijn Tom en zijn vader verder den heelen dag bezig.

26 Graden onder nul wijst de thermometer.

Nul Fahrenheit, dat is al 32 graden vorst, en Annie telt er nog 26 bij, dus 58 graden vriest 't!

Trein in de sneeuw.

Tegen den avond is de sneeuwstorm over.

Wat een wonderlijke wereld is 't den volgenden morgen. Voeten hoog ligt de sneeuw. Nu kan Eddie ook meehelpen om sneeuw op te ruimen, al de jongens en mannen van Woodstock doen dat. Er wordt een kiekje van ge-

[p. 94]

nomen, juist op 't oogenblik dat Tom en zijn vader boven op een sneeuwhoop staan.

Tegen elf uur zijn er paden gemaakt, en kunnen de meisjes er ook eens op uit gaan.

«De trein! de trein van Pipestone!» hooren zij roepen.

Het reuzenwiel werpt de sneeuw omhoog.

Zoo gauw als ze kunnen, gaan zij tot bij 't station. Wat zijn dáár een sneeuwhoopen!

«Die sneeuwbank is wel tien voet hoog,» hoort Annie zeggen, «daar komt de trein nooit doorheen.»

De man krijgt gelijk. De locomotief stoomt er met alle

[p. 95]

kracht op in.... 't lukt niet.... dan stoomt ze een eind terug en probeert 't nog eens. Na een paar maal probeeren moet ze het opgeven, en gaat de trein terug naar Pipestone.

«Nu zal er van middag wel een sneeuwploeg komen, Annie, dat moet je zien,» zegt Tom. En na 't eten gaan zij weer kijken.

En nu ziet Annie, wat Eddie op Oudejaarsavond heeft gezien: hoe de sneeuwploegtrein werkt. Een prachtig gezicht vindt Annie het, als het reuzenwiel de sneeuw ver om zich heen werpt. Maar 't is een lawraai om er van te beven, als zoo'n sneeuwploegtrein er op in stoomt.

Zoo wordt de baan schoon geveegd. Maar pas Zondagavond komt de eerste trein voorbij. Zoo zijn ze drie dagen van de buitenwereld afgesloten geweest door deze «blizzard».