Abraham, de aartsvader (1728)

Abraham, de aartsvader

(1728)–Arnold Hoogvliet– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

in XII boeken

Vorige Volgende



[pagina ******2v]
Op Abraham, den Aertsvader. door Arnold Hoogvliet. WErdt de edle Dichtkunst ooit geroemt en hoog geprezen, En eeuwige eer bewezen, Als van den Hemel zelf geteelt en voortgebragt; Onsterffelyk geacht, En in een blaeuw gewaedt, vol starren en robynen, Die flonkeren en schynen Van majesteit en glans, waer uit iets Hemelsch straelt, Verbeeldt en afgemaelt; Verdient zy lauwerblaên en goude glorykroonen, 't Is, als zy Bybeltoonen Bazuint, en vrolyk zingt op een' verheven wys, De Godheit eer en prys; Als zy de deugden maelt van Gods getrouwe vrienden, Die Godt met eerbiedt dienden. Dan blinkt zy als de zon in heerlykheit en prael, Dan spreekt zy Englentael.
[pagina ******3r]
Des lust het Hoogvliet haer te leiden langs de paden Van Gods historybladen, Waer in der vromen deugdt, met onuitwisbren inkt Geschreven, eeuwig blinkt; Waer in Gods heilig volk, Oudvaders en Profeten, Van 's Hemels geest bezeten, Te pronk staen voor 't gezicht, als starren klaer van glans: Daer lust het Hoogvliet thans, Op een nog hooger toon als Nazoos feestgezangen, Hoogdravende aen te vangen Van Gods getrouwen vriendt, den vromen Abraham, (Den Vader en den stam, Daer het geloovig volk, Gods lieve gunstgenoten, Voorheen uit zyn gesproten) Die in 't Chaldeeuwsche landt zyn levensloop begon, En eer bewees aen zon En maen, tot hy dien Godt, dien hy voorheen onteerde, Met eerbiedt kennen leerde; Wanneer zyn Hemelstem hem uit Chaldea riep, En tot zyn' vriendt herschiep; Waer na hy Kanaän, Egipte, en andre landen Bewoonde, door de handen Van zulken Opperheer beschermt, die hem in noodt Steeds hulp en bystant boodt, En zich gewaerdigde om, te Mamre in Hebrons streken, Gemeen met hem te spreken: Met hem, die, tot een blyk van zyn gehoorzaemheit, Gewillig was bereidt,
[pagina ******3v]
Hoe zeer in 't hart beroert, hoe droevig van gedachten, Om zynen zoon te slagten; En zelf op Moria te plengen 't jeuchdig bloedt, Hadt Godt het niet verhoedt. ô Wonderbaer geloof, zoo krachtig van vermogen! Wie staet niet opgetogen, ô Vader Abraham! door uwe zuivre deugdt? Wat voorbeeldt vindt de Jeucht, In Izak uwen zoon, om op der oudren wetten Eerbiediglyk te letten, En hunn' geboden nooit hartnekkig te weêrstaen, Maer willig te ondergaen! En Gy, die Abraham, zoo schoon weet af te malen, Vol schitterende stralen, ô Hoogvliet, die dien Heldt zoo trots een eerzuil sticht Door keurig maetgedicht, Zoo lang zyn vast geloof geroemt wordt en verheven, Zal uwe glory leven; En door alle eeuwen heen verbreidt zyn en vergroot. De dichtkunst tart den doodt. Natura et Arte.

Vorige Volgende