Een Hollandsch meisje in Amerika

VII. Een botsing.

Van oom houdt Annie veel. En met de kinderen kan ze ook goed opschieten. Maar met tante lukt 't niet erg. ‘Die is zoo koud,’ vindt Annie. Moeder was héél anders! En dubbel verlangt zij naar moeder.

't Is Zaterdag morgen.

Tante is druk bezig in 't huishouden. Marietje is verkouden en heeft een warm hoekje in de zitkamer opgezocht, waar zij zit te lezen.

Zooeven heeft oom de melk in huis gebracht.

‘Annie’, zegt tante, ‘breng jij van ochtend de melk eens weg, bij Parker en Vis, je weet wel, waar die wonen.’

‘Ik? melk rondbrengen?’

‘Zeker, kind, waarom niet?’

‘Dat is geen werk voor mij,’ zegt Annie.

‘Wat verbeeldt jij je wel! Marietje doet 't toch anders altijd!’

[p. 60]

‘Maar ik doe 't niet.’ En meteen loopt Annie de deur uit.

Zij heeft zich immers dadelijk voorgenomen dàt nooit te doen. Dat is geen werk voor haar, vindt ze. En daarbij komt nog, dat ze bij Vis zou moeten gaan. 't Is een Hollandsche familie, en Marie Vis zit 'bij haar in de klas. Onlangs heeft ze ruzie met Marie gehad. En toen heeft Marie gezegd: ‘Jij, met je malle Hollandsche nuffigheden! nou, je zult 't hier wel afleeren, als je van alles doen moet.’ En nu zou Marie er zeker in groeien, als zij, Annie van der Werf, daar als een melkmeisje aankwam.

Annie slentert eerst wat door het stadje. Maar zij is niet in een opgewekte stemming, en de saaie, kale straten staan haar minder dan ooit aan. Daarom gaat zij maar weer naar huis, en dadelijk door, naar haar kamer.

Zij was van plan haar vrijen dag te gebruiken voor brieven te schrijven. Aan tante Johanna heeft zij 't laatst uit Brooklyn geschreven, en aan de oude mevrouw van Tongeren in 't geheel nog niet.

Zij neemt haar schrijfmap, en begint aan tante Johanna. Maar 't vlot niet van ochtend, en na een half uur verscheurt zij haar velletje.

't Wordt etenstijd. Zij zal naar beneden gaan.

Juist komt Tom de trap op, vroolijk fluitend.

‘'k Ga me even schoon maken,’ zegt hij, en meteen omvat hij plagend haar gezicht met zijn zwarte werkhanden.

‘Vieze jongen!’ roept Annie, boos zich verwerend. ‘Nou kan ik me ook weer gaan wrasschen.’

‘Dat kan geen kwaad,’ is 't lachende antwoord. En

[p. 61]

neurieënd: ‘Werken, werken is 'n zegen!’ gaat Tom zijn kamer in.

‘Werken, werken, daar tuiten hier je ooren van,’ bromt Annie in zich zelf, terwijl zij haar gezicht wascht.

Beneden staat oom, Eddie af te borstelen, die vol pluizen en veertjes zit van 't kippenhokken schoonmaken.

Als zij samen in de keuken-eetkamer komen en aan tafel zullen gaan, kijkt oom de tafel onderzoekend langs, en zegt tot tante, die bezig is het eten op te doen: ‘Je hebt je vergist, er is voor één te weinig gedekt.’

‘Op Annie heb ik niet gerekend,’ zegt tante stug. ‘Wie niet werkt, zal ook niet eten.’

Met een kleur heeft Annie toegeluisterd èn.... begrepen. ‘Náár mensen!’ zegt ze, en meteen is zij de deur uit.

Op haar kamer barst ze uit in huilen, en herhaalt: ‘naar mensch! 'k heb 'n hekel an d'r.’

En allerlei booze gedachten over tante gaan door Annie's hoofdje. Ze vindt, dat ze hier hard behandeld wordt, onverdiend hard. Is dit nu 't vrije Amerika? En je wordt er gedwongen om te werken!

Dat tante zelf dag in, dag uit, hard werkt en sjouwt voor hen allemaal, en dat je dan misschien wel eens wat streng oordeelt over zoo'n onwillig en koppig kind, als Annie van morgen was - er is in Annie wel een stem, die haar dit even zegt. Maar daar wil ze nu niet naar luisteren.

't Eten is gedaan, zij hoort 't boven.

Zou er nu iemand boven komen om te vragen, of zij toch maar beneden komt. Ze heeft honger, echt honger.

[p. 62]

Maar er komt niemand. Zij hoort rammelen met borden en schalen. Nu gaan Marietje en Bettie tante zeker helpen met afwasschen. Oom, Tom en Eddie zijn zeker weg.

Zal ze naar beneden gaan en om wat eten vragen. Nee, daar is ze te trotsch voor. Dan maar liever honger hebben.

En zoo zit zij daar alleen, mokkend en meelij hebbend met zich zelf.

Later gaat ze wat opruimen in haar kast, voor wat afleiding. Zij vindt nog een stuk chocola van de reis, en eet 't op.

Langzaam gaat de middag om.

't Wordt donker. Annie zit in haar schommelstoel voor 't raam te denken. Hoe zal ze straks doen met 't avondeten, als er niemand komt? O! kwam er maar iemand! Al was 't Bettie maar, dan zou 't makkelijker zijn om naar beneden te gaan.

Daar komt iemand de trap op. Tom? Eddie? - nee, die loopen veel gauwer. Langzamer, zwaarder - 't is oom. Oom komt niet dikwijls boven. Hij tikt aan haar deur.

Kort antwoordt zij ‘ja,’ maar kijkt niet op.

Oom komt naar haar toe, en legt zijn hand op haar schouder.

‘Annie,’ zegt hij ernstig.

Annie beweegt zich niet.

‘Annie, je hebt zeker wel gemerkt, dat de kinderen hier veel vrijer en zelfstandiger hun gang gaan dan in Holland, en jij kunt dat ook doen. Maar voor alles is een grens. En in één opzicht denk ik nog Hollandsch: eerbied voor je ouderen moet er zijn, en ik vind niet,

[p. 63]

dat kinderen maar alles tegen ouderen mogen zeggen. En daarom speet het me, dat je dat tegen tante zei.’

‘Maar ze déé naar,’ houdt Annie vol.

‘Zou moeder 't goed vinden, dat je zóó tegen haar sprak?’

Er komt niet dadelijk antwoord. Maar de gedachte aan moeder breekt den tegenstand. Oom is moeders broer, moeders eigen broer. De manier, waarop hij dit vraagt, lijkt zóó op moeders manier van spreken.

Annie staat op en slaat haar armen om oom z'n hals.

‘Nee 't was niet goed van me, ik weet 't wel. Maar als tante dan maar wat hartelijker wou zijn,’ zegt ze snikkend.

‘Tante meent 't toch goed met je, dat weet ik. En, wat dat melk wegbrengen betreft, wees daarin verstandig en schik je naar de omgeving, waarin je bent. We werken hier immers allemaal? Ik ben blij, dat mijn kinderen in dat opzicht Amerikaansch zijn. In Holland denken de kinderen er dikwijls veel te weinig aan, om hun ouders te helpen in hun werk. Ze zijn gewoon, dat alles er op z'n tijd is, en ze vragen niet, hoe 't er komt. Hier hebben ze meer 't gevoel, dat ze mee moeten helpen om 't huishouden gaande te houden, en dat is een flinke gedachte. Zoo moet jij ook worden. Wil je je best daarvoor doen?’

‘Ja, oom.’

‘Laten we dan nu samen naar beneden gaan. Zoo meteen is 't avondeten klaar.’

Aan tafel is iedereen ‘gewoon’ tegen haar, en dit maakt 't Annie gemakkelijk.

Als tante daarna alleen in 't afwaschkeukentje is, gaat

[p. 64]

Annie gauw even naar haar toe, en zegt: ‘Tante, 't spijt me.’

‘Goed,’ is al wat tante zegt.

Om haar spijt te toonen, is Annie heel hulpvaardig, ze doet allerlei voor tante, zelfs werkjes, die haar wel even met een zucht naar haar handjes doen kijken. Maar zij denkt aan moeder, en wil oom geen verdriet meer doen.

En als Maandag Marietje's verkoudheid nog niet over is, brengt Annie uit zichzelf de melk weg.