Een Hollandsch meisje in Amerika

III. Voet aan wal - in de nieuwe wereld.

Hoe verder zij komen, hoe drukker het wordt op 't water. Wat een stoombooten! En wat een gefluit en getoeter! Je zou er je ooren voor dicht houden!

Langzaam vaart de Potsdam het dok van Hoboken in. Hoboken ligt net tegenover New York, met de Hudson tusschen beide in. Voor al de deuropeningen van de werf staan menschen te wuiven, te zingen of te fluiten, en ze kijken òp naar de groote boot, om te zien of de familieleden

[p. 27]

of vrienden, die zij komen afhalen, al op het dek staan.

Eén voor één gaan de passagiers langs de lange loopplank van het schip af, naar de werf. En zooveel afscheidnemen als 't in Rotterdam was, zooveel weerzien is 't nu hier.

Voor Annie is er niemand, want oom Frans zal haar eerst veel verder in Amerika komen afhalen; vooreerst blijft zij nog bij juffrouw de Reuver.

‘Nu sta je op mijn land,’ zegt Lizzie, als Annie voet aan wal heeft gezet, ‘'t beste land van de wereld,’ voegt zij er echt Amerikaansch bij.

Eerst moeten al de passagiers naar het douanenkantoor. 't Is een heel groote ruimte, waar de koffers worden neergezet naar de letters van het alfabet. Daardoor kan Annie nog wat bij Lizzie blijven, want Lizzie heet Wilson, en dus staat haar koffer bij de groote W. evenals die van Annie.

Maar als de koffers zijn nagezien, dan moeten zij afscheid nemen. 't Is een warm afscheid, met beloften van elkaar te zullen schrijven.

Juffrouw de Reuver heeft haar nicht gevonden, die te Brooklyn woont, en bij wie zij en Annie zullen logeeren.

Naar Brooklyn, dat is een heele tocht.

Eerst in een electrische tram, dan in een veerboot de Hudson over, even door New York, en dan over de reusachtige Brooklynbrug, die zoo lang is, dat het de moeite waard is om er voor in een trein te stappen.

‘Weet je wel, dat je nu in een stad bent, die een peettante in Holland heeft?’ vraagt de nicht van juffrouw de Reuver aan Annie.

‘Een peettante in Holland?’

[p. 28]

‘Ja, Brooklyn heet naar Breukelen, maar morgen zal je wel zien, dat het petekind heel wat grooter is dan haar oude Hollandsche peettante.’

Dat ziet Annie den volgenden morgen, na lekker geslapen te hebben in het Amerikaansche bed in 't Amerikaansche huis, waar alles wel heel anders toegaat dan in een Hollandsch huishouden - dit merkt Annie wel.

Daar hadt je 't al dadelijk met haar laarzen.

Die hadden zij en juffrouw de Reuver heel gewoon 's avonds buiten de deur gezet om gepoetst te worden. Maar 's morgens stonden ze er nog net zoo. En haar gastvrouw vroeg met een ondeugend lachje, waarom ze die daar gezet hadden.

‘Wel, om gepoetst te worden,’ zegt juffrouw de Reuver.

’Gepoetst? door wie?’

‘Door de meid, natuurlijk.’

‘Dat doen we hier in Amerika zelf, want zulke werkjes doet een Amerikaansche dienstbode niet.’

Met haar drieën gaan zij uit, om wat van Brooklijn te zien.

't Aardigste vindt Annie: een kinder bibliotheek. Dat een bibliotheek een groot gebouw was met veel boeken, waar groote menschen kwamen om te zitten lezen - dàt wist zij wel. Maar nu ziet zij een kinder bibliotheek.

In een zaal staan lage ronde tafeltjes met kleine stoeltjes er om heen. Er zijn boeken met verhalen, prenteboeken met versjes, boeken over vogels en boeken over bloemen. Er zijn juffrouwen, die gezellig naast de kinderen gaan zitten en hun wat gaan vertellen van de boeken, die ze

[p. 29]

bekijken. En dan zijn er ook foto's en Bijbelsche platen, die op bordpapier zijn geplakt met een ringetje er aan. En een van de juffrouwen vertelt aan Annie, dat de kinderen die platen en foto's mee mogen nemen voor een ziek broertje of zusje thuis, en dat deze zoo'n plaat dan een week boven hun bedje mogen hangen.

‘Komen die platen niet vuil terug?’ vraagt juffrouw de Reuver.

‘We leeren hun om er netjes op te zijn, maar meestal zorgen zij er zelf wel voor,’ antwoordt de juffrouw van de bibliotheek.

Dan gaan zij een weeshuis zien. Dat vindt Annie ook wel aardig.

Een meisje van een jaar of drie komt naar Annie toe, en trekt haar mee naar een wiegje, dat in een hoek van de kamer staat. Annie schrikt er even van, want.... daar in de wieg ligt een pikzwart kindje, een negerkindje!

En het driejarige meisje is al aan 't vertellen: ‘We hebben een zwart kindje, ze hoeft zwarte handjes. En zwarte voetjes. En een zwart gezichtje. En alles is zwart aan haar. Maar ze is heelemaal schoon.’ En Annie moet lachen om den ernst, waarmee de kleine meid dàt zegt. De weesmoeder vertelt, dat toen 't negerkindje den vorigen dag gebracht was, het kleine meisje dat nieuwe kindje erg vies vond en 't aldoor wou wasschen, en dat het heel wat moeite gekost had om haar te beduiden, dat het nieuwe kindje niet vuil was, maar een zwart velletje had.

's Middags gaan zij boodschappen doen in New York.

Dat is heel ander boodschappen-doen dan in Amsterdam

[p. 30]

of in den Haag! De winkeljuffrouw zegt je niet goedendag en vraagt niet: ‘wat blieft u?’ Neen, nu maakt Annie kennis met het Amerikaansche: ‘help je zelf!’

Zij gaan een zoogenaamde winkel van droge goederen’

Een meisje van een jaar....

binnen. Wat je dáár al niet krijgen kan! En groot dat 't er is! En vol! Er zijn liften, die je van de eene verdieping naar de andere brengen, en waar wel twintig menschen op kunnen staan.

[p. 31]

Op elke lift is een neger. Een echte neger met een kroeskop. Annie moet denken aan de Negerhut van oom Tom. Als de lift bij een verdieping stil houdt, dan roept de neger, wat je alzoo op die verdieping krijgen kunt: ‘Paraplui's, kinderwagens, kousen, schoenen, schilderijen.’ En als je nu van plan bent een paraplu of een paar schoenen te gaan koopen, dan stap je uit.

Er zijn veel moeders, die er met haar kleine kinderen komen. En omdat 't er zoo groot is, is 't lastig om die kleuters overal mee maar toe te nemen. Daarom is er een kinderkamer, waar de moeders haar kinderen laten, terwijl zij haar inkoopen doen. In die kinderkamer neemt Annie een kijkje. Er is een kinderjuffrouw, die de kleintjes zoo lang bezig houdt met allerlei speelgoed, dat er is. Zijn die kinderen dan niet verlegen en roepen ze niet om moeder? - Niet dikwijls, want Amerikaansche kinderen zijn haast nooit verlegen.

Deftige dames loopen er met groote pakken. Dat komt zeker, omdat er hier en daar op bordjes te lezen staat: ‘Ieder pakje, dat ge zelf naar huis draagt, vermindert het werk van hen, die u dienen.’ Echt Amerikaansch! zooveel mogelijk zelf doen.

Dat er in New York hooge huizen waren, had Annie wel gehoord. Maar zulke als zij nù ziet! Er zijn er van twintig verdiepingen! ‘Wolkenkrabbers’ heeten zulke huizen. Nu! zoo mogen ze wrel heeten!

Nog één dag in Brooklijn, en dan zitten Annie en juffrouw de Reuver in den nachttrein op weg naar Chicago.

Lange doorloopende wagens heeft zoo'n nachttrein.

[p. 32]

Aan weerskanten zijn bedden, twee boven elkaar, net zooals op de boot. Voor elk bed hangt een gordijn. Een neger is de bediende van zoo'n trein, en hij maakt 's avonds de bedden in orde, die overdag niet te zien zijn.

Annie vindt 't echt grappig om in zoo'n trein-bed te stappen, nadat zij zich wat heeft gewasschen in de dameskleedkamer aan 't eind van den wagon. Eerst heeft zij een gevoel, of ze een wiegekindje is, zoo schommelt het bed heen en weer, en dan krijgt zij 't gevoel of ze een gans is, die levend gebraden wordt, zoo stik-warm wordt het in den trein. Blij is ze, als de trein 's morgens twintig minuten stopt, en zij, na ontbeten te hebben, wat in de frissche morgenlucht op 't perron kan loopen.

Dan weer in den trein, en nu is 't achttien uur sporen eer zij in Chicago komen, die ontzettend drukke stad. Na er gelogeerd te hebben in een hotel, gaan zij wat door de stad tuffen. En dan weer in den nachttrein naar St. Paul. Daar is 't eind van het samen reizen, want daar zullen zij ieder een verschillenden kant uit gaan.

Daarom zal oom Frans te St. Paul komen om Annie af te halen.